Vrouwenleed

Winkelen kan leuk zijn, maar er zijn kledingstukken waarvan ik ronduit een hekel heb om ze aan te schaffen. Een bh is zo’n kledingstuk. Zo’n gedoe ook, om er een te kopen.
De oriënterende fase gaat nog wel. Beetje rondsnuffelen in ondergoedwinkels, voelen aan materialen en er even in knijpen of er geen vulsels van wat voor aard dan ook in zitten, kleur uitzoeken, kortom: kijken en vergelijken.
Heb ik iets gevonden wat er mee door kan, dan ga ik met een arm vol bh’s aan hangertjes op zoek naar de paskamers. Je ziet onmiddellijk waar het is: de rij begint al halverwege de winkel. Achteraan aansluiten dan maar. Af en toe gaat er een gordijn open, en denk je: Ha! Er gaat iemand weg! Maar helaas, luttele seconden later komt dezelfde vrouw weer terug met een nieuwe lading te passen bh’s. Zucht. Het wachten duurt en duurt.
De aanwezige mannen zijn akelig ongeïnteresseerd. Je ziet ze her en der verspreid zitten op de schaarse zitmogelijkheden in de zaak. Gelaten. Ronde rug en schouders naar beneden afhangend. Tussen hun voeten op de grond allerhande plastic tasjes van verschillende kledingzaken en warenhuizen. Wachten tot het passen klaar is. In hun hart zouden ze dolgraag mee het pashok in willen, onder het mom van ‘helpen’. Maar nee, hun aanwezigheid is voornamelijk gewenst aan de kassa...
De rij wachtenden schuift langzaam door en goddank, er komt een pashok vrij. In één oogopslag zie ik dat er te weinig haakjes aan de muur hangen. Wel een knoert van een spiegel, die onbarmhartig alle onvolmaaktheden van mijn lichaam laat zien. Snel mijn eigen kleren uit en bij gebrek aan haakjes op een hoopje op de grond gegooid. Dat is het nadeel van bh’s passen: alles moet uit. Grrr... heb ik natuurlijk nét die strakke, synthetische coltrui aan.
Die ene bh die er zo leuk uit zag op het stokje zit voor geen meter. Er zitten allemaal valse plooien in en hij prikt. Hup, uit dat ding. Ik had hem nog wel in drie maten meegenomen, allemaal voor niks. Volgende. Hmm... Komt al meer in de richting van wat ik zocht. Gelukkig heb ik een strak topje meegenomen, zodat ik ook even kan zien hoe hij onder kleding staat. Jakkes, er puilt wat uit. Het model is goed, de maat niet. Zucht. Alle kleren weer aan, tas om mijn nek, want die wil ik niet onbeheerd achterlaten, en weer de winkel in om een grotere maat te pakken. In mijn ooghoeken zie ik heel even dezelfde blije blik op de gezichten van de wachtende vrouwen in de rij: hoi, een paskamer vrij! En de teleurstelling als ik weer terug kom…. Maar welke maat had ik nou net gepast?? Was het 70 B, of was het 70 C? of misschien 75 B en moet ik een 75 C mee terug nemen?? GVD! Nou ja, ik pak er maar weer één op goed geluk. Terug in de paskamer zie ik (nádat ik net alle kleren weer uit hebt) dat het precies dezelfde maat is die ik al aan gehad had…Zucht, zucht. Kleding weer aan, die rot synthetische trui weer over mijn hoofd zodat m’n haren statisch omhoog staan en tegen mijn gezicht blijven plakken en weer langs de meewarig kijkende vrouwen terug naar de rekken met bh’s.
Deze handelingen herhalen zich nog een keertje of drie. Ik zie eruit alsof ik op z’n minst een halve marathon gelopen heb, en zo voel ik me ook. Uiteindelijk wordt het verdacht stil in de winkel. Een winkeldame (bh-verkoopsters zijn áltijd dames) roept dat de winkel gaat sluiten. Geschrokken kijk ik op mijn horloge. Vijf uur!! Kut! En eigenlijk had ik nog niet echt een beslissing genomen of het nu die roze-rode, gladde, sportieve bh moest worden, of die romantische, kanten beugel-bh die wel heel mooi stond aan mijn lijf, maar niet zo mooi aftekende onder dat strakke topje wat ik mee had genomen. Ok, praktisch denken dan maar. De gladde wordt het. Hij moet toch voornamelijk functioneel zijn. Want daarom ging ik op zaterdag die godvergeten bh-winkel in: ik had er een nodig.
Een heel ander verhaal zou het zijn geweest als ik hem niet echt nódig had gehad... Dan had ik absoluut die romantische, kanten bh gekozen, en was het passen en het kopen een plezierige aangelegenheid geweest....