Ik ben best aardig, al zeg ik het zelf, maar erg attent ben ik niet. Niet omdat ik niet wil, maar omdat ik meestal pas achteraf denk: ‘Goh, ik had best even hulp kunnen aanbieden.’ Dat besef komt dus meestal achteraf. Op het moment zelf zie ik de hulpvraag van mensen niet. En dan is het al te laat. Tijdens mijn werk in het verpleeghuis was ik wel gewend behulpzaam te zijn voor anderen, maar dat was professioneel. Je bent er op ingesteld.In het dagelijks leven ben ik een hark. Niet onwelwillend, maar vooral onnadenkend.
In het sturen van kaartjes word ik ook steeds attenter. Het valt aan te leren. En ik doe hard mijn best.
Afgelopen zaterdag overtrof ik mijzelf. Bij de Albert Heijn trof ik een kennis van me, zij zit in een rolstoel. Ze heeft een reuze handige en slimme hulphond, die haar helpt met de meest noodzakelijke handelingen. Hij haalt bijvoorbeeld haar portemonnee uit haar tas bij het boodschappen doen. En als er wat op de grond valt, raapt hij het voor haar op. Fantastisch om te zien! Bij de groenteafdeling had ze toch even mijn hulp nodig: de venkelknollen lagen net buiten bereik van de hond. Natuurlijk gaf ik haar een mooie venkelknol aan. Tijdens het boodschappen doen bleef ik haar tegenkomen, en iedere keer vroeg ze me weer iets te pakken van de hoogste schappen waar zij zelf, of haar hond, niet bij kon. Geen probleem natuurlijk. Het mandje had ze op haar schoot. Plots schoot een gedachte door me heen: ‘Jemig, dat moet zwaar zijn!’ En voor ik het wist hoorde ik mezelf zeggen: ‘Als je wilt, wil ik je boodschappen wel even thuis brengen met de auto.’ Niet nodig te vertellen dat ze dit aanbod graag en dankbaar aannam!
Ik was helemaal blij met mezelf. Zó gemakkelijk is het dus om iemand even te helpen. Voor mij een fluitje van een cent, en voor haar een zorg minder.
Ook nog alle boodschappen voor haar op de band gelegd en in de tassen gedaan. Zie je wel! Ik kan het wel!
Voortaan hou ik mijn ogen open voor hulpbehoevende en minder valide mensen. Ik weet namelijk hoe lastig het is om steeds maar weer om hulp te moeten vragen. Je voelt jezelf tot last. Het behulpzaam zijn heb ik niet van nature, maar ik ga het leren!
Naschrift:
Wat een venkelknol is, wist ik zelf nauwelijks. Venkelthee ken ik, maar dat is het dan wel. Omdat zij zo enthousiast over venkelknollen was, heb ik er zelf ook eentje gekocht, en het recept van haar gisteren uitgeprobeerd. Tomaatje erdoor en gratineren met geraspte kaas. Of ik het wekelijks op mijn menu zet weet ik niet, maar het was goed te eten!
12 opmerkingen:
ahhhh, wat leuk!!
je voelt je echt goed als je zoiets hebt gedaan voor een ander. lekker zeg...
echt goed van je!
Grappig eigenlijk hé, dat het de kleine dingen zijn die mensen het meeste waarderen!
@Gwen: Zit je me nu uit te lachen en voor de gek te houden? :-))
Eigenlijk is het doodnormaal om anderen te helpen.... Niks bijzonders! Zo goed is het nou ook weer niet van me, maar voor mijn doen wel :-)
@Pike: Als ze het had gevraagd, had ik natuurlijk ook geen nee gezegd, maar ik vond het vooral knap van mezelf dat ik het aanbood zonder dat ze het gevraagd had! Het verraste haar, en ik verraste mezelf!
Ook lekker in de zelfgemaakte snert...
@Pascal: Ik voel me ook al een slechte huisvrouw als ik beken dat ik nooit zelf erwtensoep maak... Eén keer gedaan, het resultaat was om te smullen, echt waar, maar het kostte véél tijd. En ik had er een erwtensoeppakket in gedaan. Alles voorgesneden dus, zoals een echte luie huisvrouw dat doet! Ik had dus voor afgelopen weekend nog nooit een hele venkelknol ontleed :-)
Goentah: off-topic: zie http://tinyurl.com/epoyw
Hehe. Ik heb een iets ander probleem. Ik zie het wel als ik iets voor een ander zou kunnen doen, en ik wil dat ook graag doen, maar ik durf mijn hulp nooit aan te bieden uit angst dat ze me opdringerig/stom/weetikveelwat vinden. Ik ben dus eigenlijk veel aardiger dan iedereen denkt! Net als jij ;)
Venkel met geitenkaas. Yummie! En de goede daad... jammer dat er maar zo weinig mensen in rolstoelen zijn hè? ;)
Wel interessant dat jij je zelf beter voelt door het helpen van anderen. Heb ik altijd boeiend gevonden, omdat op die manier maar heel weinig daden altruïstisch zijn.
ik help graag en spontaan en dáár heb ik later vaak weer spijt van, dan willen ze nog even langs die en die winkel en duren mijn boodschappen een uur langer :-(( of ze nodigen je uit voor een koopie thee en hoewel ik dan geen tijd heb durf/wil ik weer geen nee zeggen.
Goeie dingen doe je op een gegeven moment bijna niet eens meer voor een ander, maar voor het gevoel dat het je geeft. Een goede verslaving!
@Sikke: Dank! Ik heb hem voorlopig even opgeslagen in mijn favorieten, ik vind het een subliem idee voor een cadeau. Wel kleiner dan ik dacht overigens. (Niet echt geschikt als bedklokje :-) )
@Stella: Ik snap je heel goed. Zelf heb ik daar ook wat last van. Maar vaak zag ik anderen dan hulp aanbieden terwijl ik dacht: ik wil me niet opdringen. En dan dacht ik weer: shit, ik wilde dat ik het wel aangeboden had...
@Moniq: Ik ben gek op geitenkaas!!! Wie weet probeer ik het nog wel!
En gelukkig struikel je niet over de rolstoelen... beter als men zich gewoon per benenwagen kan verplaatsen :-)
@Hanscke: Echt niet? Tjee zeg! En recepten uit tijdschriften etc dan? En kookboeken? Of durf je dat wel aan? Ik durf alles, als het maar makkelijk is :-)
@Oh!: Ik bood het aan uit puur altruistische beweegredenen, en het werkte twee kanten op! Zij blij, ik blij.
@Anne: Ik moest ook een kopje koffie drinken... En toen miste ik de 5 km van de Olympische Spelen! Maar ik kón gewoon niet weigeren.
@Ireen: Precies! Je bent gelukkiger omdat je jezelf een beter mens voelt. Waarom ook niet dus.
Een reactie posten