Vanmorgen ging mijn wekker slechts een half uurtje later af dan hij door de week gaat. Uit vrije wil hoor. Het is zo lekker om op de vroege zaterdag – of zondagochtend te gaan sporten. Meestal lukt het me wel er vroeg uit te komen op mijn vrije weekend, terwijl ik door de week soms best wat langer zou willen blijven liggen.Ik was vanmorgen eigenlijk al wakker voor de wekker afging. Tijd om mijn gedachten eens de vrije loop te laten, een beetje dagdromen. Het was een lekkere toestand tussen slapen en waken in. Ik kon mijn gedachten manipuleren tot een bijna droomtoestand. Achteraf kon ik het ook best gedroomd hebben, maar ik wist alles nog precies toen ik op stond.
Ik bedacht me hoe het zou zijn als ik ergens in een heel ander deel van het land zou gaan wonen. Weg van alle herinneringen. Niet meer alle vertrouwde geluiden, geuren en beelden om je heen hebben, maar met een schone lei opnieuw starten. Een nieuwe IK ontwikkelen, los geweekt van al het oud zeer, pijn, verdriet, gevoelens, herinneringen aan goede tijden. Andere mensen om me heen, mensen die mij niet kennen en die mij leren kennen als mijn nieuwe IK.
Ik vraag me af of dat verschil zou uitmaken in hoe ik mij voel. Of ik inderdaad blijer en gelukkiger zou zijn. Of zouden toch al die muizenissen in mijn hoofd blijven rondzwerven en op de meest ongelukkige tijdstippen naar boven komen?
Alles loslaten en een clean break te maken vereist moed. Voorlopig heb ik die nog niet, vrees ik. Het is makkelijker om alles bij het oude te laten. Alhoewel, oud? Niks is meer hetzelfde. Misschien ben ik al begonnen met een nieuwe start te maken, maar heb ik dat nog niet door. Het duurt best lang, vind ik. Zou het ooit slijten?
Ik pijnig mijn hersenen regelmatig af wat ik zou moeten doen om alles weer wat onder controle te krijgen. Nu ik er goed over nadenk, wil ik niet een nieuwe IK, maar wil ik mijn oude IK terug. Ik had hem ooit en ik wil hem terug. Zorgeloos en blij leven en genieten van wat er op je weg komt. Dat moet toch haalbaar zijn?
30 opmerkingen:
Lijkt me wel!
Ik kan je in elk geval vertellen dat je prima ergens anders een nieuw leven kunt beginnen en toch dezelfde persoon kunt blijven. Maar goed, dat is dus precies het omgekeerde van wat je wilt... ;-)
(Ik heb trouwens al een tijdje een half-af logje liggen over - het zal ook niet - een wiskundige die opeens verween en ergens anders een heel nieuw leven begon. Ik zal het binnenkort eens afmaken!)
Ik woon nu in Limburg. Maar het valt niet mee. Niks meer hetzelfde is ook echt niks meer hetzelfde. Voor heel veel kennissen heb je gelijk afgedaan (voor anderen blijf je wel, maar het contact wordt toch minder). Misschien kun je beter lekker gaan dagdromen en op een dag je oude ik terugvinden.
Je bent op weg. De nieuwe JIJ is een evolutie van de oude JIJ. Genieten van wat er op je weg komt is haalbaar.
Een mogelijke strategie is vrede sluiten met het heden.
Ik probeer dat elke dag, soms lukt het!
Je kunt wel verhuizen, maar je neemt jezelf (en je dingen) altijd mee. Ik spreek uit ervaring. :-)
@Marcel: Dát vroeg ik niet, hihi :-) Omgekeerd lijkt het me misschien zelfs nog makkelijker dan wat ik wil. Maar fijn te weten dat dat ook nog kan :-)
@Nog een keer Marcel: Ik zit al dagen te wachten op het vervolg! En ik maar denken dat dat een truc van je was om lezers te trekken :-) Een soort cliffhanger: wordt na onbekende tijd vervolgd. Je houdt de spanning er zo wel in!
@Petra: Ik roep altijd dat een mens overal kan aarden. Vooral als je je gezin bij je hebt, of partner of wat dan ook.
Maar het valt jou dus niet mee. Misschien komt het thuisgevoel nog wel, gun het wat tijd.
@Neon: Juist door het verleden ziet het heden er zo uit. Maar ik zal het gaan proberen. Niet meer verdrietig zijn.
@Pike: Ervaringsdeskundige dus... Nou, daar moet ik dan maar naar luisteren!
En ik maar denken dat IK een afkorting was. ;)
@Goentah: Ah, maar ik bedoelde niet eens mijn vervolgverhaal... Dit logje gaat over een werkelijk bestaande wiskundige. Maar deel twee van "Uit het ongerijmde" komt er ook snel aan! :-)
Het zou mooi zijn als het kon: heel ergens anders opnieuw beginnen en het verleden achter je laten.
