Vanmiddag moest ik sterk aan mijn vader denken. Mijn moeder vroeg mij namelijk mee naar het Muziektheater in Amsterdam. Ze had kaarten voor de opera, een matinee.Mijn ouders hadden vele jaren een abonnement en kochten af en toe een losse kaart voor mij er bij. Die uitjes naar de opera beschouw ik als een van de mooiste herinneringen aan mijn vader.
Als ik tegen leeftijdgenoten of vrienden over opera begin, gaan velen al moeilijk kijken. ‘Vind jij dat léuk??’ Het ongeloof druipt er van af.
Ja! Ik vind dat leuk! Ik hou daar van!
Ik ben met klassieke muziek en opera grootgebracht. En vooral toen ik wat ouder was vond ik het geweldig om met mijn ouders naar voorstellingen te gaan. Zij genoten, ik genoot. Pa in zijn nette pak mét strop (geschikt voor bruiloften, begrafenissen én opera’s), Ma in een keurig damespakje. Ik moest altijd even nadenken wat ik aan zou trekken: ik wilde dat mijn ouders met mij voor de dag konden komen, iets wat in hún ogen netjes was. Ik maakte Pa helemaal blij en trots als ik er een beetje damesachtig uit zag. Of als ik een rokje aan had, want hij zei altijd dat mijn benen gezien mochten worden. Qua kleding paste ik me dus graag aan. Overigens kun je tijdens een matinee alles dragen: je ziet spijkerbroeken, maar ook avondkleding, en alles wat daar tussen in zit. Vandaag moest ik dus weer sterk aan mijn vader denken, en trok speciaal voor hem een rokje aan. Wel kort, maar dat had hij vast kunnen waarderen.
Toen mijn vader op sterven lag, was het abonnement nog niet afgelopen. Er waren nog een paar voorstellingen dat seizoen te gaan. Ook een uit Wagner’s Ring: die Walküre. Pa had zich ontzettend op die opera verheugd. De laatste jaren van zijn leven was hij Wagner gaan waarderen. Dat kwam niet vanzelf, maar hij was daar naar toe gegroeid. Op zijn sterfbed lag hij gigantisch te balen dat hij er niet meer heen kon. Ik kreeg beide kaarten, want mijn moeder wilde hem niet een hele dag alleen laten. Het was me alleen niet gelukt iemand te vinden die met me mee wilde.... Als ik iemand vroeg werd er benepen geantwoord: ‘Ehh... opera? Wanneer? Oh, jammer zeg, dan kan ik helaas niet.’ (De opluchting was van een kilometer afstand van het gezicht af te lezen.) Of: ‘Tsja, ach, waarom ook niet! Lijkt me best wel leuk voor een keertje.’ (Enthousiast: NOT!) Ik vertelde er dan bij dat die bewuste opera vijf uur duurde. ‘Jemig, vijf uur!! Nee, sorry, dat ga ik niet trekken.... Vind je het heel erg als ik niet mee ga?’ Zucht. Niemand wilde met me mee. Uiteindelijk ben ik alleen gegaan, en heb ik die kaart verkocht aan een Canadese toeriste die voor de ingang van het Muziektheater stond. Voor de helft van de prijs, maar zo heeft er tenminste nog íemand van genoten. Ik voelde dat ik het aan Pa verplicht was te gaan, én er van te genieten. Hij had zó graag zelf gewild. En ik genoot, ondanks mijn twijfels. Want die had ik eerlijk gezegd ook, hoor. Vijf uur is wel lang, ook al waren er drie pauzes. Ik zat er met een brok in mijn keel, en wilde niets liever dat Pa naast me zat.
Ik heb hem nog kunnen vertellen hoe geweldig ik het gevonden had. Zijn gezicht toen ik erover vertelde zal ik nooit vergeten.
Vanmiddag zat ik dus weer in het Muziektheater. Brok in mijn keel. Steeds zag ik Pa daar rond lopen. Zonder hem is het toch niet hetzelfde.
Cavalleria rusticana / Pagliacci
Ruggero Leoncavallo 1875-1919 / Pietro Mascagni 1863-1945
16 opmerkingen:
Mooi zeg!
Ik krijg ook altijd die reacties. Ben al een hele tijd niet meer naar een opera geweest. Wel naar een opening van een tentoonstelling zaterdag, waarbij een operazangeres Straus zong.In combinatie met videobeelden. Prachtig was het!
Muziek opent de deur naar veel emoties... dat is helemaal waar.
Opera kan mij niet bekoren, wel musicals (en daar hield ik vroeger ookm niet van) ;-)
Je vader was er wel bij... omdat je aan hem dacht..
@Miss Riss: Liederen zijn ook mooi! Dat kan me echt ontroeren.
Leuk dat jij niet negatief tegenover opera of klassieke zang staat!
