Micra

Je mist een auto pas als je er geen meer hebt. Ik heb jaren geroepen: "Ik kan best zonder auto, het is pure luxe!" En natuurlijk is dat in principe waar. Nederland is klein genoeg om alles te kunnen befietsen, en het openbaar vervoer is goed. Er wordt wel veel op gemopperd (alles is waar: te duur, niet punctueel) maar je kunt overal komen met trein en bus.
Vanaf mijn 19e ben ik gewend een auto voor de deur te hebben. In mijn getrouwde leven hadden we er zelfs twee: een auto-van-de-zaak en een klein tweedehandsje voor mijzelf. Ik beschouwde dat als mijn 'onafhankelijkheid'. Ik kon gaan en staan waar ik wilde.
Toen kwam er een periode dat het ons financiëel gezien minder voor de wind ging, omstandigheden waren de redenen van onvrijwillige werkloosheid, dus de auto-van-de-zaak was niet meer. Uiteindelijk veruilden we mijn wagentje voor een gezins-stationwagon, toen dat weer mogelijk was.
Na de scheiding hadden we dus samen één auto. In het begin overlegden we nog wel eens wie de auto nodig had. We hadden geen vaste afspraken gemaakt, zodat het er op neer kwam dat 'onze' auto vaker niet dan wel bij mij stond. Ik vond het te min om moeilijkheden te maken over een stuk blik, ik was te trots om me te laten kennen bovendien. Een kortingskaart van de NS leek de oplossing. Het was te doen, maar wat een gezeul en gesjouw was dat...Met hond (onlangs overleden), tassen en rugzak lópend naar het station, met onrustige hond op perrons wachten, liften zoeken op stations, omdat mijn hond door artrose geen trap meer kon lopen, lange reistijd, ergernissen over vertragingen etc etc...Ok, ik kon van A naar B komen, maar daar was dan ook alles mee gezegd. En dan heb ik het nog niet eens over boodschappen doen. Ik had ondertussen een degelijk stel fietstassen gekocht, zodat ik toch nog aardig wat mee kon nemen, maar ideaal was het allerminst.
Toen zag ik de reclame op TV van de Suzuki Alto: voor 7.000 euro een nieuwe auto! Nadat ik mijn financïen goed had bekeken, besloot ik een auto te kopen! De Alto leek mij betaalbaar. En ik wilde geen tweedehands auto: ik wilde niet voor onvoorziene reparatiekosten komen te staan en jaarlijkse APK-keuringen laten uitvoeren die hoger uitvielen dan ik begroot had.
Maar wat een tegenvaller was die Alto! Hij ziet er uit als een koekblik en hij rijdt als een koekblik. Het viel me zwaar tegen.
De autodealer waar ik de proefrit reed, had echter nog een merk: Nissan. En toen zag ik hem! En wist meteen: DIT WORDT MIJN AUTO!! Zelden heb ik een leukere auto gezien! Ik heb voor de vorm nog een proefrit gereden, maar wíst gewoon dat ik hem zou kopen: mijn Micra! In tegenstelling tot de Alto is dit wél een echte auto. Klein, maar helemaal echt! Ik vind het ontwerp nog steeds geweldig, net als het interieur. Retro-stijl. Prachtig! En over de kleur hoefde ik niet na te denken: het moest en zou een zwarte worden. Zwart is mijn kleur.
Ik heb hem nu een paar maanden en voel me er helemaal happy mee. De treinreizen zijn verleden tijd, ik ben weer baas over mijn eigen tijd!