Koude rillingen

Vall de Nuria, Spaanse Pyreneeën. Prachtig maar doodeng!

Iedereen heeft zo zijn fobieën en angsten. Het is heel makkelijk vast te houden aan je fobie en je angsten. Nooit doen wat je niet durft. Ik weet uit ervaring dat je fobie of angst dan steeds groter wordt...
Zelf heb ik een aantal kleine fobietjes. Niets noemenswaardig, maar toch vlucht ik er voor. Niet dat het me echt dwars zit, maar tóch... Het belemmert me. Ik wil er van af.
Ten eerste: ik ben bang voor vissen.
Ten tweede: ik heb hoogtevrees.
Mijn vissenfobie is groter dan mijn hoogtevrees. Het feit dat ik niet van vis hou, heeft er alles mee te maken dat ik het doodenge beesten vind. De smaak van vis vind ik echt niet lekker, maar het idee dat je zo’n doodeng beest op eet, bezorgt me ronduit koude rillingen.
Ik proef ook onmiddellijk als er vis in een gerecht verwerkt is. Meteen. Als de vis als zodanig niet herkenbaar is, eet ik wel braaf mijn mond leeg, maar ik pas ervoor een tweede hap te nemen. Schaal – en schelpdieren vallen trouwens ook onder de categorie ‘vissen’, je kunt mij echt niet blij maken met een garnalen – of kreeftencocktail. En het idee een oester te moeten opslurpen, zo’n glibberig, glad, slijmerig beest, doet me echt kokhalzen. Brrr...
Ooit had ik een etentje. Op het menu stond ‘carpaccio’ als voorgerecht. Ik ben dol op carpaccio! Maar bij de eerste hap proefde ik dat het om een vissig soort carpaccio ging. De kleur was roze, net als de echte carpaccio van ossenhaas. Daaraan kon je het dus echt niet zien. Toch dachten sommige mensen me te kunnen overhalen het op te eten, door te verzekeren dat het om ossenhaas ging. Ammehoela!! Denken ze soms dat ik gek ben?! Ik heb de eerste hap braaf opgegeten, en de rest heb ik laten staan.
Zwemmen in water waar vissen zijn, probeer ik ook zoveel mogelijk te vermijden. Ik ga liever dood van de hitte, dan in een meer baden waar je de vissen kunt zien zwemmen.
Tijdens mijn vakantie heb ik mijn twee grootste fobieën getart. Ja heus! Ik ben echt trots op mezelf! Ik heb in de zee gezwommen, ondanks het feit dat ik hengelaars aan het strand zag. Dat kan maar één ding betekenen: er zit vis. Vroeger zou ik dan onder geen voorwaarde het water in gegaan zijn.
Ik had tijdens mijn vakantie namelijk een aantal leuke gesprekken met mijn broer en schoonzus, met wie ik mee op vakantie was. Het ging onder andere over die fobieën. Niet alleen mijn fobieën, maar ook die van anderen. Hoe je daar het beste mee om kunt gaan. Ik ben in mijn familie niet de enige met een vissenfobie: mijn tweelingzus is wat dat betreft nog vele malen erger dan ik ben. Ik begrijp haar helemaal, en zij mij! Maar zij bleef op het strand, hoe warm het ook was. Ik ben, dankzij die gesprekjes met mijn broer en schoonzus, dit keer wél het water in gegaan. En dan niet heel kort onderdompelen en snel er weer uit, zoals ik vroeger wel eens deed, maar gewoon lang in het water blijven. Ik hanteerde de stelling: wat je niet ziet, is er niet. En het werkte!
Het is zo’n beperking om sommige dingen niet te kunnen domweg omdat je er bang voor bent. Af en toe je grenzen verleggen geeft een goed gevoel!
Mijn hoogtevrees zal er ook wel altijd zijn, maar ook daarin heb ik mijn grenzen verlegd. We zaten per slot van rekening in de Pyreneeën. Ik hou van de bergen, ik hou van wandelen, maar ik sidder van smalle bergpaadjes en steile afgronden.
De meeste wandelingen die ik gemaakt heb, waren prima te doen voor een angsthaas als ik, maar één wandeling was ronduit scary.
Het was in de Vall de Nuria, in de Spaanse Pyreneeën. We togen met een tandradbaantje naar boven, en wandelend gingen we terug naar waar we de auto geparkeerd hebben. Een afdaling van viereneenhalf uur. Langs smalle paadjes en diepe afgronden. Ik kon weinig anders dan doorgaan, ook al wilde ik me het liefst vastklampen aan de berghellingen en met ogen dicht blijven staan en wensen dat ik weer veilig beneden was. Je vertrouwt jezelf niet meer, bang dat je een misstap maakt en naar beneden stort. De afgrond roept je als het ware. Een raar fenomeen.
Hele stukken heb ik niet om me heen durven kijken, ik keek alleen naar mijn voeten. Op een gegeven moment kreeg ik zoveel vertrouwen in mezelf dat ik toch rond durfde te kijken. Stilstaan en kijken. En dan voorzichtig weer verder. Net zoals oude mensen dat doen: één ding tegelijk.
Het was prachtig! Ongerepte natuur. Nauwelijks andere wandelaars. Watervallen, rotspartijen... geweldig! Ik voelde me aan het begin van de wandeling doodongelukkig, maar serieus, na verloop van tijd kon ik er voorzichtig van genieten.
De dag ná de wandeling ‘genoot’ ik nog: ik had me toch een spierpijn! Sjongejonge.

Wat is uw angst of fobie, en in hoeverre laat u zich daar door leiden?
Ik zou er wel een polletje van willen maken. Ik ben heel benieuwd of er nog iemand een vissenfobie heeft, net als ik...