Patsers

Nu ik weer vaker op de weg zit, krijg ik ook weer te maken met gedrag in het verkeer.
Ik hou er best van om pittig te rijden. Dat deed ik voorheen altijd. Alsof ik wilde zeggen: "Kijk eens hoe stoer ik ben en hoe goed ik kan rijden ondanks het feit dat ik een vrouw ben!"
De vorige auto waar ik in reed trok heel wat sneller op dan mijn mini Micra'tje van nu, dus het "Wie Kan Het Snelst Optrekken Bij Een Stoplicht" verlies ik met dit wagentje sowieso. Ik ga nu automatisch op de rechterbaan staan bij een stoplicht, proberen de ander te snel af te zijn heeft niet zoveel zin meer. Maar ik draag mijn verlies manmoedig, ik ben maar wat trots op mijn geinige Micra'tje en ik knik de winnaars naast me vriendelijk toe als ze mij met een triomfantelijke blik voorbij scheuren.
In het begin probeerde ik mijn oude rijstijl nog te handhaven, maar dat leverde alleen maar stress op. Winnen was uitgesloten.
Vroeger wilde ik op de snelweg ook wel eens doorschieten naar 140 of 150 km per uur. Dat gebeurde eigenlijk ongemerkt. Als je dat tempo aanhoudt, hoef je niet zovaak van rijbaan te wisselen en blijf je iedereen voorbij karren. Snelheidsbekeuringen heb ik daarmee nóóit gehad. Dom geluk.
De eerste week dat ik mijn Micra'tje had, trok ik na een stoplicht op een lange rechte weg, maar nog wél in de bebouwde kom, iets te hard door. En wat mij nog nooit overkomen was: ik werd geflitst! Als er iets is wat ik dood- en doodzonde vind, is het een verkeersboete betalen. Mijn eerste snelheidsovertreding was gelijk goed voor 70 euro.
Toen die bon op de mat viel heb ik een beslissing genomen: voortaan hou ik me aan álle snelheidsregels! Dus: 50 waar je 50 mag, 80 waar je 80 mag, enzovoorts. En wat geeft dat toch een enorme rust! Ik hoef niet meer te jakkeren, ik hoef niet te winnen, ik hoef niet langs die dikke pooierbak, ik erger me niet meer aan een ander die zich ook aan de maximum snelheid houdt!
Ik kan het iedereen aanbevelen. Het bespaart geld, het spaart je bloeddruk, en het kost lang niet zoveel tijd als je zou denken.
Ik zit nu heerlijk relaxed achter het stuur en hoef nooit meer zenuwachtig te zijn als ik een politie-auto zie naderen of een trajectcontrôle gewaar word.
Waar ik me wel aan erger is het bumperkleven van ongeduldige en gehaaste personen in auto's achter me. Vaak van die gestresste zakenlui in patserbakken die hun volgende vergadering alvast zitten voor te bereiden en ondertussen non-stop aan de telefoon zitten en ondanks hun rijgedrag tóch altijd te laat op hun afspraken komen.
Als er zo'n figuur achter me zit, ga ik nét iets onder de maximum snelheid rijden. Het liefst zou ik op de rem trappen, maar voor mijn eigen veiligheid doe ik dat maar niet. En als zij mij dan uiteindelijk voorbij scheuren en nijdig en geïrriteerd opzij kijken om hun ergernis kenbaar te maken, glimlach ik stralend terug en kan alleen maar denken: stelletje zielenpieten!