Feit is dat het verleden in al zijn vormen je vroeg of laat toch weer inhaalt. En uiteindelijk weer terug bij af.
Jij bent jij, je bent wie je nu bent, niet wie je was. Dat ben je geworden door de gebeurtenissen die je achter je wil laten.
Opnieuw beginnen zou -als het al lukte- alleen een verloochening van jezelf zijn.
Ik ben het met Es eens. Ik heb in Griekenland gewoond voor drie jaar, en werkelijk álles is daar anders. Het bracht juist al mijn onzekerheden en oud zeer dichter naar de oppervlakte. Maar ook dat is positief want dan kun je er gemakkelijker bij om het op te ruimen.. Veel, veel werk.
Het is mogelijk om ´gewoon´ te genieten, maar echt gewoon is dat niet als je veel rots hebt meegemaakt. Het gaat langzaam maar zeker beter, en soms kijk je op en denk je ineens `jeetje, ben ik dat?' omdat je zoveel veranderd bent.
De intentie om te veranderen zelf zet al een proces in gang. En ja, ik spreek ook uit ervaring, anders zou ik je niet met zo'n lange reactie opzadelen ;)
*** Succes met de belangrijkste en boeiendste reis die je ooit zult maken, die naar jeZelf.
@Oh...liebol!: Oops, ik maar denken dat Oh! een afkorting was. Wat Oh!liedom van me :-)
(Tss.. Heb ik er een gevoelig logje uitgewrongen, uit het diepst van mijn hart, denkt ie dat IK een afkorting is!)
@Marcel: Je hebt dus nog heel wat niet-geschreven en half-geschreven logjes op stapel staan :-) Hoihoi!
@Es: Ik weet het, dit is mijn leven. Ik kan er niet voor vluchten en dat doe ik ook niet. Door allerlei gebeurtenissen word je gevormd. Soms lijkt alles een diep dal en zou ik het liefst een stukje van mijn eigen 'ik' weghalen en verdergaan waar ik een tijdje terug gebleven was.
If, if, if...
@Marijne: Dank voor je lange reactie, ik was er blij mee.
Het puinruimen duurt even, maar het is nodig. Nodig om weer verder te gaan. De chaos is groot, in mijn hoofd en ook daar buiten (!) maar ik ben er van overtuigd dat alles weer een harmonieus geheel gaat worden. Ik leer er van, en ik vind hopelijk mijzelf. Ik mag hopen dat dat nog vóór het einde van mijn leven gebeurt ;-) Zijn we niet ons hele leven zoekende? Of vinden we ooit waar we naar zoeken?
Voor mij werkt ergens anders wonen wel, heerlijk vind ik het: nieuwe mensen, ervaringen, de kans om jezelf opnieuw te ontdekken in geheel andere situaties. Ik geniet ervan. Ik moet wel zeggen dat ik heel makkelijk ben in ergens ander aarden.
Ik hoop dat jij voor jezelf de juiste manier vindt om je oude ik te hervinden om of juist een nieuwe te vinden waar je heel tevreden mee bent. Sterkte hiermee!
@Esther: Jij bent echt avontuurlijk! Ik wilde dat ik een beetje was als jij. Niet zeuren, maar doen! Op zich zou ik overal kunnen aarden, daar ben ik zeker van. Ergens anders zal het misschien makkelijker worden in de zin van weinig tastbare herinneringen tegenkomen, maar ik vind een beslissing nemen heel moeilijk. Dan kies ik voor de zekerheid die ik nu heb...
Dankjewel!!
Ik weet niet of ik ervaringsdeskundige ben, af en toe is het best zwaar om alles achter je te laten en ergens opnieuw te beginnen. In het begin heb ik er best moeite mee gehad.
@Hette: Dat dankjewel is een leuke logcrossover :-)
Heb jij je vriend in Duitsland leren kennen, of ben je voor hem daar gaan wonen? In dat geval had je tenminste nog een vertrouwd gezicht. Ik kan me je heimweegevoelens indenken. In het buitenland gaan wonen, ook al ligt het vlak naast de deur, is een hele stap.
Overigens mag je best hier komen wonen: krijg ik eindelijk een leuk iemand in de apotheek. *hoera*
Ik ben voor hem daar gaan wonen. Ik leerde hem in 2002 kennen toen ik hier op uitwisseling was.
En idd. Het is natuurlijk niet Australie waar ik zit, maar voor mijn gevoel af en toe net zover. Het is net tever om een weekendje over te komen. Toen ik in Belgie ging wonen, kende ik helemaal niemand. Je leert snel genoeg mensen kennen!
