Het Bogart-gevoel

Gisteren was ik even de stad in. Ik had niet een bepaald doel, maar wilde er even uit. Het is overal uitverkoop, en wat is er nu lekkerder dan wat shophoppen.
Ik keek bij V&D naar hoofddeksels. Nog nooit, behalve in mijn vroegste kinderjaren, heb ik een pet, hoed of muts gehad. Ja toch, toen ik een jaar of twintig was had ik een hoed. Zo’n Humphrey Bogart-gleufhoed. Ik droeg hem ook nog en voelde me er geweldig stoer mee. Stoer is eigenlijk niet het juiste woord, ik voelde me er zelfverzekerd door. Niemand had zo’n hoed, het was zeker geen mode, maar ik droeg hem vol trots.Ik had schijt aan wat men er van vond, ík was blij met mijn hoed.
Nu, na vele jaren, ben ik ineens weer dol op hoeden en 'pedden', ik heb besloten dat ik best een hoedenhoofd heb. Alleen nog de juiste vinden.
Bij het passen van allerhande hoofddeksels, sloeg ik door een onhandige manoeuvre met de klep van een pet een lens uit mijn ogen.
Holy Shit! Dat was me nog niet overkomen sinds ik vorig jaar weer lenzen ben gaan dragen.
De jaren dat ik lenzen gedragen heb, van mijn 17e tot mijn 42ste, ben ik natuurlijk heel wat lenzen kwijt geraakt, maar heb ik ook heel wat lenzen op miraculeuze wijze terug gevonden. Het overkwam me regelmatig dat er een lens uit mijn handen floepte in de badkamer, bij het in- of uitzetten. In paniek mobiliseerde ik dan iedereen om te helpen zoeken, want zelf zag ik natuurlijk geen kip, laat staan een minuscule lens. Soms werd ie teruggevonden, soms niet. Het is ongelooflijk waar zo’n ding heen kan springen. Meestal vond ik het ding terug in de andere hoek van de badkamer, of hing hij ergens aan mijn kleding.
Ik herinner me ook nog die keer dat ik met mijn (toen driejarige) dochter bij de vensterbank stond, om haar vader naar zijn werk uit te zwaaien. Ze zwaaide zo enthousiast, dat ze daarbij mijn lens er uit mepte. Maanden later vond ik hem terug in de citroengeranium. Onbruikbaar natuurlijk, maar het was een mooi moment.
Of de keer dat ik met mijn kinderen bij een vriendin in Drenthe op bezoek was, en we een boswandeling gingen maken. Op een open plek in het bos stond een uitkijktoren, gemaakt van boomstammen. De grond eronder bestond uit houtsnippers. Toen ik helemaal bovenop die toren stond, schoot mijn lens er uit. Zomaar.
Wat te doen...
Ik zou niet eens meer terug naar het Westen kunnen rijden met maar één lens. Voor de vorm keken we toch wat rond op de met houtsnippers bezaaide bodem, het was als zoeken naar een speld in een hooiberg, en verrek! Daar lag hij! Wat een opluchting en een mazzel!
Terug naar gisteren, de eerste keer dat het me weer overkwam. Ik vloekte inwendig (en dacht aan het geld wat het me zou kosten om een nieuwe aan te schaffen) en riep iets van ‘Help, m’n lens!’ (Om eerlijk te zijn riep ik ‘Godver, mijn lens!’)
Natuurlijk kwam er niemand helpen zoeken. Ik had net zo goed ter plekke kunnen doodbloeden, dan laten ze je ook aan je lot over.
Ik dus op mijn knieën, daar bij V&D, nadat ik eerst mijn jas gecheckt had op glinsterende dingetjes en de mensen die om me heen liepen verordonneerd had niet te dicht langs me te lopen, uit angst dat ze mijn lens zouden vertrappen.
En verdomd, ik vond hem!
Ik was zo blij dat ik de pet gekocht heb. De pet die eigenlijk de hele ellende veroorzaakt had.
Met hetzelfde zelfverzekerde gevoel wat ik had bij het dragen van mijn Bogart-hoed, en licht in mijn hart om de gevonden lens, liep ik trots met mijn nieuwe pet op terug naar mijn fiets.