Katlog

Ik kan het niet langer ophouden, het móet eruit. Hoe het met mijn jonge katjes gaat natuurlijk! Ik zit wel vrolijk over andere dingen te loggen, maar eigenlijk wil ik het maar over één ding hebben: over Jim en Kip. Degenen die geen zin hebben in een katlog geef ik nu even de tijd te vluchten….


Kattenliefhebbers onder elkaar nu. Ik kan vrijelijk mijn gang gaan.
Jim en Kip dus. Ik heb wel moeten wennen aan de namen: hoevaak ik niet Jip en Kim gezegd heb, of gewoon niet op de namen kon komen…Heel vaak zeg ik dan maar gewoon Poes. Als ik zelf namen had moeten bedenken had er minstens één Poes geheten. Volgens mij luisteren poezen toch niet naar hun namen. Poezen doen waar ze zin in hebben.
Ze doen alles samen, die twee doerakkers. Eten tegelijkertijd, drinken tegelijkertijd (vaak uit één bakje), gaan tegelijkertijd op de kattenbak en zitten dan gezusterlijk hun behoeften te doen. Slapen doen ze ook samen: meestal liggen ze in één mandje in een innige omarming. De koppies op elkaar. Het is zo leuk dat ze elkaars gezelschap opzoeken!
Ze zijn ook samen ondeugend. Doet de één iets wat niet mag, dan zit gelijk de ander er ook. Ik heb een carrouselkast in de keuken, in een hoek. Daar zit iets ruimte boven de plint en de kastdeurtjes en natuurlijk verstoppen ze zich daar. Ik kan er weinig tegen doen. Nat spuiten heb ik geprobeerd, maar ze vertrekken geen spier bij een flinke straal water in hun gezicht. Bars toespreken en ergens anders neerzetten heeft meer effect. Als ze onder die plint vandaan komen dan, want zodra ze er eenmaal in zitten, kan ik ze niet te pakken krijgen! En volgens mij hebben ze dat door ook, die slimme monsters!
In heb begin moesten zij ook wat aan ons wennen, Jim liet zich wel meteen pakken, maar Kip niet. Nu klimmen ze beiden via mijn broekspijpen op mijn schoot om aandacht te vragen! En als ik de huiskamer binnen kom nadat ik weg geweest ben, of ’s ochtends vroeg als ik beneden kom, komen ze naar me toe gerend. Net jonge hondjes!
Ze kunnen zichzelf uren vermaken. Onvermoeibaar! En leuker om naar te kijken dan naar welk TV programma ook. Een boodschappentas die op de grond ligt. Dat knispert zo lekker. En dan erin kruipen, en de ander er plompverloren bovenop springen! Zo koddig!
Hun krabpaal hadden ze gelijk al door. Er hing een muis aan, aan een elastiekje. Die was er na een uur al afgesloopt! Maar toch blijft ie in trek, die krabpaal, ook zonder muis.
Behalve die muis van die krabpaal hebben ze nog niks gesloopt. Misschien heb ik geluk, misschien staat me nog een hoop te wachten…
Ik wantrouw het als ik even niks meer hoor, maar vaak liggen ze dan ineens te slapen. Uitgeput van het spelen, pootjes om elkaar heen. En ga je ze dan aaien, dan voel en hoor je ze knorren. Een teken van tevredenheid. Volgens mij zijn zij ook blij met ons.
Ik, die dacht alleen van honden te houden, weet nu dat katten ook leuk zijn!