Wiet

Vraag je aan iemand van mijn leeftijd of hij wel eens 'gerookt' heeft, dan weet hij onmiddellijk dat je het niet over roken van sigaretten hebt. Sommigen zijn te hypocriet om het toe te geven, maar de meesten komen er gewoon voor uit dat ze wel eens een stickie gerookt hebben. Ik ook dus.
Na mijn (mislukte) middelbare school - ik ben een 'drop-out' - kwam ik op een zeer vrijgevochten school: de Vakschool in Schoonhoven. Deze school leidt op tot edelsmid (goud en zilver), juwelier, graveur en uurwerkmaker. Er heerste een kunstenaarsmentaliteit, vooral onder de goud- en zilversmeden. Vrijheid blijheid. De meesten waren ver van huis, voor het eerst op kamers en een beetje losgeslagen. Ik heb er een geweldige tijd gehad: iedere avond naar de kroeg, veel feesten en daarna weer na-feesten tot in de vroege ochtend, én af en toe een stickie. Het hoorde gewoon bij het cultuurtje daar.
Daarna kwamen er jaren dat ik het niet meer deed. Ik verkeerde niet meer in die kringen. Bovendien heb je andere verantwoordelijkheden als jonge moeder. Ik voelde me een brave en saaie huismu(t)s die niet meer genoot van het leven, en geen pret meer durfde te maken.
Een paar jaar geleden besloten mijn (toen nog) echtgenoot en ik iets van dat vrije, jonge gevoel van toen terug te halen. We besloten naar een coffeeshop te gaan. Die avond waren we uitgeweest, dus hadden al de nodige alcohol op. Achteraf misschien niet zo verstandig. We kochten drie jointjes: eentje om daar ter plekke samen te delen, en twee om elk thuis op te roken. Bij de eerste onwennige trekjes keken we elkaar steeds aan, vragend: "Voel jij al wat?" "Neuh, jij wel dan?" Totdat mijn man ineens zeer dringend zei: "We moeten nú weg." Ik vroeg niet verder, zeurde niet, drong niet aan om te blijven, want ik zag dat het hem zeer menens was. Het was íngeslagen bij hem. Op de fiets terug naar huis merkte ik dat het bij mij ook aansloeg (insloeg). Ik had de grootste moeite om op de weg te blijven. Al slingerend en dubbelgevouwen van de lach, zonder ook maar één moment achterom te kijken hoe het met mijn man was (ik had het veel te druk met mijzelf), kwam ik thuis. Toen pas keek ik waar mijn man bleef. Geen man te zien. Ik was niet meer in staat om terug te fietsen, dus wachtte ik maar af tot hij uit zichzelf thuis kwam. Na een minuut of 10 kwam hij lopend, de fiets aan zijn hand, aan. Groen van ellende. Het was al goed misgegaan met hem onderweg. Ik heb hem moeten verzorgen als een kind, nog steeds slap van de lach. Alles bleef grappig. (Niet voor mijn man.) En toen moest ik nog met de hond uit. Verder dan over het bruggetje naast ons huis ben ik niet gekomen. Ik moest me aan de leuningen over de brug trekken, zo wankel en instabiel was ik. De hond begreep er niks van. Thuis nog even achter de computer, maar de toetsen op het toetsenbord leken wel russisch, en mijn vingers konden geen woorden meer maken. Opstaan durfde ik niet, alles leek zo raar. Ik vertrouwde mezelf niet....zó duizelig en draaierig was ik. En nog steeds lag ik in een deuk. Na een uur of drie kwam mijn motoriek weer wat terug, en durfde ik naar bed te gaan. Man nog steeds knock-out. Emmertje naast zijn bed. Voor de zekerheid zette ik ook maar een bakje aan mijn kant van het bed.
Na dit avontuur duurde het een paar jaar voor ik weer een jointje rookte. Het zal ongeveer twee maanden geleden zijn. Ik was het niet van plan, maar ik kreeg er een aangeboden, en dacht: "what the hell, kan mij 't schelen."
En dat was voorlopig mijn laatste. Toen werd ík hondsberoerd. Het viel als een baksteen op mijn maag. Bovendien was ik niet in mijn eigen huis, maar logeerde bij vrienden. Wat voelde ik me lullig. Gênant gewoon.
Of ik het nooit meer doe weet ik niet, ik zeg niet nooit, maar in elk geval nóóit meer in combinatie met alcohol!