Mijn moeder vertelde me laatst dat ze alle brieven die mijn vader en zij elkaar geschreven hebben, heeft vernietigd. Natuurlijk na ze allemaal weer gelezen te hebben.‘Waarom dan!’ vroeg ik haar ontdaan en ontzet.
Ze had natuurlijk helemaal gelijk met haar antwoord. ‘Als ik er onverwachts niet meer zou zijn, gaat het niemand wat aan wat wij aan elkaar schreven.’
Ik zag het helemaal voor me, zoals mijn moeder dat waarschijnlijk ook al voor zich zag: na haar dood de hele familie snuffelend tussen alle privé-zaken om het ouderlijk huis op te ruimen. Wroetend in het privé-leven van anderen. Ook al zijn dat je eigen ouders.
Zouden we de brieven gelezen hebben als we ze zouden vinden? Ik wist tot nu toe niet van het bestaan ervan. Ik weet wel dat ik het niet over mijn hart zou kunnen verkrijgen de brieven weg te doen. En ik denk ook dat ik ze gelezen zou hebben. Niet meteen, misschien pas jaren later, maar tóch. Ik zou iets lezen wat niet voor mijn ogen bestemd was.
Het waren veel brieven. Vlak nadat ze elkaar leerden kennen, tijdens hun studie, verhuisde mijn vader voor zijn co-schappen naar Sittard en mijn moeder ging naar Rotterdam voor haar co-schappen. Hun ouders woonden respectievelijk in Amersfoort en Groningen. Ieder weekend zagen ze elkaar, dan weer bij de een, dan weer bij de ander en dan weer bij hun ouders. Sittard, Rotterdam, Amersfoort, Groningen. Ieder weekend naar een andere stad. Op zondagavond, in de trein op weg naar hun eigen woonplaats, begonnen ze al aan elkaar te schrijven. De brief werd op het station gepost, zodat de ander hem de volgende dag al kreeg. Lief toch!
Niet alleen in de trein schreven ze elkaar, ook gedurende hun werkweek gingen vele brieven over en weer. Telefoon hadden ze niet.
Nu zou je elkaar een sms’je sturen. Of een mailtje. Of gewoon even mobiel bellen vanuit de trein of in je lunchpauze.
Ik vind het mooi dat mijn ouders zoveel aan elkaar schreven. Ergens jammer dat ik nooit de man en de vrouw zal leren kennen die ze waren voordat ze kinderen kregen. Voordat ze mijn ouders werden.
Mijn moeder vertelde dus dat ze met pijn in haar hart de brieven weggedaan had. Een moeilijke beslissing, maar een wijze. Ze heeft haar herinneringen. Alles is diep opgeslagen in haar hart en in haar ziel. Het was iets tussen man en vrouw, en zelfs hun kinderen hebben daar niets mee te maken.
22 opmerkingen:
Prachtig. Zo behoudt die briefwisseling zijn waarde, zonder open en bloot te staan voor andermans meningen.
Niettemin zou ik zelf erg nieuwsgierig zijn en geen moment twijfelen om ze te lezen, maar dat is omdat ik andere ouders heb =;~)
@Marijne: Ja, wat een beslissing, hè. Het is goed dat ze het gedaan heeft. Zou briefgeheim vervallen na overlijden van de betrokkenen? Ik weet het eigenlijk niet. Ook al zou ik ze lezen, ik zou toch het gevoel houden dat ik iets zou lezen wat niet voor mijn ogen bestemd is.
Pff, dat lijkt me inderdaad een moeilijk besluit om te nemen. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen ze weg te doen.
ma heeft groot gelijk
Toch lijkt het me leuk dat een onbekende de brieven over vijftig vindt, verstopt in een kistje en er een boek over schrijft. Leuk voor de mensen, al blijft dit mijn fantasie.
over vijftig jaar... moet het zijn!
