Blauw

In mijn omgeving sta ik bekend als "brekebeen". Ik snap wel een beetje waarom, alhoewel ik van mijzelf vind dat ik oplettend en voorzichtig ben. Maar ja, kleine ongelukjes gebeuren soms....en meestal bij mij.
Ligt er een stoeptegel scheef, dan struikel IK erover (en blesseer wat).
Valt er een autoportier in het slot, en zit er een vinger tussen, dan is het MIJN vinger.
Fietst er een tegenligger op een éénrichtingsverkeer-fietspad, dan kom IK met hem in aanraking.
Dans ik maf de kamer rond op een gek liedje (doe ik alleen in bijzijn van bekenden en enkel en uitsluitend binnenshuis), dan scheur IK mijn achillespees.
Afgelopen vrijdag was het weer zover. Op mijn werk had een collega een medicijnlade achter mij opengezet om wat te pakken, precies op ooghoogte. MIJN oog dus. WHAMM!!!
Ik laat me niet snel kennen, en ben hard voor mezelf. "Ja, ja, het gaat wel hoor, niks aan de hand." Om vervolgens buiten zicht van anderen de schade te bekijken en met verkrampt gezicht en kaken op elkaar, minstens tien minuten bij te moeten komen van de pijn.
Nu is mijn oog blauw: van mijn wenkbrauw tot onder mijn oog. Dik ook nog. Mijn ooglid hangt zowat in mijn oog. Het bot onder mijn wenkbrauw ziet eruit alsof het misvormd is door een vreemde ziekte. En, wat erger is: het doet zeer! De linkerkant van mijn gezicht zeurt en steekt; aanraking is pijnlijk.
Ik weet nu al hoe mijn collega's maandag zullen reageren: G. heeft weer eens wat....
Ik kan er niet eens een sappig verhaal van maken (onhandige manouvre in bed, of zo), ze weten allemaal hoe het gekomen is. Grrr....zou ik dan tóch een brekebeen zijn??