De Marokkaanse Bruiloft

Al maanden kon ze nergens anders over praten, mijn Marokkaanse collega, dan over haar aanstaande huwelijk.
Het is een vrij stil meisje. Knap om te zien, rank figuurtje. Maar vóór ze het over haar huwelijk begon te hebben, wisten wij - mijn andere collega's en ik - niet eens dat ze een vriend had.
Natuurlijk waren wij allemaal nieuwsgierig. Hoe gaat zoiets, een Marokkaanse bruiloft? We hoorden veel van haar: drie dagen feest, henna-beschilderingen, veel jurken, familie die over kwam uit Marokko, rituelen, tradities etc. Voor ons een heel andere wereld, voor haar heel gewoon. Voor zover je een huwelijk gewóón kunt noemen.
Eigenlijk verbaaste het ons, want Rachida is een moderne Marokkaanse meid. Draagt geen hoofddoekje, zelfs buitenshuis niet. Het enige wat ons eraan doet herinneren dat ze moslima is, is de Ramadan. Niet dat ze daar dan over praat, maar we zien haar niet eten en drinken. Zelfs bij extreem warm weer klaagt ze niet over dorst. Alleen als antwoord op onze vragen vertelt ze dat ze de Ramadan eert. Voor haar de normaalste zaak van de wereld, ze maakt er geen woorden over vuil.
Ongeveer een maand geleden ontvingen we de officiële huwelijksaankondiging. Een donkerblauwe kaart, met zilverkleurige opdruk. Tweetalig: arabisch en nederlands. Geen toekomstig adres erop, want dat was niet gebruikelijk in Marokkaanse culturen, aldus onze collega.
Het was ons in eerste instantie niet geheel duidelijk of het een aankondiging betrof, soort kennisgeving, of dat het een uitnodiging was. Maar ze verzekerde ons dat we allemaal welkom waren.
De "huwelijkskoorts" sloeg ook op ons over. Wij telden met haar mee af naar de grote datum: 16 september. En gisteren waren we daar.
Een beetje schuchter kwamen we binnen: een groep van twaalf westerse vrouwen, verdwaald in een wereld die we niet kenden. Meteen werden we ontvangen door de vader van de bruid. Alsof wij de hoofdpersonen in dit gebeuren waren, zó gastvrij. We kregen dadels en melk. Ritueel voedsel, wat staat voor reinheid, maagdelijkheid en vruchtbaarheid. Toen werden we naar het bruidspaar geleid. Die zaten op een verhoging, op de speciale "trouwstoelen". (Zie foto's). Het bruidspaar zat star en stijf op die tronen, handen, beschilderd met henna, gerust op de leuningen. Onwerkelijk. Was dit onze verlegen Rachida? Deze statige prinses, gekleed in een haast koninklijk gewaad, getooid met kroontje, behangen met sierraden? Ik kreeg er kippevel van.
De hele avond waren wij, haar westerse collega's, de speciale gasten op de bruiloft. En we lieten het een beetje over ons heen komen, beduusd van al het vreemde om ons heen.
Gegeten moest er worden. Dat had ze ons verteld: ze was maanden bezig geweest de juiste cateraars voor de bruiloft te vinden, en had met zorg het menu uitgezocht. Obers waren gekleed in traditionele kleding, op hun hoofden een fez. Per tafel voor acht personen werd er steeds één schotel met voedsel neer gezet, en iedereen kreeg een vork. Er werd achtereenvolgens een saladeschotel geserveerd, een enorme Marokkaanse vistaart, een vleesschotel (alle soorten vlees, van kip tot schaap, heel mals gestoofd) en een fruitschotel met in het midden een aardbeienbavarois. Omdat we allen van één schotel aten, lette ik er goed op dat ik van mijn eigen "plekje" bleef eten, en niet met mijn vork in het plekje van mijn Marokkaanse buurman zat te prikken...Overigens letten zij daar totaal niet op, vanuit mijn ooghoeken bespiedde ik andere tafels, en zag hoe iedereen vrolijk en vrij in de schotels zat te roeren met hun vorken. Collega's en ik wisselden stille blikken, en wij dachten hetzelfde.
Tussen de gangen door werd er gedanst. Er was traditionele Marokkaanse muziek, live gespeeld. Marokkaanse vrouwen, gehuld in de meest prachtige gewaden, dansten heup-en borstschuddend op de muziek. Wij bleven ons verbazen.
Ondertussen had de bruid al drie keer van kleding gewisseld. En als het paar dan weer hun grande-entrée maakte, klonk er van de vrouwen die meeliepen een hard en hoog gegil. Eén speciale vrouw liep steeds naast de bruid, en schikte bij iedere stap dan weer een haarlokje goed, dan weer een plooitje uit de jurk recht, kortom: zij leek speciaal in dienst van de bruid om haar er zo mooi mogelijk uit te laten zien. Het bruidspaar zelf leek in trance. Ze communiceerden niet met hun gasten, niet met elkaar. Heel verstild en geposeerd zaten zij op hun tronen.
Om 01.00 uur was het eten afgelopen, en zijn wij naar huis gegaan. Hoe het feest verder is gegaan, weet ik niet. Zou het bruidspaar nog mee gefeest hebben? Lekker uit hun dak gaan op hun eigen huwelijksfeest? Ik denk het eerlijk gezegd niet.
Ik kijk nu met andere ogen naar mijn Marokkaanse collega nu ik heel even in haar wereld geweest ben. Het was een openbaring.