Ik merk dat ik de laatste tijd veel schrijf over verdriet, twijfels, pijnlijke herinneringen, alleen zijn en wat al niet meer. Het is een manier om er reëel en rationeel over na te denken. Op deze manier bekijk ik mijn leven, mijn situatie een beetje door andermans ogen. Het levert geen instant oplossingen op, maar in zekere zin helpt het wel alles in kaart te brengen.
Een aspect van alleen zijn is dat je beslissingen alleen moet nemen. Er zijn altijd wel raadgevers en meedenkers, maar je staat er toch alleen voor. Niemand met wie je zorgen en twijfels kunt delen. Elke beslissing, van wat voor aard ook, moet je zelf nemen.
Ik heb in de afgelopen periode een paar flinke financiële beslissingen genomen. Daar heb ik, serieus waar, maagpijn van gehad. En nog word ik af en toe echt misselijk als ik aan mijn toekomst denk. Zou ik het wel redden? Kan ik alles wel opbrengen? Wat als ik onverhoopt arbeidsongeschikt raak? Als ik mijn baan kwijt raak?
Ik ben niet van het type ‘wie dan leeft, die dan zorgt’. Ik zie overal obstakels. Altijd geneigd dingen van de zwarte kant te zien. En ik baal van dat sombere en moeilijke gedoe.
Wat zou ik graag lekker luchtig willen leven. Ik ben jaloers op mensen die dat kunnen. Een ‘we-zien-wel’ houding.
Een paar dagen geleden vertelde ik over wel of niet verhuizen. Dat heb ik overwogen. Ik heb mijn huis in de verkoop gehad. Maar het gekke was, hoe meer kijkers er kwamen hoe chagrijniger ik werd. Ik realiseerde dat ik er niet aan toe was het huis te verkopen. Niet voor mijzelf, en niet voor mijn kinderen die dit huis toch als hun ‘thuisbasis’ beschouwen. Als ik geen kinderen had gehad, was het anders geweest. Ik nam weer een beslissing: de verkoop werd geannuleerd.
Er waren nog meer beslissingen te gaan: het onderhoud van het huis. Jarenlange verwaarlozing van het houtwerk (de gevel is grotendeels van hout), zorgde ervoor dat de gaten er spontaan in vielen. Er moest echt wat aan gedaan worden. Wat lapwerk zou bij lange na niet voldoende zijn.
Vandaag wordt een begin gemaakt met de vervanging van alle houtwerk in kunststof delen. Kunststof kozijnen, kunststof gevelplaten, kunststof boeiboorden, kunststof deuren… Onderhoudsvrij. Maar kostbaar!
Mijn maagpijn en misselijkheid zijn nog lang niet over. Het was een megabeslissing. Het klamme zweet staat op mijn handen. Ik zou blij moeten zijn dat er eindelijk gestart wordt met deze verbouwing (zo kun je het wel noemen), maar ik kan nog niet op die manier denken.
Ik heb de beslissing om dit allemaal te doen zelf genomen en ik ben bloednerveus. Van mijn leven heb ik nog nooit zulke grote financiële beslissingen genomen.
You’re on your own, kid!
18 opmerkingen:
Ik kan me die onzekerheid heel goed voorstellen: ik heb ongeveer hetzelfde gehad de afgelopen jaren. En iedere keer als je denkt dat je veilig bent, gebeurt er weer iets waardoor je financieel een stap achteruit moet zetten: ketel kapot, ziektekostenverzekering die loopt te eikelen e.d.
Ik wilde dat ik je een zak geld kon geven om die nare gevoelens weg te halen en je gewoon lekker te kunnen voelen.
Inderdaad een grote beslissing, maar wel een goede denk ik. Als je lekkage krijgt door de gaten in het houtwerk of het huis opeens dreigend begint te kragen en te steunen omdat het houtwerk het niet houdt, ben je verder van huis (dit was niet als woordgrapje bedoeld ;))
Door grote beslissingen te nemen en knopen door te hakken, blijf je in beweging, ga je mee met de stroom van verandering, dat kan alleen maar beter worden. Maar eng is het wel ja.
Volg je intuïtie, blijf bij jezelf. Wat er ook gebeurt, je hebt altijd jezelf nog, zodra dat een geruststelling is, ben je minder bang voor wat er kan gebeuren.
Als ex onroerend goed man heb ik mijn twijfels over je beslissing, tenzij de reparaties ook terug komen in een hogere verkoopwaarde, wat lang niet altijd het geval is, moet je uitkijken dat je geen goed geld achter slecht geld aan gaat gooien. Emotionele waarde heeft geen invloed op de marktprijs, lokatie bv. is veel belangrijker. Hoe dan ook, je moet doen waar je je goed bij voelt. Het leven is geen repetitie.
Natuurlijk heb je twijfels! En het is doodeng, ik wil nog niet met je ruilen. Maar als ik steeds je stukjes zo lees heb je alles best goed doordacht en kun je trots zijn op jezelf!
@Pike: Zo te horen kun jij ook wel een zak geld gebruiken :-) Je hebt gelijk, het is een heel ge-eikel.
Ik hoop dat ik de juiste beslissing genomen heb... Maar wat ik er nu al van zie (de zijkant van het huis is al voorzien van nieuwe ramen/kozijnen): het wordt mooi!!
