Plots werd ik gedwongen mijn huis en mijn leefomgeving door andermans ogen te zien. Wat een zooitje, wat een troep. Wat werkt er eigenlijk wél hier in huis?’s Avonds een gezellig CD’tje op zetten: vergeet het maar. De boxen kraken. Het doek van de boxen is gescheurd, dankzij mijn kattenmormels. Provisorisch vastgeplakt met tape, maar het blijft er rafelig uit zien. Zelf weet ik al niet beter, ik stop de CD’tjes in mijn computer en luister muziek via mijn kleine computerboxjes.
Mijn leren bankjes. Vol minuscule haaltjes van de katten.
Douchen? Het duurt minuten voor ik de temperatuur zo heb ingesteld zonder dat ik verbrand of sta te rillen. Na het douchen de kranen dichtdraaien is ook al niet eenvoudig. Dat vereist een speciale techniek die ik mezelf ondertussen eigen heb gemaakt. De barst in de wastafel zie ik niet meer, ik denk allang niet meer dat het een vastgeplakte haar is. Mijn zwarte, plastic ‘badkamermeubel’ ziet er goedkoop en wiebelig uit, en dat is precies wat het is. Een goedkoop kreng. Het is functioneel, maar mooi is anders.
Mijn ooit zo mooie parketvloer. Nu uitgebeten en dof. Hij roept om een nieuwe waslaag.
De muren. Ooit strak en wit, nu grauw met allerlei ondefinieerbare vegen en vlekken.
De badkamerdeur. Althans, wat de badkamerdeur had moeten zijn. Hij ligt er namelijk uit. En hij blijft er uit vallen, ondanks herhaaldelijk terugplaatsen. Ik ben er aan gewend ondertussen, zodat de noodzaak om iemand in te huren die hem weer kan fixen, naar de achtergrond is verdreven.
Mijn achtertuin. Als je het tenminste een tuin kunt noemen, die paar scheefgezakte tegels, de omgewaaide schutting en die verweerde tuinstoelen. Het groen wat er staat groeit ongecontroleerd alle kanten op. Zelf zit ik ongegeneerd tussen de troep, en drink ’s avonds graag een wijntje buiten. Maar gasten ontvangen? Ik wenste dat ik een mooi Japans rotstuintje had, met een leuk zitje en een stel behoorlijke tuinmeubels. Tafelkleedje op tafel, flesje open…
Het is gek, maar je gaat echt wennen aan bepaalde situaties. Het is niet anders, je accepteert het. Je ziet het niet meer.
Ik vroeg aan mijn dochter wat ze van mijn huis vond. Ook haar thuis, dus geheel objectief was ze niet. “Gewoon een gezellig huis waarin geleefd wordt!” Ja, zo zag ik het ook tot nu toe. Ik stoorde me nergens aan, ik voel me veilig tussen al mijn rommel en niet-werkende spullen.
Maar nu. Ik zag ineens alles door de ogen van iemand die de zaken goed voor elkaar heeft. Die gewend is in een harmonieuze en luxe omgeving te leven. Aandacht voor de leefomgeving, als voedsel voor de ziel. Ik bekeek mijn meubels, en zag dat het een samengeraapt zootje was. Niks past bij elkaar, en design is het al helemaal niet.
Het enige wat ik kon doen, was de boel goed schoonmaken. Ik kan niet veranderen dat het shabby oogt, maar het is wél schoon.
En toch geneerde ik me toen ik mijn spullen door andermans ogen zag. Ik voelde schaamte. Ik had het gevoel me te moeten verontschuldigen. Daar begon ik ook mee, tot ik me realiseerde dat ik ben wie ik ben. Inclusief troep en kapotte spullen. Pas toen kon ik me ontspannen.
(Deze zelfreflectie was wel nuttig, want ik wil nu echt aan sommige zaken verandering brengen. Badkamer, tuin! Oh ja, en de boel fris in de verf zetten!)
19 opmerkingen:
Mooie zelfreflectie en -acceptatie van je!
Beginnen met de klussen die het meest effect sorteren, en gewoon één tegelijk. Dan kom je er vanzelf. (Zei hij die er zelf ook bijna nooit aan toe komt).
