Dagje uit

Tussen de buien door naar het station. Gelukkig, het is heel even droog. Vlak voor ik wegging nog mijn rokje voor een lange broek omgeruild. Ik zag me al staan blauwbekken op het station in dat rokje. Precies op tijd komen lukt me nooit: ik ben altijd te vroeg. Normaal gesproken een goede eigenschap, maar een kwartier op een winderig station staan in een kort rokje en met een dun jasje is geen aantrekkelijk vooruitzicht.
De broek die ik uiteindelijk aan trok, moest ik eerst nog strijken. Op de valreep, wat eigenlijk geen valreep was omdat ik altijd te vroeg ben. In mijn belevingswereld was het een valreep.
Het strijkijzer stond nog op de stand van het vorige strijksel. Drie stippen. Bij de eerste streek merkte ik het. De schade viel mee, de stof is er slechts iets stroever geworden. Niet zichtbaar, gelukkig. Het had erger gekund.
Pas op het station checkte ik de inhoud van mijn portemonnee. Shit, geen cash geld. Ook nog pinnen. Eerst het kaartje maar uit de automaat trekken. Dat kan met pinpas. Er stonden veel mensen rond de kaartjesautomaten. Ze liepen van de ene naar de andere automaat, gestresst, mopperend. Nu was ik aan de beurt, nadat ik iedereen de Wizzl binnen had zien gaan. Wat nu weer? De pinpas ging er met geen mogelijkheid in. Als een schaap volgde ik de andere reizigers naar binnen. Lange rij. Ik was blij dat ik mijn tijd altijd ruim neem. Redelijk relaxed stond ik te wachten tot ik aan de beurt was, in tegenstelling tot de andere reizigers in de rij, die wel ín de mensen die vooraan stonden wilden kruipen. Alsof je met wat gedrang eerder aan de beurt bent...
‘Dat is dan € 17,80.’
‘U bedoelt € 17,30.’ Ik had voor vertrek op internet gekeken wat het kostte.
'50 cent extra voor het binnen kaartjes kopen.’
‘Ik dacht het niet, de kaartjesautomaten doen het niet.’
‘Die 50 cent moet ik uit mijn eigen zak betalen, als ik het U kwijt scheld.’
Ik zweeg, en ze tikte vervolgens € 17,30 in. Gelukkig. Ik hoefde niet onbeleefd te worden. Ze keek wel heel wat minder vriendelijk en een ‘tot ziens’ kon er ook niet af. Ze zou niet veel van haar maandsalaris overhouden als ze bij iedere klant 50 cent moest inhouden.
Pas toen ik in de trein zat merkte ik dat ik vergeten was te pinnen. Zucht.
In de hoofdstad naar het afgesproken punt waar ik mijn moeder zou treffen. Een half uur later dan afgesproken ontmoetten we elkaar. Mijn gestress was nog niks vergeleken bij haar gestress. Normaal is ze niet zo stresserig, maar vanmorgen had ze vlak voor vertrek te horen gekregen dat er geen treinen zouden rijden. Ze had een onmogelijke route moeten nemen. Stations gezien die ze normaal gesproken nooit ziet. En de angst om te laat te komen bij het Muziektheater.
Mijn cashprobleem loste zich ook op, omdat mijn lieve moeder een goed gevulde envelop aan mij overhandigde. ‘Voor een nieuwe mobiele telefoon’, zei ze. Mijn lieve moedertje toch… Hoe oud je ook bent, je blijft altijd kind van je moeder.
Nog een snelle kop koffie voor we de opera gingen zien. Tweeëneenhalf uur lang luisterden en keken we naar Simon Boccanegra. Ontroerend mooi. Een triest verhaal vol verraad, vetes en onmogelijke liefdes. Onwaarschijnlijk en niet te volgen, zoals de meeste opera-libretto’s. Maar aan de muziek deed dat niets af. Minstens tien minuten applaudisseren maakte mijn gemiste spinningles goed. Dat is topsport. Morgen geen spierpijn in mijn benen, maar in mijn armen.