Op 11 september schreef ik een blog, waarin ik vertelde over "unheimische" gevoelens. Gevoelens van heimwee en onbehaaglijkheid die je soms krijgt als je in een bepaalde omgeving bent, of als je je niet thuis voelt bij een bepaald persoon. Waar dat nou precies aan ligt heb ik geprobeerd te analyseren, maar het bleven pogingen. Het is gewoon een gevóel wat je hebt, en gevoel en ratio zijn vaak tegenstrijdig.
Die twijfels en die onzekerheid in een blog onder woorden te brengen, heeft me geholpen er achter te komen wat ik eigenlijk allang wist: die relatie was niet goed voor mij.
In de afgelopen jaren heb ik veel keuzes gemaakt, sommigen goed, sommigen niet goed. Daar kom je natuurlijk pas achter als het te laat is...
Het kiezen voor mezelf heeft voornamelijk tot positieve veranderingen geleid. Ik ben begonnen met een "carriëre-switch", niet zozeer om mezelf te ontplooiien, maar domweg omdat ik een andere (leukere) werkkring wilde. Mijn leven raakte een beetje in een stroomversnelling en ik had het gevoel dat ik volwassen aan het worden was! Beetje vreemde opmerking, misschien niet goed uitgedrukt, maar wat wel het geval was: mijn horizon werd verruimd. Het was onvermijdelijk en onafwendbaar dat mijn huwelijk strandde. Achteraf gezien is de beslissing om mijn huwelijk te beëindigen een slechte geweest, maar op dat moment was het de enige juiste. En misschien heeft het gewoon zo moeten zijn. Dóór met het leven.
Nu dan weer als vrijgezel, want ja, ik heb wéér voor mijzelf gekozen! En dit keer voelt het goed!
donderdag, september 22, 2005
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
11 opmerkingen:
Heel goed! Chapeau!
Er is geen ander moment dan het moment van keuze. Alle andere momenten zijn momenten van uitgestelde beslissingen. Misschien was je beslissing om te scheiden inderdaad niet de goede beslissing, maar al die honderden keren waarop je deze beslissing op de lange baan schoof waren nog minder waardevol.
(spreek uit ervaring).
Ik ben realistisch genoeg om dat te erkennen, Eric. Maar toch bekruipt me af en toe een gevoel van spijt en verdriet...Of is dat part of the game? Misschien dat ik er over een tijdje anders tegenaan kijk..
is het spijt en verdriet, goentah, of heimwee naar de mooie en leuke tijden (herinneringen)waardoor je de reden dat je gescheiden bent vergeet?
niemand kan zeggen wat je moet doen, wat je mag voelen, jouw beslissingen zijn altijd goed als jij je er goed bij voelt.
voel je thuis in je eigen IK.
veel liefs, anne
xx
Het is absoluut heimwee, en ook verdriet. Maar of ik ook spijt heb dat kan ik pas over een poosje zeggen. Ik denk dat ik gevoelens verwar, en niet meer precies weet hoe of wat.
Soms denk ik: had ik er maar meer voor gevochten..
Tijd heelt wonden, misschien dat ik daarom de "rottige" dingen vergeten ben. Maar die waren er wel (herinner ik me), dus ik denk dat het wel goed is zoals het nu is...
Zelfs na 7 jaar na het verbreken van mijn relatie denk ik nog wel eens... als ik niet... was het dan... voelde ik dan... was ik dan... waren we dan...
Maar als ik écht rationeel nadenk, dan was het de juiste keuze omdat de twijfelingen destijds teveel werden.
Na verloop van tijd verlies je al die twijfelgevallen en ziet alleen nog maar het gemis en het 'het had zo mooi kunnen zijn'.
jeetje gaat lekker...
na verloop van tijd besef je dat al die twijfelgevallen, het gemis en het 'het had zo mooi kunnen zijn' vervagen door het verdere leven, nieuwe mensen te ontmoeten en opnieuw liefde te ervaren.
(dit bedoelde ik dus te schrijven, maar raakte even zwaar verward door de wachtwoorden enzo)
Goentah, al die dingen die jou destijds in hem tegenstonden... stel dat je met al die dingen nog jaren lang was geconfronteerd, dan was jouw ergernis waarschijnlijk nog groter geworden in plaats van "vanzelf overgegaan."
En natuurlijk is het niet zo eenvoudig, maar het is ook vaak zo dat na verloop van tijd de negatieve dingen worden vergeten, en alleen de positieve herinneringen blijven. Ik hoop dat je toch de juiste keuze hebt gemaakt...
Er zit iets tweeslachtigs in wat je zegt. Je vindt het een slechte keuze maar het was onvermijdelijk,... Als het onvermijdelijk was dan heb je de enige mogelijke keuze gemaakt.
"What if" gedachten zijn verstikkend. In dat soort scenario's moet je vooral niet rond blijven dwalen. Een mens maakt miljoenen slechte keuzes en daar zitten ook een paar big ones tussen. Bovendien kun je niet eens weten of het een slechte keuze was. Je weet alleen wat deze keuze je opgeleverd heeft.
@eric- dáárom was het ook onvermijdelijk..de bom was gebarsten, ontploft, geëxplodeerd!! En dan kun je niet meer objectief kijken, en laat je je meeslepen door (menselijke) emoties...
Nu begrijp ik pas dat een scheiding ook een hel is, ook al was het huwelijk dat ook.
Ik probeer dat boek te sluiten. De tijd is toch niet meer terug te draaien.
@alex- ik ben inderdaad een twijfelkont, en leef momenteel een beetje te erg "what-if". Anderen in mijn omgeving zien het scherper dan ikzelf, en houden me voor dat het een juiste beslissing was.
Ik moet denk ik even door deze rouwfase heen. Het komt vanzelf wel weer goed met mij..:-(
Een reactie posten