Hoe het nu met Jim is

Het is nu precies drie weken geleden dat een van mijn katten op een avond niet thuis kwam en zomaar twee etmalen lang onvindbaar was. Ik vraag me nog altijd af wat er precies gebeurd is, en waar. Dicht bij huis, zodat ze me wel de hele tijd heeft horen roepen, maar niet in staat was op te staan om naar me toe te komen? Of is het ver van huis gebeurd, en heeft ze een lange, barre tocht naar huis terug moeten afleggen?
Hoe het ook zij, ze kwam terug, ook al was ze niet geheel schadevrij. Gebroken heup en bekken, en lelijke wond op een van haar achterpoten.
De wond is mooi genezen. Er zitten nog wat hechtinkjes in, maar die moeten er vanzelf uit vallen. Een aantal zijn er al af gevallen, tezamen met een flinke korst, waarvan ik eerst dacht dat het wild vlees was. Het bleek gelukkig slechts een korst. Haar pootje ziet er weer redelijk gaaf uit.
Heup en bekken helen minder snel. Natuurlijk is ze nog steeds binnen, ze zou zich buiten nog niet uit de voeten kunnen maken en een makkelijke prooi zijn voor alles wat gevaarlijk is.
Pas sinds een dag of wat loopt ze steeds vaker wat de huiskamer rond. Ze gaat ’s avonds zelfs mee naar boven als ik naar bed ga. Hip, hip de trap op, en hip, hip er weer af ‘s ochtends. Wel nog steeds hartstikke mank. Maar ze doet het!
De eerste dagen na haar thuiskomst heeft ze in alle rust op haar privé kamertje kunnen bij komen. Ze sliep, sliep en sliep. Haar horror-avontuur achter zich latend. Ik vroeg me af waar ze aan dacht, die dagen na haar terugkeer. Ze kon me zó intens aan kijken, dat ik een steek in m’n hart voelde als ik er maar aan dacht hoe ze zich gevoeld moest hebben. Ik kon haar alleen maar in haar oor fluisteren hoe blij ik was dat ze weer bij me was en ze knorde terug dat ze gelukkig was weer thuis te zijn.
Ze stond alleen op als ze op de bak moest en die stond naast haar dekentje waar ze op lag. Eten en drinken stond ook binnen bereik. Af en toe liet ik haar zus bij haar, want ik wilde niet dat ze van elkaar zouden vervreemden. En natuurlijk zat ik zelf ook hele avonden bij haar. Ik heb heel wat afgeknuffeld met haar, die eerste dagen na het ongeluk. (En heel wat boeken uitgelezen, daar op dat kleine kamertje.)
Het gaat nu best goed dus. Afgezien van het moeizame, manke lopen. Als ik over haar achterhand aai, voel ik op de plek van de gebroken heup een rare bobbel die er aan de gezonde kant niet zit. Het zit niet zoals het hoort. Het is natuurlijk nog maar drie weken geleden, nog vers. Ik hoop dat het mettertijd beter wordt en dat ze weer rennend door het huis gaat, springend van meubel naar meubel. Het mag allemaal van me. Graag zelfs.
Ik merk nu dat ze zichzelf nog erg ontziet. Ze doet niet meer dan ze kan.
Ze is zo mogelijk nog aanhankelijker geworden dan ze al was. Een heel makkelijk en lief patiëntje, mijn Jim. Ik hoop echt dat ze weer helemaal de oude wordt.
Gek dat het wel en wee van een kat je zo kan raken... Ik dacht altijd dat ik een hondenmens was, tot ik katten nam. Nu zijn mijn katten mijn hond en ben ik net zo gek op ze als ik op mijn hond was.