Bij mijn ouders staat een kistje bovenaan de trap met daarin ook bijzondere brieven, althans dat gevoel heb ik. Ik weet zeker dat, ook al zijn ze niet voor mij bedoeld, ik ze zal lezen, als ze blijven bestaan. Ik kan natuurlijk opperen om ze nu weg te doen, maar zo zit mijn vader toch niet in elkaar. Ook al zijn die brieven niet voor mij geschreven, ik denk wel dat ze mij een mooi beeld kunnen geven over die tijd
ook mijn vader en moeder schreven elkaar iedere dag. en de doosjes vol staan met een strik er omheen in de kledingkast. mijn moeder, nu weduwe, herleest er zelf af en toe een. maar wegdoen zal ze ze nooit. ze gaan waarschijnlijk naar mij. ik hoef ze niet lezen, maar bewaar ze wel.
En ook de mijne hebben elkaar veel geschreven. Ze liggen in het nachtkastje van mijn moeder, alle brieven. Mijn moeder zegt altijd dat ze graag willen dat mijn broer en ik ze lezen, zodat we een goed beeld krijgen van hoe mijn ouders verliefd geworden zijn en hoe ze waren toen ze verliefd waren. Wij kennen hen alleen als ouders, maar ze vinden dat we ze dan ook van een andere kant moeten leren kennen.
Kan me je nieuwsgierigheid voorstellen! Over mijn ouders ga ik het maar niet hebben, maar ik ben zo blij als mijn opa vertelt over hoe het ging tussen hem en mijn oma in de eerste jaren dat ze elkaar kenden. Daardoor heb ik wel een redelijk beeld van ze gekregen, denk ik.
D. en ik hebben niet zoveel geschreven, slechts een enkele brief. Maar des te meer hebben we ge-irc't (IRC is een chatprogramma) en dat doen we nog steeds dagelijks, en de logs worden altijd bewaard. Veel te zonde om weg te gooien, maar aan de andere kant zou ik ook nooit willen dat iemand anders ze las. Is toch echt iets tussen ons en daar heeft niemand wat mee te maken :)
Wat een mooi geschreven logje. En toch, zou ik nieuwsgierig zijn geweest naar de brieven. En als ik je moeder was, had mijn dochter ze best mogen lezen na mijn dood. Maar dat is natuurlijk haar eigen beslissing.
@Esther: Ze heeft daar goed overna gedacht... Het was geen opwelling.
@Neon: Best moeilijk om de tastbare herinneringen te vernietigen. Ik ben trots op haar, op haar besluit en waarom ze het gedaan heeft. Niet omdat wij het niet mogen lezen, maar vooral omdat ze soms over andere mensen schreven die nu nog in leven zijn.
@Hanscke: Wat dat betreft had ik het dolgraag willen lezen: hoe mijn vader en moeder over dingen dachten toen ze jong waren. Hoe hun studie ging, hun werk etc. Een nieuwe dimensie aan je ouders zeg maar :-)
@Pollie: Zoiets is leuk, maar niet als het over je eigen ouders gaat. Dan hou je dat binnenskamers. Bovendien is 50 jaar nog kort geleden en sommige mensen die in de brieven voorkwamen zijn nog in leven.
Andermans brieven publiceren is niet erg netjes. Of het moeten historische brieven zijn van een paar honderd jaar geleden. Het blijft heel persoonlijk.
@Erika: Je kunt je vader er eens naar vragen! Ik weet zeker dat mijn moeder sommige brieven met ons (de kinderen) had willen delen. Maar ik heb er ook vrede mee dat ze alles privé heeft willen houden. Haar goed recht.
@Wies: Zou je er na je moeders overlijden toch niet in gaan lezen? Ik zou het uiteindelijk wel doen.
@BB: Dat is mooi, dat je ouders willen dat jullie ze lezen! Ik denk dat mijn moeder dat gedeelte uit de brieven ook wel had willen delen, maar er zullen ook genoeg onderwerpen ter sprake zijn gekomen in de brieven die niet voor vreemde ogen geschikt zijn...
