Nostalgie

Twee blauwe ogen,
Een hartje van goud,
Zorg lieve G.,
Dat je het behoudt.

----------------------

Kleine waterdruppels,
Kleine korrels zand,
Vormen saam’ de grote zee
En het trotse land.

Kleine liefdedaden,
Woordjes teer en zacht,
Hebben vaak in ’t kleinste huis
’t Grootste geluk gebracht.

----------------------

Vandaag mag ik in het Poezie-album (spreek uit als ‘poesie-album’) van mijn nichtje schrijven.
Bij het lezen van de versjes die er al in staan, ontdekte ik dat het precies dezelfde versjes zijn die ik in mijn eigen Poezie-album heb….
Ik had trouwens geen idee dat er nog Poezie-albums bestonden. Mijn kinderen hadden ze ook, maar ze hadden ook ‘vriendenboekjes’. Voorgedrukte boekjes waar je kunt opschrijven wat je lievelingseten is ( alles wat met een P begint meestal….patat, pannenkoeken, pizza!), wat je lievelingsdier is, en nog meer van dat soort vraagjes, maar ook wat je iemand wenst (‘een lang, gezond en gelukkig leven’). Niet erg origineel. Misschien leuk voor later, vooral als er een fotootje bijgeplakt is, maar geef mij dan maar het oude vertrouwde Poezie-album. Compleet met glitter-plaatjes en ‘ver-geet-mij-niet’ in de vier hoeken geschreven.
Ik heb mijn oude album nog. Mijn moeder heeft het hare nog, en ook nog dat van háár moeder. Niet veel veranderd qua versjes in de loop der jaren, afgezien van het feit dat de handschriften van de kinderen steeds beroerder worden en de spelling veranderd is.
In de albums van mijn dochters had ik een persoonlijk gedichtje gemaakt. Simpele rijmelarij, maar het kwam wel uit mijn hart. Dat ga ik nu weer doen: een versje zelf bedenken. Wel met kant-en-klare plaatjes erbij, want tekenen kan ik niet…Je kunt niet op alle fronten creatief zijn.
Zouden er over pakweg 10 jaar nóg Poezie-albums bestaan? Of zou iedereen een weblog hebben, of een eigen site met gastenboek? Ik hoop dat dit gebruik nog lang blijft bestaan. Het herinnert me aan mijn jeugd…