Vreemde vogel

We hebben veel vaste klanten in de apotheek. Logisch, mensen met chronische medicatie komen die eens in de drie maanden ophalen. Ik herken ze en begroet ze bij naam, en weet wat hun hebbelijk- en onhebbelijkheden zijn. Voor sommigen is het tripje naar de apotheek een welkom uitje. Even wachten, wat met andere klanten kleppen en ook aan de balie nog een gezellig kletspraatje houden. Ze nemen er de tijd voor. Je kunt wel zeggen dat we goede bekenden geworden zijn voor veel patiënten.
Voor één specifieke klant zeker. Het is een sneue man die oorspronkelijk uit Polen komt. Van Russische afkomst, maar zijn roots liggen in Polen. Zijn familie was welgesteld, maar op de een of andere manier is hij buiten de boot gevallen. Hoe het precies gegaan is, weet ik niet, maar hij is alles kwijt geraakt.
Collega’s van me die al jaren bij de apotheek werken, weten dat zijn situatie vroeger heel anders was. Hij woonde in een mooie flat, met mooie spullen, bij zijn moeder in. Op zich ook sneu, maar dat is een ander verhaal. Na haar dood waren er schulden en bleef hij berooid achter. Hij werd afgesloten van water en elektra, en zo is het anno 2006 nog altijd.
Ongelukkigerwijs worden de medicijnen die hij gebruikt maar ten dele vergoed. Speciaal voor hem hebben we een regeling getroffen: iedere maand haalt hij een doosje medicijnen op (dit soort medicijnen mag maar per maand afgeleverd worden) en hij betaalt per drie maanden, dus per 90 stuks. Dat is voordeliger dan per 30 stuks. Je kunt zeggen wat je wilt over hem, maar van deze regeling maakt hij geen misbruik. Hij betaalt stipt op tijd. Als hij onverhoopt niet voldoende geld heeft, komt hij ook de medicijnen later halen. Nooit op de pof.
Een vriendelijke buurman levert hem de laatste tijd wat stroom. Eén peertje heeft ie nu. Douchen of wassen kan hij niet thuis, maar daar heeft hij wat op gevonden: hij gaat bijna iedere dag zwemmen. In openbare zwembaden. (Toen ik dat hoorde, heb ik gezworen nooit meer naar openbare zwembaden in de buurt te gaan.)
Hij gaat overal te voet naar toe, zelfs naar gemeenten die 5 of meer kilometer ver weg liggen. Weer of geen weer, hij is altijd onderweg naar een of ander zwembad.
’s Zomers en ’s winters draagt hij hetzelfde. Aan zijn verschijning kun je niet zien of het warm of koud buiten is. En, wat heel opmerkelijk is: in plaats van sokken draagt hij plastic tasjes. Apotheektasjes. Het logo van de Service Apotheek in zilver, rood en blauw duidelijk zichtbaar rond zijn enkels.
Afgelopen winter hadden we het er nog over, dat het zo sneu was dat hij zich geen sokken kon veroorloven. We bedachten dat we hem een pakketje sokken cadeau zouden doen. Uiteindelijk hebben we het niet gedaan. Het is niet echt aan ons om hem van kleding te voorzien, alhoewel het best een menslievende daad zou zijn. Een soort Kerstpresentje namens de apotheek.
Vanmiddag was hij weer in de apotheek. Met tasjes en al. Hij zat duidelijk verlegen om een praatje en hij praatte tegen niemand in het bijzonder. Meestal krijgt hij niet veel respons van ons, daar is domweg geen tijd voor. En we hebben er geen zin in. Niet dat hij zich daar wat van aan trekt, hij blijft gewoon doorpraten tegen onze ruggen. Of in het luchtledige. Half over de balie hangend, zodat we zijn vieze adem nog op meters afstand ruiken.
Na zijn monoloog vanmiddag vroeg plotseling een van mijn collega’s: “Mag ik u wat vragen? Waarom draagt u altijd tasjes in plaats van sokken?”
We hebben nog net kunnen voorkomen dat hij schoenen en tasjes ter plekke uit deed en zijn voeten liet zien. Daar was hij al mee bezig. En niemand van ons wil weten wat er onder die tasjes zit. Bah, bah, bah! Volgens hem krijgt hij rare plekken van sokken, door de wrijving van de stof in zijn schoenen. Met tasjes heeft ie dat niet.
Volgens mij krijgt hij weer andere dingen van die tasjes om zijn voeten... brrr, ik wil het niet weten!
Ik hoop dat ik mijn gezicht in de plooi kan houden als hij weer eens medicijnen komt halen. “Wilt u er een sokje...eh...tasje om?”
Wij hebben er pret om, maar het is om te huilen zo zielig.