Stabij

Het zou vandaag een bijzondere dag zijn geweest als mijn hond nog geleefd had. Hou zou 11 jaar geworden zijn.
Hij is in maart overleden, heel plotseling. Mooier kan dus eigenlijk niet, we hebben hem niet zien aftakelen of de beslissing moeten nemen hem in te laten slapen. Hij was (dachten we althans) gezond. Hij lag gewoon in zijn mand te slapen, gaf plotseling een harde hoge gil, spande al zijn spieren aan zodat zijn voorpoten gestrekt omhoog kwamen, ontspande, en was dood. Ik had geen idee dat hij aan het doodgaan was, maar ik snelde naar hem toe, aaide hem over zijn kop en vroeg hem wat er aan de hand was. Beetje onzinnig misschien, honden kunnen niet terugpraten. Hij stierf dus in mijn handen. En ik was beduusder en meer geschrokken dan ik ooit geweest was. Ik hoor het mezelf nog zeggen: "Ik geloof dat hij dóód is...". Mijn jongste, die er ook bij was, had ook meteen door wat er gebeurd was. Zij zei, even beduusd en ontdaan: "Hij ademt niet meer".
Het was een zondagavond, net 6 uur geweest. Mijn dochter had haar spullen gepakt om naar het noorden des lands te vertrekken, waar zij studeerde. We zouden lopend naar het station gaan mét de hond. Twee dingen combineren: dochter wegbrengen en hond uitlaten. Ik had toen nog geen auto. Maar van beide kwam niks meer terecht.
Ik belde de dierenambulance om een tijdstip af te spreken om hem op te halen. Eerst kwam mijn (ex)man nog langs, die moest ook afscheid nemen. Hij huilde. Weer een stukje thuis weg.
Drie uur hebben we naast zijn mand gezeten, naar hem gekeken, met hem gepraat, hem geaaid, en toen kwamen de broeders van de dierenambulance. Er moesten een paar dingen geregeld worden, maar mijn hoofd stond er niet naar. Mijn hond was dood.
Ik ben niet zo iemand die uren op het graf van een huisdier gaat zitten, het was een beest, daar ben ik nuchter genoeg voor. Maar ik wilde wel dat hij met respect behandeld zou worden. Ik heb dus gekozen voor een crematie. Een groepscrematie: samen met andere kleine huisdieren.
Van het dierencrematorium kreeg ik keurig bericht toen het voltrokken was. Twee dagen na het overlijden.
Het leven zonder hond viel niet mee. Weg was mijn dagelijkse routine. Ik kon ineens 's ochtends een uur later opstaan. Maar het was niet fijn.
Als ik 's ochtends beneden kwam: geen hond die me blij begroette. Als ik 's avonds thuiskwam: geen hond die me kwispelend tegemoet kwam. Als ik 's avonds op de bank TV keek: geen hond die aan mijn voeten kwam liggen (of naast me op de bank sprong).
Iedereen die zelf een hond heeft, of gehad heeft, weet waar ik het over heb. Een hond is meer dan zomaar een huisdier. Ik grapte altijd: ik heb twee dochters en één zoon.
Vaak denk ik nog aan hem, en zie zijn lieve kop voor me, zijn ogen die me zo trouw aankeken. Het was een goed beest, en ik koester de herinnering aan hem.