Creatief met kralen

Ik durf het bijna niet te vertellen, maar ik had afgelopen week een kralenparty. Dat klinkt zo vreselijk truttig. Het valt een beetje in de categorie Tupperwareparty. Veel vrouwen, dure producten die je anders nooit zou kopen en zo’n gedreven consulente die het huishouden haast als een religie ziet. In hun visie moet je het huishouden managen door veel Tupperwareplastic aan te schaffen. Veel is goed, dan ben je een goede huisvrouw. Het einde van het liedje is dat je met allerlei overbodige en nutteloze zaken thuis komt, waarvan je meteen na thuiskomst spijt hebt. Op zo’n avond zelf lijkt zo’n product iets waarvan je je afvraagt hoe-je-ooit-zonder hebt kunnen leven en thuis voel je je bedrogen en komt het ding van z’n levensdagen de kast niet meer uit. Ik trek ook nog wel eens een keukenkastje open en zie daar zo’n onverwoestbaar-niet-stuk-te-krijgen plastic item staan. Wat kon je er ook al weer mee doen?? ‘Laat ik er maar havermout of griesmeel in doen, dat gebruik ik toch haast nooit, dan blijft het tenminste goed.’ En dan, na een jaar of drie, je afvragen wat dat poedervormige spul in dat plastic bakje toch ook al weer was. Iets muffigs, dat staat vast.
Goed georganiseerd ben ik nooit geweest, in tegenstelling tot alle Tupperware-consulentes die mooie systemen hebben met stickertjes en etiketjes waar je inhoud en datum op kunt schrijven. Misschien moet je die stickertjes wel standaard bij zo’n plastic Tupperwarecontainertje aanschaffen. Of gratis erbij krijgen, nog beter. Tupperwareproducten zijn niet aan mij besteed, dat mag duidelijk zijn. Gelukkig heb ik er niet veel en ik durf nu al met 100% zekerheid te zeggen dat ik nooit meer naar een Tupperwareparty zal gaan. Ik zit, zo te zeggen, ook niet meer in het ‘circuit’. Het Tupperwarecircuit. Meestal jonge moeders met kleine kinderen en iedere week wel een uitnodiging voor zo’n party. Goddank, ik hoef geen nee meer te zeggen. De laatste keer dat ik toch accepteerde voelde ik me haast schuldig dat ik niks kocht.
Maar goed, de kralenparty dus. Ondanks het hoge truttigheidsgehalte leek het me best leuk, vooral omdat we het in de apotheek organiseerden met een aantal collega’s. Een avondje fröbelen met kraaltjes en draadjes. Kettingen en armbanden maken.
De kralenmevrouw was een chagrijnig mens, die om te beginnen al een uur te laat kwam. Ze had een andere party gehad, haar excuus was dat die uit was gelopen. Gegeten had ze ook al niet, vertelde ze. Niks mee te maken, muts! Half 8 is half 8 en geen half 9. Moet je maar een boterhammetje meenemen als je twee party’s na elkaar plant. Wij fluisterden naar elkaar dat ze genoeg reserve had: ze was kolossaal.
Ze pakte haar kratjes met kralen en andere toeters en bellen met een zuur gezicht en veel gezucht uit de auto. In in één oogopslag zag ik al dat het niet mijn smaak was. Heel veel parels in allerlei pasteltintjes. Als je van parels houdt, ok, maar ik ben geen parelmens. Er waren wel veel kleuren, maar ik vond de keus beperkt. Teveel gewone ronde plastic kraaltjes. Leuk voor een kinderketting. Er waren geen Swarovski-achtige bling-blingkralen, of andere aparte kralen. Het assortiment was een beetje teleurstellend.
Afijn, het werd toch een plezierige, lacherige avond, niet in het minst door ons puberale gedrag. Uiteindelijk heb ik ook nog een leuk kettinkje gemaakt. Twee strengetjes staaldraad met zwarte en blikkerige (zilverkleurige) dingetjes die aan één veerring vast zitten. Overal bij te dragen. Multifunctioneel. Aan materiaal heeft het me € 11,- gekost. Dat vind ik schappelijk.

Aangezien iedereen vast gaat zeuren om een foto, heb ik er maar een gemaakt. In mijn eigen stijl: vaag en onscherp. Als ik maar blijf roepen dat dit mijn stijl is, valt het niet zo op dat ik het gewoon niet beter kan ;-)