Het computerloze tijdperk. Wie kan zich dat nog herinneren?
Voor mij is het nog niet zó lang geleden. Ik kan me in elk geval de tijd nog voor de geest halen dat ik het zónder deed. Eigenlijk was het leven toen een stuk simpeler... 's Avonds had ik nog wel eens tijd om wat núttigs te doen. Zo ben ik ooit aan een cursus Calligrafie begonnen, en zat hele avonden lettertjes te tekenen om mezelf bezig te houden. Of speelde ik een hele avond fluit, iets wat ik nu veel te weinig meer doe. Gek eigenlijk dat mijn vrije tijd er nu zo anders uit ziet. Ik zit nu vaak met een duf hoofd achter de pc.
Het begon met spelletjes. Wij hadden al heel lang een computer, ik meen in 1982 al. Het was een Exidy Sorcerer computer. En de computertaal 'Basic'. Niet dat ik daar wat mee deed, maar ik herinner me dat daar ook al wel spelletjes op gespeeld konden worden. Ik moet diep graven in mijn geheugen, en kan me Pac-Man nog herinneren, en Donkey Kong. De graphics bestonden uit simpele blokjes. Maar voor díe tijd was het heel wat. Overigens had ik een diep respect voor die computer: als het spelletje opgestart werd durfde ik het te spelen, maar aan-en uitzetten van die computer bijvoorbeeld, dáár waagde ik me al niet eens aan!
Vele jaren gingen voorbij, en ook de computers kwamen en gingen. Snellere, betere, de eerste kleurenmonitor. Voor mij leek het steeds ingewikkelder te worden, dus ik hield me er helemaal afzijdig van.
De kinderen kwamen, en nog had ik helemaal niks met computers. De kinderen ontdekten de computer vele jaren voordat ik er interesse in kreeg. Ze hadden informatie nodig voor school, surften op het net, hadden allang mailadressen en waren verdomde handig met dat ding. Maar we hadden toen nog geen ADSL, dus moest het gebruik beperkt worden.
Een jaar of 4 geleden zat ik een week of wat thuis na een knie-operatie. En toen kreeg ik het te pakken! Eerst begon het mailen. Met een instructiebriefje, geschreven door mijn man, kon ik de pc opstarten, outlook openen, en zelfs mailen! Sjonge, wat was ik trots op mezelf! Er ging een wereld voor me open! De rest van de computer was nog abacadabra voor me, maar ik werd brutaler op dat ding: klikte alles aan wat ik maar aan kon klikken, onderzocht alles wat ik maar kon openen, raakte regelmatig in paniek als er iets mis ging, maar uiteindelijk kreeg ik er vertrouwen in! Mijn man en kinderen waren mijn leermeesters, nooit te beroerd om wat uit te leggen.
Ik ontdekte het chatten, heb dat een tijdje intensief gedaan, maar uiteindelijk kwam ik tot mijn zinnen en zag in dat dat vaak oeverloos geouwehoer was. Echt zonde van mijn tijd. Nu is er alleen nog MSN, en dat alleen met mensen die ik ook in real life ken. Voornamelijk familie.
En toen ontdekte ik het bloggen, of loggen, hoe je het maar noemen wilt. Voordat ik er zelf aan begon, was ik al vele avonden zoet geweest met het lezen van andermans blogs. Nu nog, ik heb mijn 'vaste adresjes'. En mijn eigen blog dus! Ik dacht dat het vreselijk ingewikkeld zou zijn om een site te maken, maar heb toch een poging gewaagd. En er is nog veel wat ik niet weet, maar het lukt me. Er is nu niemand meer om me te helpen, ik moet het zelf uitzoeken. Vallen en opstaan.
Af en toe verlang ik nog wel eens terug naar het computerloze tijdperk. Ik ging in elk geval véél vroeger naar bed...Het is nou eenmaal het lekkerst om 's avonds laat en 's nachts achter dat ding te kruipen! Goede voornemens om vroeg naar bed te gaan heb ik iedere ochtend (als ik met brak hoofd op sta), maar het komt er gewoon niet van...
Misschien las ik binnenkort een computerloze avond in. Als het me lukt...
3 opmerkingen:
Het lijkt wel wat op mijn eigen pc geschiedenis. Ik denk dat veel mensen zich hier in herkennen. Ja, de meeste mensen onder de 35 waarschijnlijk niet, maar alles rond die leeftijd en ouder...
Ik hoefde bijvoorbeeld maar achter een pc te gaan zitten of er ging iets mee mis. Het was dat ik in Word mijn verslagen moest typen voor de heao... maar verder kwam ik mijn informatica grotendeels door, door fraude en bedrog.
Pas deze eeuw ben ik de pc gaan ontdekken, en vanaf het moment dat ik kabelinternet kreeg, ook pas echt gaan gebruiken.
Je staat dus niet alleen hierin. :-)
Ik heb altijd veel met computers gedaan. Dat begon met de computerlessen op de middelbare school. Mijn eerste computer was een Commodore VIC-20. Dat ding had geen harde schijf en dus moest je elke keer als je hem aanzette de broncode van een spelletje weer opnieuw intikken (dat waren natuurlijk hele simpele ascii-spelletjes). Je kunt het je nu bijna niet meer voorstellen. Daarna volgde een 486'er en toen brak ook voor mij het Pentium-tijdperk aan.
Ik geloof niet dat ik ooit zo'n fase heb gehad dat ik bang was om de verkeerde knop in te drukken, maar ik zie dat wel bij anderen (mijn ouders bijvoorbeeld). Veel mensen hebben dat in het begin, vermoed ik. Ze zijn bang dat ze iets uitvoeren dat onherstelbaar is. Sommige mensen hebben er helemaal geen talent voor. Zo kan ik mijn vader maar niet het verschil tussen een URL en een emailadres aan zijn verstand brengen. Telkens als ik denk dat hij het nu eindelijk begrijpt, dan zegt hij weer iets,...
Ook al heb ik mijzelf veel aangeleerd, ik ben en blijf een digibeet...Een tijdje terug heb ik iets essentieels uit Windows XP gedeleted, zodat de boel opnieuw geïnstalleerd moest worden. (Kon ik ook nog niet eens zelf!)Beetje klunzig dus. Maar het rare is, op mijn werk vragen ze dingen aan míj! Dus het kan nog veel erger :-)
Voor jouw vader is het al heel wat dat hij bezig is op de pc, Alex! Die generatie is niet opgegroeid met de pc. Er zijn genoeg 'ouderen' die er niet meer aan beginnen...
Een reactie posten