@Esther: Hihi, ik moest toch wel lachen om je onbedoelde grapje :-)
Mijn huis zag er verschrikkelijk armoedig uit, dus ik denk dat het een goede beslissing is geweest.
@Marijne: Ik denk dat ik eindelijk volwassen word door het nemen van volwassen beslissingen in m'n uppie :-) Ik bekijk het dan maar positief... (ik kan nu toch niet meer terug, hahaa!)
@Erik: Je wordt bedankt voor je opbeurende woorden:-) Ik ga me maar bezatten denk ik:-)
Reparatie was echter niet meer mogelijk, als ik zeg dat de gaten erin vielen, bedoel ik ook dat de gaten erin vielen... Alle kozijnen zo rot als wat. En één van de redenen dat ik het doe, is omdat de waarde dan verhoogd wordt. Dat bleek al toen ik mijn huis in de verkoop had: men deinste terug omdat de buitenkant zo verwaarloosd was.
Wat er nu in/op komt is geen reparatie maar complete vervanging.
@Petra: Lief dat je dat zegt! Maar zo geweldig vind ik mezelf niet. Ik schijt nog steeds zeven kleuren.
“ Het leven loopt altijd anders dan je denkt” , zei iemand van 86 laatst tegen mij. Een ervaringdeskundige.
Mijn menig: uiteindelijk staat een mens er alleen voor. Jij hebt dus een voorsprong. Cruijff zei het al: “elk nadeel hep ze voordeel”.
Denk niet, dat bij anderen het gras groener is. Kijk wat nauwkeuriger en je ziet ook daar wat mosjes roet in het eten gooien… J-J
Deze beslissing kan ik in meevoelen, ik slaap altijd al als ik mijn kussen zie, maar toen we dit jaar bezig waren met plannen voor verbouwen.... slapeloze nachten! Niet door gegaan, voelde niet goed, nu kijken we dus om ons heen naar een plekje meer buitenuit
Het lijken wel vrouwelijke trekjes. :-) Rond de aanbouw van ons nieuwe huis is mijn wederhelft in een zelfde staat als jij.
Zoals Petra ook al zei en zoals ik je uit deze blogjes ken: je mag trots op jezelf zijn, ik vind je een wereldmens! Je doet het hartstikke goed.
@J-J: Ik zal al mijn mosjes dan maar proberen te verdelgen en ophouden met zeuren :-)
*recht haar schouders en doet haar kin omhoog*
@Erika: Veranderingen zijn eng, maar soms moet je nou eenmaal beslissingen nemen.
Als het bij jou niet goed voelde, heb je er waarschijnlijk goed aan gedaan er niet mee door te gaan. Heb je er spijt van?
@Wiro: En nu is het ineens een vrouwending geworden :-) Goddank, ik ben normaal!!
Zij heeft in elk geval jou om lekker tegenaan te zeuren ;-)
@Ireen: Ik ben een brok onzekerheid... maar wie weet word ik ook nog trots op mezelf!
Bedankt voor je support!
Als de buitenkant verrot was, is dat denk ik wel een goede beslissing hoor.
Ik zou je ook wel een zak geld willen geven, maar helaas....
ik heb het ook niet.
Ik vind het heel goed van je en ben ervan overtuigd dat je nog meer van dit soort beslissingen in je eentje gaat nemen (zonder maagpijn dan). Weet je, wat jij beschrijft is precies de reden waarom ik eigenlijk heel blij ben dat ik niet op jonge leeftijd al in een relatie zat, want dan ben je zo gewend om dingen samen te doen. Het maakt je al snel minder zelfstandig. Sommige mensen vinden dat daar niets mis mee is, maar ik ben liever onafhankelijk. Onafhankelijkheid kun je gelukkig ook op latere leeftijd leren!
@Hette: Dat hou ik mezelf ook voor. En alles wás verrot. Het moest.
Ik zou met een lotterij mee kunnen doen en een miljoentje moeten winnen of zo :-) Dat zou me niet slecht uit komen...
@She: Ik ben het inderdaad niet gewend om beslissingen van deze aard te nemen. Nu ben ik helemaal onafhankelijk, en ik moet er aan wennen. Het valt niet mee. Ik was gewend om op anderen te 'leunen'. Gelukkig ben ik in alle opzichten een laatbloeier, dus ik heb hoop!
Onderhoudsvrij. Tsja. Is er in het leven iets zonder onderhoud? Je hoeft in ieder geval geen kozijnen meer te schuren en schilderen. Maar hoewel ik je feestje niet wil bederven, hoorde ik laatst dat je kunststofkozijnen wel in de was moet zetten, zoals een auto. Hopelijk is dat geen probleem. J-J
@J-J: In de was zetten klinkt heftig, dan zie ik bezwete mannen voor me die uit alle macht op hun auto boenen om hem glimmend te krijgen! Er is mij verteld dat je eens per jaar de kozijnen af moet nemen met een goedje en het dan laten drogen. De kwaliteit en de levensduur van kunststof kozijnen gaat steeds vooruit. Ik denk dat het wel meevalt! Daar maak ik me in elk geval geen zorgen over.
Dappere beslissing!
Ik zou er ook maagpijn van krijgen.
@Oh!: De maagpijn is nog niet helemaal weg... Grote veranderingen zorgen voor onrust.
Een reactie posten