Vroeger droomde ik ervan om ergens in uit te blinken. Ik deed mijn ogen dicht en was een beroemd fluitiste. Ik speelde de meest virtuoze stukken en iedereen kreeg koude rillingen van de helderheid en zuiverheid van mijn toon. Of ik was wereldkampioen turnen en draaide de ene flikflak na de andere, met nog wat driedubbele salto’s met schroeven erachteraan. Zwaartekracht bestond niet.
Ik zag mijzelf in mijn dromen: alle ogen vol bewondering op mij gericht. Applaus. Gejuich.
Het waren maar dromen natuurlijk. In feite ben ik heel middelmatig. In alles wat ik doe. De laatste tijd denk ik dat ik alleen maar goed ben in dingen verneuken en verzieken. Voor mezelf dan. Nu ik ongeveer op de helft van mijn leven ben, heb ik de bijl gezet in alle zekerheden die ik tot dusver had. Ik heb mijn eigen wereldje in splinters gehakt. Hoe stom kan een mens zijn?! Misschien moest het wel gebeuren, en is dit voor mij weggelegd. Een soort voorbestemming, om mij te maken tot wie ik moet worden. Dat iedereen een pad moet afleggen, wat bij je geboorte al vastligt.
Ieder persoon krijgt zijn eigen portie moeilijkheden en verdriet. Ongetwijfeld waar. Bij het verwerken van je portie ellende zul je sterker worden. Dat is wat men zegt, tenminste. Alles heeft een doel. Vooruit dan maar.
Dingen die er gebeurd zijn, zijn onomkeerbaar. Het pad is opgebroken door de brokstukken die mijn eigen bijl heeft veroorzaakt, de terugweg is versperd. Voorlopig sta ik daar nog, wanhopig met mijn handen in mijn haar. Achterom kijken doet verdomde zeer en mijn blik wordt vertroebeld door mijn tranen.
Ik moet nu een andere route kiezen. Een voor mij onbekende afslag. Drempels. Bochten. Obstakels.
Een TomTom heb ik nog steeds niet. Ik zou graag willen weten waar ik uit kom en of ik er veilig beland. Ik weet niet eens welke kant ik op moet…
Misschien helpt het om weer te dromen. Ogen dicht en aan de toekomst denken. De eindstreep in zicht. Gejuich. Alles sal reg kom.
7 opmerkingen:
Dromen heeft dan juist helemaal geen zin.
Het zal van jezelf moeten komen.
Toch?
Of ben ik nu te realistisch?
oh...klinkt heftig...en ook wel dapper...laat je tranen maar vrij... dat helpt enga maar gewoon op weg... dat helpt ook!
Heftig!!
Je hebt lef getoond. Om de bijl ter hand te nemen had je zo je redenen.
Je hebt niet de ene zekerheid ingeruild voor de andere.
Mogelijkheden liggen nu open..; zoek ze, zie ze, tast ze af en grijp ze ..
Sterkte!!
Een kwetsbaar stukje, dapper hoor. Als je het zo onder ogen kunt zien, ben je al weer een heel eind op de goede weg!
@Oh!: Dromen is in deze betekenis kijken naar de toekomst. Hoe het er uit zou moeten zien, en hoe ik het wil. Ja, het moet helemaal van mezelf uit komen.
@Pascha: Ik kan niet veel doen dan gewoon mijn weg vervolgen... Tranen heb ik genoeg geplengd. Maar ze zijn nog niet op.
@J-J: Soms overzie je de gevolgen van je daden niet. En dan komt het ineens met alle heftigheid op je af. Zo'n bui had ik dus toen ik dit stukje schreef.
Bedankt voor het meeleven!
@Petra: Zou het? Ik hoop het...
Ik stel me inderdaad kwetsbaar op. Maar het kon ff niet anders.
Ik kan me er een heel klein beetje iets bij voorstellen. Problemen komen inderdaad op je weg, en zullen je inderdaad uiteindelijk sterker maken. Ze leren je ook duidelijkheid te krijgen in wat je wel en wat je niet wilt. Zo ene bui af en to is niet erg.. het komt voor. je ziet het even niet zitten, als je je maar niet 24 uur zo voelt, want dat zou ik heel vervelend vinden. Maar te lezen aan je blogjes, is dat niet zo. Je mag best een kut dag hebben. :)
Dikke knuffel. (als ik je echt zou kennen had ik hem je persoonlijk gegeven)
Lieve Gwen, dank je wel! Soms zie ik het inderdaad niet zitten, en komt er zo'n zwaarmoedig logje van mijn hand. Dat gevoel blijft altijd wel op de achtergrond aanwezig, maar het leidt me af om over leuke dingen te schrijven!
Een reactie posten