Blij

Er was altijd veel rivaliteit tussen mijn twee dochters. Als moeder wil je dat je kinderen het goed met elkaar kunnen vinden. Ik ook dus. Ik denk niet dat er meer geharrewar bij ons thuis was dan bij andere gezinnen, maar af en toe sloegen mijn twee meiden elkaar de koppen in. (Ze leven nog, hoor.) Van anderen hoorde ik dat dat 'gezonde rivaliteit' was. Zal wel, maar ik vond het allesbehalve leuk.
Nu ze wat ouder zijn, en ook een ánder leven hebben dan het gezinsleven, lijken ook de meeste problemen tussen mijn dochters verleden tijd. Ze hebben echt pret samen, gaan samen uit, en kunnen ineens alles van elkaar verdragen. Ik luister nu soms met verbazing naar hun gesprekken...Ben altijd bang dat de sfeer ineens omslaat, maar het gebeurt niet! Was vroeger maar één verkeerd woord of één verkeerd gebaar nodig om een van mijn dochters te laten exploderen, nu wordt alles geaccepteerd van de ander.
Vanavond was wel heel bijzonder: ze gingen samen muziek maken. De een op de blokfluit, de ander op de hobo. En dat alles in een ongekende harmonie. Lachen om fouten, terwijl dat anders een reden zou zijn geweest om geweldige onenigheid te krijgen. Uiteindelijk eindigden we vanavond door met z'n drieën achter de muziekstandaard te staan: blokfluit, hobo en dwarsfluit. Klinken deed het vast voor geen meter, maar dat was bijzaak. Het is echt lang geleden dat het zo ongedwongen gezellig was! Hét prototype van het gelukkige gezinnetje. Zoiets wat je alleen in reclames ziet: vader achter de piano, kinderen er omheen met verschillende instrumenten, en moeder op de achtergrond met een kopje thee. Alles klopte, alleen zonder vader en zonder thee.
De dames zijn nu gezusterlijk de stad in, en ik voel me BLIJ!