Jaahaa... héél herkenbaar! Vooral die tuin, zullen we samen een klusser inhuren? ;-)
Anders geef je dingen toch een ander (fris) kleurtje? Dan knapt de boel al heel wat op.
Als je zo lang niet gelogd hebt omdat je aan het poetsen was zal het nu inderdaad wel schoon zijn.
ah joh relex. neem een kop thee en ga lekker in de schaduw zitten. ;)
Nou, dat wordt een systematische aanpak de komende maanden. Het is er goed weer voor. Alleen het kost altijd weer geld. Dat is iets minder…
Het is wel eens nodig om door de bril van een ander te kijken. Maar je eigen bril is toch het beste en de reactie van je dochter "Gewoon een gezellig huis waarin geleefd wordt!" bevestigt dat.
Ik wens je veel sterkte met je plannen ;-)
Ik ben vooral benieuwd van wie die ogen waren! Maar daar ga je misschien nog wel een keertje over loggen ;-). Ik had je trouwens heel anders ingeschat, als iemand die een keurig huis had. Grappig!
Zo'n beschouwing had ik een paar maanden geleden ook. En ook ik besloot mijn huiskamer (die in elk geval) op de kop te gaan zetten in de zomervakantie.
Met touw, plakband en matching grand foulars kom je al een heel end, maar die deur zou ik wel (laten) maken =:~)
@Erik: Hahaha!!
Gewoon lekker e.e.a. aanpakken, dan frist je hoofd lekker op, zo lang je huis maar wel 'Goentah' blijft.
Als kritisch zijn maar niet direct ergernis wordt. Plotseling gewaar worden dat er veel is dat je anders zou willen, is misschien ook een psychologische mijlpaal hebben bereikt. Als je het maar rstig aan doet Goentah.
Pas maar op...
je gaat ze nog missen.
die haaltjes
aan je banken
bedoel ik.
Je wil het alleen veranderen voor ieman anders? Waarom?
Dit is geen zelfrefectie, dit is je zelf afkraken! niet doen, met een beetje moeite maak je er een heel ander verhaal van en dan lijkt alles heel anders!
Oh, zo herkenbaar!! Bij mij bladdert de verf van het plafond, de vloerbedekking is plat en vol vlekken, mijn kledingkast is pas ingestort en wordt nu gestut door de la die er eigenlijk inhoort en mijn kleding ligt op de logeerkamer etc etc. Wil wel nieuwe vloerbedekking neerleggen deze zomer en misschien een ander verfje op de muren (het plafond raak ik niet aan, want dan komt denk ik alles naar beneden), maar ja, eerst maar eens een normale baan vinden zodat ik die vernieuwingen ook kan betalen :-s.
Ik ben benieuwd hoe jouw home-make-over gaat lopen!
Het 'afkraken' vind ik wel meevallen. Het zijn observaties in een huis waarin je al jaren lang prettig woont, dan krijgt een en ander vanzelf een wat doorleefde look. Niks mee mis, en daar kwam je zelf ook achter.
Ook ik had bij jou een keurig huis volgens de regels verwacht. (Misschien vanwege je mooi vormgegeven en geschreven logs en je apotheekfoto's.) Maar dat is, gelukkig, niet het geval.
Die tuin vraagt blijkbaar echt om helpende handen. ;)
Een lik verf in een fris kleurtje doet wonderen, ook voor de shabby meubelen die je er daarna weer voorschuift. En verven is heeeeel meditatief.
Wel even nieuwe speakertjes kopen, hoor. Van die kleintjes die hoog in de boekenkast kunnen...
Grmpf!:-) Er is een maand geleden een gigagat in mijn plafond gemept, tig leidingen in zicht, de pvc-afvoer ligt open en bloot in mijn woonkamer, pleister kukelt ineens ook spontaan van de verveloze muur, er hangt een scheve plank voor mijn kapotte ruitje...Eerst werd ik er gek van, maar nu denk ik: Ach, Centre Pompidou heeft er veel voor moeten betalen om er ook zo uit te zien. Het is wel ludiek. En die 8 plantjes die ik gekocht heb om buiten mijn goede wil te tonen, bezorgen iedereen de slappe lach- een vlag op een modderschuit! Maar beter de slappe lach dan sikkeneur toch?
Een reactie posten