Ikea-uitje

Met uitgeprinte routebeschrijving van de Ikea-site gaan we op weg naar een Ikea vestiging in het midden van het land. Een Ikea-bed is het doel.
Het ziet er simpel uit op de routebeschrijving. Tuurlijk weet ik waar Ikea is, ik ben er vaak genoeg langs gereden. Bij de brug zie je het blauw-gele Ikea-bord al aan je linkerhand. Lekker dicht bij de afslag van de snelweg. Dat gezoek in vreemde steden is niks voor mij. Alleen een kwestie van de juiste afslag nemen dus. Als anderen het kunnen, kan ik het ook.
Mijn dochter vertelt aan de hand van de routebeschrijving hoe ik moet rijden.
Ja, gaat goed, mam, gewoon rechtdoor. Bij het bord ‘Kanaleneiland’ hoef je er pas af. Ik zeg het wel.
Blauw-gele kleuren doemen in mijn linkerooghoek op. Hadden we er hier niet af gemoeten??
....Shit, ja, ik geloof het wel.... Wat een k*troutebeschrijving! Er staat helemaal niks van een eerdere afslag!
Balen. We scheuren zó Ikea voorbij. Om bij de afslag Kanaleneiland te komen hadden we eerst nog een andere afslag moeten nemen...
Ok, dan maak ik wel ergens een U-turn en proberen we het van de andere kant.
We zijn allebei nog redelijk relaxed. Niks aan de hand. Afslag gemist, maar dat kan de beste overkomen. Ik zit op een knooppunt van snelwegen die ik gelukkig goed ken. Ik rij daar vaker, op weg naar het noorden van het land. Het vinden van een geschikte afslag om te keren gaat redelijk vlot. Het enige nadeel is de zon. Die verblindt onbarmhartig mijn zicht op de letters van de verkeersborden.
Ik zie niks!!
Gewoon rechtdoor rijden, dan kom je er vanzelf.
Dat zei je nét ook, en tóch ging het hartstikke fout!
Afijn, zonder veel problemen komen we weer op de A12 terecht. We houden allebei onze blik op de verte gericht, rechts voor ons dus, om Ikea niet wéér te missen.
Híer moet je er af, mam!
Ik volg blindelings haar aanwijzingen op. Zij heeft immers de routebeschrijving in handen.
Op het moment dat ik zie dat het niet goed is, ziet zij het ook, en is het al te laat... Het is te gênant voor woorden, maar we zitten wéér op de verkeerde weg. Snelweg naar Amsterdam. In plaats van te lachen om zoveel stomheid, schieten we allebei behoorlijk in de stress. Verwijten, beschuldigingen en boze woorden worden over en weer geslingerd. Ik zeg haar dat ik er genoeg van heb en als ik weer op de A12 zit dat ik dan linea recta richting huis ga. Zij brult me toe dat dat prima is, en dat ze al geen bed van Ikea meer hoeft. Zwijgend zitten we naast elkaar. Bijna weer thuis, een uur later dan toen we vertrokken.
Vlak voor de afslag naar huis beginnen we allebei op hetzelfde moment onbedaarlijk te lachen. Bijna de slappe lach om ons suffe gedrag. Ik vraag haar zelfs nog of ik weer om zal keren. Ik weet nu immers welke afslag ik moet nemen. Nee, laat maar. We zeggen wel dat het te druk was met die Plundrai-dagen, en dat er een te lange rij bij de kassa stond, als ze vragen waarom we niks gekocht hebben. We vertellen NIEMAND dat we het niet konden vinden!
Afgesproken. We vertellen het NIEMAND.