Bliepjes, tingeltjes, kukelekuutjes, brommetjes….Dit zijn dagelijkse geluidjes hier in huis.
Zodra er een niet te plaatsen geluidje klinkt, grijpt één van mijn dochters verwachtingsvol haar mobiel en kijkt gretig van wie het bericht is. Een gezicht dat boekdelen spreekt. Je leest er meteen aan af of het een ongewenst of juist zeer gewenst berichtje is. In het eerste geval wordt de mobiel meteen weer weggelegd, niet de moeite waard om te reageren. In de meeste gevallen echter, verschijnt er een flauwe glimlach op het gelaat, de mondhoeken gaan haast onmerkbaar omhoog en de wangen worden wat roder dan ze normaal zijn. Meteen wordt er terug gesmst. Of, als het heel erg privé is: ze vertrekt met haar mobiel naar haar eigen veilige kamer om ongestoord een reactie terug te kunnen sms-en. En oh wee als ik durf te vragen van wie het smsje is….Natuurlijk gaat het mij geen barst aan en ik verwacht geen uitleg, maar mij wordt in niet mis te verstane termen duidelijk gemaakt dat het bijzonder privé is. “Gaat je niks aan.” Dus ik vraag al niet meer, en zie het allemaal met een knipoog aan.
Tot mijn mobiel gaat. Ouderwets bliepje, ouderwetse mobieltje. Formaat koelkast. Maar sms-en lukt nog net. “Wie was dat? Wat zei hij? Wat moest hij?” Op de een of andere manier denken ze altijd dat het een ‘hij’ is. Ze vragen nog net niet om het te mogen lezen.
Als moeder mag je er geen geheimen op na houden. Niet alleen wat betreft sms. Als ik ergens naar toe ga wordt er ook altijd uitgebreid gevraagd waar ik naar toe ga, met wie, wat we gaan doen, waarom en met wat voor reden.
Privé-leven? Als moeder is het al moeilijk om je dochters het pad der liefde op te laten gaan, en er aan te wennen dat ze een heel leven hebben waar je niks van af weet. Maar voor de dochters is het nog meer wennen dat moeder óók een leven heeft.
Ze zullen er ooit wel aan gewend raken. Vandaag (of gisteren eigenlijk, het is nu al zaterdag) is het precies een jaar geleden dat mijn scheiding definitief werd. Is er veel gebeurd in dat jaar? Eigenlijk niet. Ik heb me voornamelijk verstopt in mijn werk. Werken, slapen, werken, slapen etc…En nog niet veel verwerkt. Een jaar al, en nog steeds niet veel verder dan toen.
Ik hoop dat er voor mij ook een tijd komt dat ik gretig mijn mobiel pak bij het geluidje van een sms’je, en blozend en glimlachend kijk wat er geschreven staat…
4 opmerkingen:
Joh, dat was je kans om eens lekker te zeggen dat het haar helemaal niet aanging...met een flinke grijns op je gezicht.
Niets leukers dan even lekker puberaal gedrag vertonen, toch?
Tuurlijk Eric, wat denk je dat ik zeg als ik (bij wijze van uitzondering) een smsje krijg! Het gaat ze niks aan!!
Maar alleen het feit al dat ik verantwoording moet afleggen :-( Niet móeten, maar het wordt wel een beetje van me verwacht :-(
Als jij je telefoon nou eens op stil zet? ;-)
Voor het overige vind ik de omslag aan het eind van je tekst erg sterk gedaan. Waarvoor mijn complimenten.
@Oh: Mijn telefoon staat altijd op stil profiel, maar toch horen ze het als hij afgaat...Hij zoemt dan een beetje, denk ik (zelf hoor ik dat niet) en als hij op een harde ondergrond ligt, tafel of zo, dan buzzzzzt ie! (Ik kan daar even geen woord voor bedenken, buzzen komt dichtbij).
En dank voor je compliment! Soms weet je waar je naar toe wilt, dan moet je alleen nog even de juiste woorden vinden, en soms gaat het vanzelf tijdens het schrijven. Dan weet je aan het begin nog niet echt hoe je blog zal lopen.
Een reactie posten