Rage

Vanmiddag liep ik langs de speelgoedwinkel. Mijn oog viel op een reclamebord voor ‘Furby’s’. Wie kent ze nog? Ik dacht dat ze allang uit de mode waren, maar misschien komt dat gewoon doordat mijn kinderen de Furby-leeftijd ontgroeid zijn.
Toen de rage voor het eerst naar Nederland overwaaide, zeurden mijn dochters me gek om zo’n beest. Ik vond het grote onzin-beesten, en afgezien daarvan ook nog eens bespottelijk duur. We hadden de Tamagotchi-rage al gehad. Zo’n elektronisch speeltje in de vorm van een groot uitgevallen sleutelhanger, waarvan men zei dat het ‘leefde’. Een elektronisch leventje. Je moest ‘hem’ opvoeden, voederen, straffen, knuffelen, spelletjes met hem spelen en wat al niet meer om ‘hem’ gelukkig en gezond te houden. Mijn dochters hadden allebei zo’n ‘beest’. Aan mij de taak om ‘hem’ tijdens schooluren te verzorgen, dat wil zeggen: af en toe een knopje indrukken als hij honger had, elektronische uitwerpselen rapen, een spelletje spelen (maar niet te vaak, want dan werd het beest verwend), en meer van dat soort onzin. De juffen en meesters op school hadden dit speelgoed al snel op school verboden. Heel verstandig. Als er toch iemand zijn Tamagotchi mee nam, moest hij hem inleveren, met het gevaar dat hij dood was aan het einde van de dag. Dus waren de moeders thuis de klos.
Natuurlijk ging de lol er na een tijdje van af, en ze stierven een langzame dood. Uitgehongerd en verwaarloosd.
Toen kwamen er die Furby’s. Dat het met Furby’s dezelfde kant op zou gaan als met Tamagotchi’s was wel zeker. Geen Furby in huize Goentah dus. Maar we hebben wel een weekje een Furby te logeren gehad. Wat een irritant monster was dat. Als je hem een tijdje vergat, riep hij: “Boooooooring!” Hij wilde aandacht. En als hij sliep, en je pakte hem plotseling op, dan riep hij geschrokken: “Wheeeeeeeeeeee!!” De eerste dag was het grappig en min of meer aandoenlijk. Soms vergat je zelfs even dat het een stuk elektronica was, maar na een paar dagen vonden we hem allemaal strontvervelend. De enige remedie om hem stil te krijgen, was de batterijen eruit te halen. Zo heeft dat beest zijn logeertijd bij ons doorgebracht: batterijloos boven op de kast.