Memories

Een geluid, een geur, de aanblik van een landschap: het zijn momenten die je in een andere wereld doen belanden, de wereld van je jeugd. Ineens ben je daar weer. Je voelt hoe je je toen voelde, je ziet wat je toen zag en je beleeft wat je toen beleefde.
Het geluid van een trekker. ’s Ochtends vroeg werden de melkbussen opgehaald in het kleine boerendorpje. De boerenknecht pakte de handvaten van de volle melkbus vast, wijdbeens voor de melkbus staande, zwaaide hem eerst naar achteren tussen zijn benen door, om hem daarna met een flinke zwiep op de kar te laten belanden. Ondertussen bleef de trekker stationair draaien. Nadat alle volle melkbussen op deze manier op de kar waren beland, werden de lege melkbussen van de kar afgehaald en langs de weg gezet.
Dit geluid: het aan komen rijden van de trekker, het monotone gebrom van de stationair draaiende motor en de dreunen waarmee de melkbussen op de kar terecht kwamen, kan ik mij nog helder voor de geest halen. Ik lag er in mijn bed altijd naar te luisteren, het was mijn wekker. Vaak kroop ik uit mijn bed, en keek uit het raam naar de ritmische bewegingen van de boeren. Ik vroeg me altijd af of ze er niet doodmoe van werden en had er grote bewondering voor.
Die melkbussen zal ik nooit meer horen, tegenwoordig hebben boeren grote tanks die geleegd worden door grote melkwagens. Maar bij het geluid van een trekker ben ik daar ineens weer: in mijn bed, luisterend naar het harde werk van de boeren, verheugd over een nieuwe dag die aanbrak. In mijn herinnering was het altijd mooi weer. Zorgeloos zonnig.
De geur van pas gemaaid gras. Ik zie mijn vader het gras maaien. Pet op, zijn ‘grasmaai-kleren’ aan, en af en toe stilstaand om even uit te blazen en zijn werk te bekijken. Een vertrouwd beeld. En altijd zonnig in mijn gedachten. Het waren (zonder uitzondering) mooie zomers, vroeger. In mijn herinnering.
Veel plekken uit dat boerendorpje en in de directe omgeving ervan, hebben herinneringen die me flash-backs geven. Ik hoef er nu nog maar langs te rijden of te lopen, en ik zie weer hoe het toen was. De beek bijvoorbeeld, met de waterval. Niet een echte natuurlijk, maar een gecultiveerde. Over een houten balk stroomde het water van de beek naar een lager niveau. En wij, als kinderen, vonden het een uitdaging over die balk te lopen zónder erin te vallen. Door de glibberigheid van de balk door algengroei was dit nog niet zo makkelijk. Mijn vader lag meestal lui onder een boom, en de hond die wij in onze jeugd hadden, scharrelde aan de waterkant rond. Dat alles zie ik zo weer voor me als ik bij die beek ben.
Zo zijn er nog duizend-en-één herinneringen. Allemaal herinneringen aan een fijne, geborgen jeugd.