@Oh!: Dat is inderdaad zó waar. Ik ben natuurlijk wel geconcentreerd op de muziek en het schouwspel, maar ik merk ook bij mezelf dat ik af en toe mijn gedachten de vrije loop laat. Je wordt een bepaalde richting op gestuurd met je gedachten en je emoties.
@PT: Ik hou ook wel van musical. Maar opera staat dichter bij me, omdat me dat aan mijn warme veilige nest thuis doet denken.
@Helen: Ja! Ik moest zelfs op een bepaald moment in mezelf lachen toen ik even wegdommelde :-) Mijn vader had dat ook altijd. Dan stootte ik hem aan en zei: Pa, je slaapt! Hij schrok dan altijd wakker en zei dat dat niet waar was en dat ie met zijn ogen dicht luisterde :-)
Het gekke is dat de muziek dan nog wel tot je door dringt, maar van ver af.
Ik voel de weemoed naar mijn vader nu ook.
Ik naar mijn opa. Ik ging met hem altijd.
En Pagliacci is zo mooi!!!!!! Ben zelf een enorme liefhebber van 'Tosca', 'Rigoletto' en 'Madame Butterfly'.
@Pascal: Er zijn van die momenten, hè...:-( Ik mis mijn vader enorm, maar ik ben ook dankbaar dat ik zulke fijne herinneringen aan hem heb.
@Pike: Fijn dat je opa met zijn kleindochter speciale dingen deed. Mijn ouders namen hun kleinkinderen ook mee. En mijn moeder zet nu de traditie voort en neemt af en toe een kleindochter mee!
Ik hou van bijna alle opera's, zelfs moderne, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar een lekkere Mozart-opera :-) De Walküre van vorig jaar was ook één van de hoogtepunten so far. Vooral omdat het toen zo slecht ging met mijn vader.
Ik zou wel eens in vol ornaat naar een opera willen gaan, in galakleding, alles erop en eraan.
Ik kan het wel waarderen, maar het heeft wel een aantal jaren geduurd.
Nog meer ff proberen dan , je hebt wel een cultuurvoorsprong want ik kan me niet herinneren dat ik ooit met m'n ouders naar een theather ben geweest.
iek ben * schaam* nog nooit naar een opera geweest.
ik zou ook wel willen maar dan net wat ceebee zegt, alles erop en eraan, (film; pretty woman)
maar je gevoel herken ik wel, het gemis van iemand op zo'n plek, een waardevolle herinnering die niemand je afneemt.
xx
Opera moet je ook eigenlijk hard aanzetten hé. Dan kan ik er tenminste echt van genieten.
Mijn favoriete operazangeres is Maria Callas, dé enige echte diva!
@Ceebee: Ik weet niet of ik opera net zo zou waarderen als het me niet met de paplepel was ingegoten. Toch beschouw ik mezelf gelukkig!
@Gerwin: Gelukt!
Je bent nooit te oud om te leren...;-)
@Anne: Ik ga het liefst niet al te overdressed. Ik wil gewoon lekker zitten tijdens de voorstelling, en geen gedoe met avondkleding. Het paraderen in de pauze en van te voren vind ik niet zo heel belangrijk. Ik loop er natuurlijk ook weer niet als een slons bij!
@Hanscke: Ik had ook zo'n periode, dat ik er niks van moest hebben. Dat heeft overigens niet lang geduurd. Mijn zus en ik keken graag toppop, met Ad Visser. En wie was de grootste fan van dat programma: juist, mijn vader!
Bij ons thuis werd niet gezegd wat goede muziek was of juist niet, we mochten het zelf bepalen.
@Pike: Opera móet hard! Maar dat is met de meeste muziek zo, dan beleef je het intenster.
Ik vind dat Maria Callas wel wat warmte en gevoeligheid in haar stem miste, maar misschien komt dat door de blikkerige opnames van toen.
Vijf uur?? Nee, dat zou ik niet uithouden. Twee uur in de bioscoop vind ik al erg lang, daarom kies ik alleen maar korte films uit om buitenshuis te bekijken, en wacht ik bij de langere tot ze in de videotheek te huur zijn.
Van opera weet ik niks, ben er ook nog nooit heengeweest, maar het is niet iets waar ik niks van moet hebben ofzo. Maar wel mooi beschreven hoe nu elk operabezoek een soort eerbetoon aan je vader is.
@Stella: de vijf uren vlogen voorbij. Helemaal geen moeite mee gehad! Ik vond het zelfs jammer dat het afgelopen was...
En ja, ik denk sterk aan mijn vader bij het luisteren naar klassiek maar vooral bij operabezoek in het Muziektheater in Amsterdam. Ik ben daar zo vaak samen met hem geweest. Hij paste daar helemaal. En ik zie hem daar echt overal.
Mooi toch, zo is hij er toch nog bij, door jouw herinnering :)
Een reactie posten