@Es: Chat je nog steeds met D? :-) Ieder in een andere kamer van het huis, of gezellig naast elkaar? En herlees je de logs nog wel eens?
Toch zijn brieven tastbaarder dan opgeslagen archieven van chatsessies. Met een simpele klik van de muis is alles snel gedeleted ook!
@Mo: Ik ben ook nieuwsgierig, hoor, maar respecteer de actie van mijn moeder. Ik denk dat mijn moeder er geen bezwaar tegen heeft dat haar kinderen het zouden lezen, maar je weet gewoon nooit wat er nog meer mee gebeurt. In welke vreemde handen ze nog meer terecht kunnen komen.
Ik kan me voorstellen dat je moeder de brieven heeft vernietigd en dat het een moeilijke stap was.
Het heeft wel iets bijzonders, brieven, met de hand geschreven en zo lang bewaard.
@Gerard: Ik begrijp ook helemaal waarom ze het gedaan heeft.
Zelf heb ik ook nog brieven van mijn vader, de brieven die hij aan me schreef toen ik net op kamers woonde. Als ik zijn vertrouwde handschrift op de envelop zie, voel ik altijd een pangetje van heimwee en gemis...
Ik zou ze ook zijn gaan lezen en er helemaal niet bij nagedacht hebben...
Goed van je moeder!
@Goentah: Ja, nog steeds. Terwijl hij op zijn werk is zeggen we tussen de bedrijven eea tegen elkaar, of als de een weg is en de ander thuis even tikken wat er op dat moment van belang is (iets belangrijks, iets wat net gebeurt is...etc):)
Verschil met de beginperiode (toen we nog niet samenwoonden) is dat het toen meer echte gesprekken waren terwijl het nu meer blabla is en een soort memobord.
Ons hele leven staat eigenlijk in de logs, en soms is het handig om info op te zoeken (een adres of tel.nr. wat we ooit in het channel gooiden en nu nodig hebben, of als we willen weten hoe iets nou ook al weer gegaan was).
Helaas zijn er met een harddiskcrash wat logs verloren gegaan, maar het meeste is er nog. Meeste mensen verklaren ons voor gek :P Teruglezen doen we niet zoveel. Het is wel veel onderhand, 7 jaar lang elke dag.
@Petra: Ik vind het goed van haar dat ze aan de toekomst denkt, als ze er zelf niet meer is. Ik zou daar niet bij stil staan, denk ik.
@Es: Het is jullie manier, ik vind het wel schattig :-) Zo blijf je communiceren! De een doet het gewoon mondeling, de ander met briefjes, sommigen communiceren helemaal niet(!) en jullie via een chatprogramma :-) Als jullie er maar happy mee zijn, wat een ander er van vindt is niet belangrijk.
Ik denk dat je moeder gelijk heeft. Het gaat niemand wat aan wat je destijds geschreven hebt. Maar ik kan me voorstellen dat je ook wel een beetje nieuwsgierig bent, toch?
@Hette: Zo is het. En tuurlijk ben ik nieuwsgierig! Wie zou dat niet zijn.
@goentah: nee, ik lees mijn eigen brievendoos niet eens meer. ;)
Best jammer dat zulke romantiek verdrongen is door moderne technieken zoals de e-mail en sms. Zelfs tastbare foto's maken wij tegenwoordig nauwelijks meer. Dus wat blijft er later over wanneer wij oud en grijs zijn?
@Wies: Ik heb mijn ouwe brieven laatst weer doorgenomen. Omdat ik geen telefoon had en ver van huis op kamers zat, heb ik heel wat brieven uit die periode. Om melancholisch van te worden...
@MP: Inderdaad doodzonde dat alles gedigitaliseerd is. Ik hoop dat er ook nog tastbare herinneringen voor het nageslacht overblijft... Van mijn vakantie heb ik échte foto's, via het Kruidvat! Niet duur en veel leuker dan een mapje in je computer.
Een reactie posten