Waar je ook heen gaat, je neemt altijd jezelf mee. Niet alles gaat over rozen, maar c'est la vie. Vluchten lost niets op, het is juist de kunst om met opgeheven hoofd de hindernissen in het leven aan te gaan en ervan te leren. Dan kun je ook echt genieten van de kleine dingen, die je tegen komt.
En ik wou dat ik iets meer rust in me had, niet de behoefte hebben om telkens weer ergens anders heen te gaan. Misschien kan ik een stukje van mijn avontuurlijkheid aan jou doneren ;).
de vraag is .... wie of wat is je oude IK? is die echt anders dan nu? je blijft toch dezelfde alleen de omgeving en leefsituatie verandert ev vormt een andere gedachtengang maar je blijft jezelf.
op zoek naar je oude IK zou ik niet ergens anders gaan wonen. die moet heel dichtbij ook te vinden zijn.
@Pike: Hihi, ja gezellig :-) Je komt dan toch wel regelmatig langs, hè? :-)
@Hette: Maar je ging dus eerst in je uppie in Belgie wonen. Ook al zo moedig!
Het is jammer dat je niet af en toe langs kunt komen. Dan moet je weer gelijk een paar dagen vrij nemen...
@Helen: Waarom weet iedereen dat, en ik niet? Waarom is het leven nou gewoon wél leuk in plaats van al die moeilijke toestanden... Bah, de lol gaat er van af :-(
@Esther: We stoppen ons samen in de mixer, en wat er uit komt zou de perfecte balans hebben :-) Huppekee! Misschien ook nog even een vleugje van dit en een snufje van dat toevoegen.... :-) Was het maar zo gemakkelijk!
@Anne: Zo is het ook, maar dat neemt niet weg dat ik het maar matig vind zoals ik me nu voel. Soms, heel soms, is het leven wel leuk, maar momenteel voelt het knap waardeloos.
@Wies: Door zoveel dingen word ik steeds maar weer herinnerd aan allerlei zaken die ik liever achter me laat. Natuurlijk neem je je innerlijke bagage mee en moet je alles een plekje geven, maar zou het écht niet makkelijker zijn als dat op neutrale grond zou gebeuren? Een plek die niet belast is met het verleden...
Ik weet het niet. Soms denk ik van wel.
Volgens mij is verhuizen niet een optie voor jou, dat is uitstel, uitstel van verwerking. Er bestaat m.i. niet een nieuwe en een oude 'ik' Jouw 'ik' is gegroeid, zal nooit meer de 'ouwe' worden (en da's maar goed ook hoor) Volgens mij is er niks mis met jouw 'ik' en zul je je door deze fase heen moeten wringen.
je bent gewoon ff gedipt, laat het over je heen komen, straks gebeurd eriets waardoor je denkt, JA, dit ben ik en geniet je weer van je eigen IK
xx
@Erika: Kun je me dan vertellen hoe lang zoiets duurt? :-( Zucht..
@Anne: Hmm.. dipje.. Grote dip dan. Lange dip. Maar het zal wel weer in orde komen. Ik zal mijn wel wel weer vinden...
Nee, maar een goeie vriendin van mij is nu een aantal jaar (hopelijk niet te deprimerend) verder en is er ontzettend 'sterk' uitgekomen.
Kun je met een glas (glazen) wijn erbij niet hierover met een aantal vrienden/innen bomen? Ik heb afgelopen najaar negen vrouwen uitgenodigd om te wandelen in Orval (adres heb ik wel) en daarnaast hebben we heerlijk het leven doorgenomen met veel wijn en tranen (ook van 't lachen hoor)
@Erika: Ik ben het met je eens: een sociale cirkel is belangrijk.
Deze zomer ga ik met familie mee op vakantie, broer en zus :-) en ik weet zeker: het zal me goed doen! Veel praten, veel wijn...;-) En wandelen!
Het is al een paar keer opgemerkt, verhuizen kan voor een tijdje helpen, maar uiteindelijk neem je jezelf en je verdriet mee en word je daar dus weer mee geconfronteerd. Het vereist juist veel moed om te blijven zitten en de ellende te voelen,om je er niet voor te verschuilen. Maar dat is heel makkelijk gezegd, dat besef ik. Veel sterkte!
@She: Ik wilde eerst verhuizen. Toen besloot ik te blijven. Ook omdat ik nooit iets van hetzelfde formaat en in dezelfde (goede) wijk terug zou kunnen kopen. Maar ja, het is nog steeds moeilijk. Je ziet dagelijks dingen die je aan van alles herinneren.
De laatste jaren heb ik de buurtjes in de wijk een beetje vermeden. Ik had/heb geen zin in vragen en uitleg. Mensen zijn vooral nieuwsgierig. Ik hou daar niet van.
Een reactie posten