De werklieden in en rond mijn apotheek zorgen voor flink wat onrust bij ons. Ze lopen in en uit, sluiten per ongeluk het computersysteem af waardoor alle receptverwerking ineens op zijn kont ligt, verklaren ongeveer de helft van de apotheek tot verboden terrein voor de werkneemsters, én....laten op onsubtiele manier blijken dat ze gecharmeerd zijn van collega M.
Twee (jonge) werkmannen die op de vreemdste tijden koffie halen bij de geïmproviseerde koffiehoek van de assistenten. Die minstens tien keer per dag naar de wc moeten, en dus dwars door de apotheek heen moeten. Die heimelijke blikken sturen naar collega M., zó opzichtig dat zelfs een mol het zou opmerken.
Vorige week gaf een van die werkmannen een briefje in handen van een andere collega. Met daarop het telefoonnummer van zijn vriend. En met het verzoek het briefje aan collega M. te geven, namens zijn vriend.
Snappen jullie het nog? Wij snapten er helemaal niks van.
Als je iemand leuk vindt stap je er op af, en regel je je zaakjes zelf. Niet via via. Kom op zeg! Dat deden we toen we acht jaar waren! Toen je zo oud was, vroegen vriendjes van jongens die jou leuk vonden of je ‘verkering’ met zijn vriendje wilde hebben. En zelfs als je ‘JA’ zei, gebeurde er nog helemaal niks. Ok, je had verkering. En dat was dan ook vaak alles.
Natuurlijk vertelde collega M. aan alle collega’s wat er gebeurd was, en ook hoe ze er van baalde. Ze zag het als een soort intimidatie.
Ze heeft niet gereageerd op het briefje, maar het meteen weggegooid. Die jongens heeft ze geen blik meer verwaardigd.
De koffiehoek is ineens veel minder interessant geworden voor die twee werkmannen, en ze kunnen nu een hele dag werken zonder naar de wc te hoeven. Zouden ze ook echt weten hoe bespottelijk en kinderachtig hun gedrag was? En waarom alle vrouwelijke collega’s beginnen te giechelen en fluisteren als ze langs komen? Ik denk dat ze nog steeds een bord voor hun kop hebben.
Als er één manier is hoe je iemand níet moet versieren, dan is het zoals deze jongens het deden. Zij zijn het kleuterstadium nog niet voorbij.
maandag, december 12, 2005
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
9 opmerkingen:
Dat die collega dat briefje aannam. Ik had toch mooi gezegd 'ben jij nou een grote vent?'Het is misschien een idee om hen zo te benaderen zoals ze M. benaderen. Schrikken ze zich rot!
@Momo: ze was gewoon te verbouwereerd om adrem te kunnen zijn. Dat kan ik me levendig voorstellen! Sjonge, het waren volwassen kerels!
@Moniekie! Sorry, mijn reactie was voor jou, en niet voor Momoniek! Verwarrend, hoor, al die Monieken!
mannen .....
ik heb een half jaartje terug een briefje met telefoonnummer in mijn handen gekregen van een man :-) hij sprak ook nog tegen mij :-) of ik de volgende dag op een terrasje een bakkie koffie met hem wilde drinken.
alleen zo jammer dat hij zich een half uur later pas aan mij voorstelde.
voor mij een omgekeerde volgorde maar lef had hij wel !
en ik, ik lag in een deuk en moet toch toegeven dat het je ijdelheid wel streelt.
het bewijs is wel geleverd, mannen zijn soms echt kleine kinderen :-)
Rare jongens, die werklieden!
@Anne: mijn collega voelde zich allerminst 'vereerd'. Maar de manier waarop het bij jou gebeurde was nét ietsje anders!
@Oh!: Werklieden, of werklui....
Je hebt helemaal gelijk, in twee opzichten ;-)
Oef, wat zijn de dames het met elkaar eens.
Er is ruim plaats voor ‘hoor’, maar niet voor ‘wederhoor’..?
Zijn alle ‘Words that really matter’ wel gehoord?
@J-J: Tuurlijk hebben de dames gelijk, zoals ze altijd gelijk hebben!! ;-) Dat je dat NOOIT meer moge vergeten :-)
Ok Goentah. Heb je nu wat aspirientjes? ;-)
Een reactie posten