Goentah en het golfen

Mijn mening over golfen stond tot gisteren min of meer vast: een non-sport, slechts beoefend door non-sporters en door mensen die van status houden. En die geld hebben. (Meestal gaat dat samen). Bij bepaalde maatschappelijke functies hoort nu eenmaal een golfclublidmaatschap. Je telt niet mee als je niet golft.
“Ik golf, dus ik ben.”
Af en toe een relatie meenemen naar de golfbaan voor een wandelingetje (en en-passant ook nog een paar keer een balletje slaan, of als het tegen zit: een balletje zoeken) is dé manier om te laten zien dat je goed geboerd hebt in het maatschappelijke leven. Het zou me niets verbazen als er aardig wat zakelijke deals gesloten worden op de golfbaan.

Vandaag heb ik spierpijn. Ja, echt. Van golfen nota bene.
Met mijn collega's van de apotheek ben ik een middag wezen golfen. Onze apothekers hebben, natuurlijk, hoe kan het ook anders, een golflidmaatschap. Ons jaarlijkse bedrijfsuitje werd dus dit jaar een golfclinic.
We hebben een uur geput, een uur vanaf het dak afgeslagen en vervolgens onze vaardigheden in de praktijk getoetst.
Dat putten werd op den duur vervelend. In groepjes van twee een beetje op een putje slaan, nou, dat heb je na een kwartiertje wel gezien.
Van te voren hadden we een lesje golftheorie gekregen. Dat golfen een geweldige tactische sport is en dat een goede techniek heel belangrijk is (wanneer ook niet). Over de keuze van je club, de moeilijkheid van het terrein, de richting van de bal, bladiebla etc. Ik geloof het graag. Als ik € 100.000,- kan winnen door een bal in een putje te slaan, zou ik er ook wel een half uur voor nemen om hem goed te raken. Maar er zat wel heel weinig actie in het putten. Op een gegeven moment gingen we allemaal een beetje hockeyen uit ballorigheid.
Trouwens, over hockey gesproken, ik werd er gelijk uitgepikt door onze instructeur van de dag. Bij mijn eerste slag al. Of ik hockey, vroeg hij. Ja, jaren geleden. En kennelijk was dat een handicap. Ik kon de bal wel lekker raken, dat wel, maar daar was ook alles mee gezegd. Mijn golftechniek was knudde. Hij heeft het de hele middag volgehouden me de 'hockey-stér' te noemen. Op zich wel grappig. Ik mocht vooral voor doen hoe het niet moest.
Na het putten werd het beter. We gingen het dak op, waar je door de harde wind haast nog moest oppassen niet vanaf te waaien, elk met een emmer vol balletjes die we stuk voor stuk van het dak af mochten slaan. Dat was pas leuk!
Het duurde even voordat ik de club boven mijn schouders uit durfde te laten komen, iets wat absoluut verboden is bij hockey. Maar daarna heb ik er heerlijk op los geswingd. Af en toe een flinke misser: gigantisch over de bal heen maaien, maar dat had iedereen van tijd tot tijd. Heel komisch.

Golfen vind ik nog steeds geen echte sport, maar ik ben er wel achter dat je er behoorlijk spierpijn van kunt krijgen. Had ik maar niet zo fanatiek moeten swingen. Ik ben me de hele dag bewust van mijn rug, schouders en bovenarmen. Aarghh... pijnlijk! Jemig zeg, wie had dat nou kunnen denken. Het is vast een soort wraak op mijn anti-golf-houding.

Nu heb ik een heel brutale vraag. Is er iemand onder u die lid van een golfbaan is? Mag ik een keertje mee? Stiekem vond ik het namelijk toch best leuk...