Op sommige dagen voel ik alle spanning en ellende van de scheiding en de periode daaraan voorafgaand weer dubbel en dwars. Houdt het dan nooit op? Ik zou willen dat ik er helemaal los van was. Maar zo zit een mens kennelijk niet in elkaar.Ten eerste is daar het gemis. Ik mis mijn maatje, ik mis het gevoel van samen zijn, het helemaal op je gemak voelen bij iemand, het kwetsbaar durven zijn zonder dat dat consequenties heeft, iemand die je helemaal aanvoelt. Ook al was ons huwelijk niet helemaal koek en ei (understatement), ik voelde me toch 'geborgen' en we kenden elkaar door en door.
Nu vraag ik me vaak af of ik het wel alleen red. Niet alleen wat betreft praktische zaken zoals belastingaangiftes en andere financiële aangelegenheden, maar vooral emotioneel. Ik weet dat ik zeer dubbel ben, ík was per slot van rekening degene die ons huwelijk wilde beëindigen. Details ga ik hier niet vertellen, maar ik kan wel zeggen dat er toen een erg vijandige sfeer ontstond. En dat is nog zwakjes uitgedrukt. De ene reactie lokte de andere uit, en als in een spiraal werden we naar beneden getrokken. Haat en nijd. Het was duidelijk dat we uit elkaar moesten.
We zijn nog onze wonden aan het likken. Enorme blokkades die ons ervan weerhouden te zeggen wat we denken, uit angst weer die pijn van toen te moeten doormaken. Dus zeggen we maar niks. En zolang we het over koetjes en kalfjes hebben gaat het prima.
Vanmiddag was hij hier. Er liggen hier nog een aantal spullen die hij nodig had. En voelde ik het gemis weer dubbel en dwars. We zaten als vreemden tegenover elkaar. Een enorme afgrond tussen ons. Uiterlijk nog dezelfden als we waren. Maar zo veranderd. Hij terug in het zelfde huis waar we ooit samen gelukkig waren, en waar mij nog dagelijks dingen aan óns doen denken.
Zo'n kleine stap om even te zeggen: "Ik mis je." Even weer dat 'samengevoel' voelen. Want dat is er wel. Zowel bij hem als bij mij. Maar het kan nog niet gezegd worden. We zijn nog niet 'heel'. Mijn maatje is mijn maatje niet meer. Het is een verdomd eenzaam gevoel.
10 opmerkingen:
Jeetje, heftig zeg......
Kan alleen maar zeggen sterkte meis. En je bent veel sterker dan je denkt, want om zoiets te beëindigen, ook al gaat het niet goed, daar is ontzettend veel moed en kracht voor nodig. Dus overleef je de rest ook wel. En natuurlijk nooit vergeten dat je dat maatje nu even niet meer hebt, maar dat er nog steeds heel veel mensen zijn die om je geven.
kippevel....
Mijn ouders (lees moeder) besloten 2,5 jr geleden uit elkaar te gaan, en nog niet zo heel erg lang geleden was het eindelijk pas voor elkaar.
Ik ben heel blij dat jullie nog samen aan een tafel kunnen zitten, dat is bij mijn ouders niet mogelijk helaas. Uit 'frustratie' vorig jaar m'n verjaardag in de kroeg gevierd, en niets tegen ze gezegt. En ik maak me stiekem weer druk over hoe ik het volgende maand aan ga pakken.
Maar terug op jouw verhaal: wat knap dat je zoiets moeilijks zo ontzettend mooi onder woorden kan brengen, zonder dat je de andere partij in een negatief daglicht stelt.
Stiekem wilde ik dat mijn ouders dat konden doen, zoals je zult begrijpen.
@corine: ik ben óók jaloers op mensen die gewóón met elkaar om kunnen gaan na een scheiding. Dat is bij ons nog lang niet het geval. We zijn vreemden. Het is een soort zelfbescherming. Maar het doet wel pijn.
Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt. Hopelijk geldt dat ook voor jouw ouders...Volgend jaar ga je ze gewoon allebei op jouw verjaardag uitnodigen! Het is jouw zorg niet, en jouw ouders moeten zich maar volwassen gedragen op de verjaardag van hun kind! Omwille van jou.
geef het de tijd. sterkte.
alles op zijn tijd , goentah, overhaast je niet en dwing niets af !
ik was ook ff nieuwsgierig hoe het op je werk was gegaan.
xx
@anne: ik weet het...maar gevoelens laten zich niet dwingen. Mijn k*tgevoel van gisteren is alweer wat weg, komt ook omdat ik vandaag gezellig gewerkt heb! Geen conflicten meer, en geen confrontatie ook. Ik heb besloten dat ik die dollega ga negeren (alleen dingen die het werk aan gaan) en zij doet dat ook met mij. Mocht er weer een uitval naar mij komen, dan pas ga ik actie ondernemen. Nu laat ik het zo. Gelukkig werk ik de hele week niet met haar samen :-))
okee meis, wilde ik ff weten
xx
Sterkte, het zal wel een tijdje duren voordat je weer heel bent.
Doet au, duurt vaak even voordat je jezelf weer wat hebt opgebouwd.
Sterkte, komt allemaal wel goed, geef het wat tijd.
*aai-over-bol*
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Soms wilde ik dat ik de klok terug kon zetten, maar ja...Het zal wel zo hebben moeten zijn.
Nu m'n leven weer oppakken...zal wel een tijdje duren, maar ik kan toch gelukkig wel positief denken.
Deze weblog helpt me er een beetje bij!
Een reactie posten