Herinneringen

Morgen ben ik weer een dagje vrij: mijn vakantiedagen moeten op. Het lijkt net of ik constant vrij neem, maar er wordt ook nog wel gewerkt, hoor!
Nu wil het toeval dat mijn broer en zijn gezin in Zeeland vakantie vieren, en zij hebben gevraagd of ik een dagje (of twee) kom. En dat ga ik doen!
Ik ben al eens vaker met familie op vakantie geweest, met mijn zus en met dezelfde broer waar ik nu weer naar toe ga. Het was de zomervakantie vóórdat mijn scheiding definitief werd, en eigenlijk was ik helemaal niet in de mood om vakantie te vieren. Mijn broer en zus zouden samen met hun gezinnen samen door Frankrijk trekken, en ze drongen er op aan dat ik mee zou gaan. Na wat aarzeling en getwijfel of ik het wel zou doen, ben ik toch met ze mee gegaan. Het was niet de bedoeling dat mijn broer en zus de hele vakantie met elkaar op zouden trekken, maar omdat het zo ontzettend gezellig was, en alles zonder ook maar één wanklank verliep, hebben we de volle drie weken met elkaar doorgebracht op minstens 8 campings in Frankrijk!
We begonnen in de Bourgogne, van daar uit naar de Provence, vervolgens naar de Haute Provence, de Franse Alpen, en op de terugweg nog een dag of 3 in de Bourgogne.
Het was een fantastische tijd! Ze waren erg lief voor mij, en wilden gewoon dat ik alle scores en toestanden even zou vergeten, en drie weken zorgeloos kon genieten. Natuurlijk was het ook wel eens moeilijk voor mij: ik zag het gezinsleven van de kant die ik zélf graag zou willen: harmonieus en ontspannen. In mijn kleine koepeltentje heb ik 's avonds ('s nachts eigenlijk) als ik naar bed ging wel eens een paar traantjes gelaten, vol verdriet en heimwee naar wat ik had en wat mislukt was: mijn eigen huwelijk. Afgezien daarvan heb ik enorm genoten. Natuur, cultuur, ontspanning......alles in de juiste balans. En ook een mooie gelegenheid om mijn neefjes en nichtjes van dichtbij mee te maken en beter te leren kennen!
Ik denk nog heel vaak terug aan die tijd, hoe we tot diep in de nacht voor de tenten zaten, wijn, kaas, gelach...zelfs serieuze gesprekken. En de prachtigste vergezichten gewoon voor je tentje. Ik kwam inderdaad even los van mijn eigen leven. Maar ook een dubbel gevoel: het gevoel van gemis.
Dat saamhorige gevoel met mijn familie is er nog steeds. En zal altijd blijven. Die vakantie was een maand na het overlijden van mijn vader, en in die tijd waren we als familie ook heel dicht bij elkaar gekomen. We deelden het verlies. We spraken iedere dag over Pa, vaak met een glimlach. En soms een traan.
Morgen dus een verkorte versie van die vakantie in Frankrijk: een etmaal in Zeeland. En ik twijfel er niet aan dat het net zo gezellig en goed wordt als die tijd in la douce France!