Ruilhandeltje

“Van ruilen komt huilen.”
Ik hoor het mijn ouders nog zeggen, als ik iets wilde ruilen waar ik in mijn ogen niet zoveel aanhad met wat anders van een vriendje of vriendinnetje, of gewoon van mijn zus. En ze hadden vaak gelijk. Als ik zag hoe blij een ander was met mijn verguisde speelgoedje of wat het ook was, dan werd ik altijd een beetje jaloers, en had ik het geruilde ding het liefst onmiddellijk weer terug.
Het is natuurlijk een kunst om iets zó te ruilen dat je er zelf beter van wordt. Soms maakt de geldwaarde van het geruilde niets uit en gaat het puur om hoeveel waarde je er zelf aan hecht. Als kind kon het me niet echt iets schelen wat iets kostte, en ik heb ongetwijfeld meerdere malen iets geruild tegen iets anders wat vele malen goedkoper was. Soms kwam de spijt niet veel later... Maar ja, ik wilde toch niet naar mijn ouders luisteren wat dat betreft. Dat van dat ruilen en dat huilen moet je nou eenmaal zelf ondervinden.

Op de scoutingclub van mijn dochters wordt regelmatig een ruilspel gedaan. De kinderen moeten in groepjes verdeeld de stad in met een waardeloos voorwerp. Een reclamepen of een bierviltje of iets dergelijks. Maakt niet uit wat, als het maar niks gekost heeft. Bij de middenstand in de stad moeten ze dat voorwerp steeds zien om te ruilen voor iets groters, iets duurders. Het groepje dat met het meest waardevolle voorwerp terugkomt, heeft gewonnen.
Het hangt natuurlijk van de welwillendheid van de winkeliers af of het lukt, maar ook hoe enthousiast het gebracht wordt. Door het doel van het spel uit te leggen, willen de meeste winkeliers wel meewerken.
Ruilen, ruilen, ruilen, net zolang tot je iets moois hebt. Het is ongelooflijk waarmee ze uiteindelijk terug kwamen. Dúre dingen!

Gisteravond las ik een grappig stukje op nu.nl:
“AMSTERDAM - Een rode paperclip omruilen voor een huis. Dat was het doel van de Canadees Kyle MacDonald. Vorig jaar juli plaatste MacDonald de volgende boodschap op zijn weblog: "Ik ga een aaneengesloten keten van betere uitruilen maken tot ik een huis heb".
Na een jaar ruilen op internet heeft MacDonald zijn doel bereikt. De rode paperclip is omgezet in een luxueuze villa in Arizona.
Vorig jaar juli werd de rode paperclip als eerste geruild voor een pen in de vorm van een vis. De pen ruilde hij voor een deurknop met ET-afbeelding. De deurknop kon hij omzetten in een barbecue, die de Canadees weer ruilde voor een rode generator. Na heel wat ruilbeurten werd hem een platencontract aangeboden. De Amerikaanse zangeres Jody Gnant bood haar riante huurhuis in Phoenix, Arizona, aan in ruil voor het platencontract.”

Een paperclip ruilen voor een huis!! Dat ík dat nou niet bedacht heb… Het is dé oplossing voor alle geldzorgen! Men neme een waardeloos voorwerp en ruilt het net zo lang tot je hebt wat je wilt! Ook nog een legitieme manier voor webloggers om elkaar te ontmoeten, want je moet het geruilde natuurlijk wel persoonlijk overhandigen!
Zo snijdt het mes aan twee kanten: je wordt er beter van en je ontmoet nog eens iemand!

Ik heb een hééééle mooie punaise. De kleur mag je zelf kiezen. Rood, blauw, geel, wit of groen. Geweldig toch?! Je mag hem hebben! Het enige is dat je er iets voor terug moet geven. Daar moeten we natuurlijk over onderhandelen. Het hoeft niet direct een auto of een huis te zijn, nee hoor, ik blijf realistisch. Je hebt vast wel iets liggen wat je eigenlijk niet meer wilt. Nou, dát voorwerp, dát wil ik wel. Je krijgt er een punaise in je lievelingskleur voor terug. Afgesproken? Mooie deal toch?
Wie biedt??