Kakelende kippen

Vanavond weer een werkbespreking gehad. Op de een of andere manier kom ik daar altijd een beetje geïrriteerd en onvoldaan vandaan. De agenda is zonder uitzondering te lang, de tijd die er voor de agendapunten staat is te kort, en het loopt steevast gigantisch uit.
Er is teveel gekakel en niet ter zake doend geouwehoer tussen de agendapunten door. Als dat afgekapt wordt, klagen sommige van mijn collega’s dat het dan gewoon een mededelinguurtje wordt. Iedereen heeft overal wel iets op te zeggen, en er worden vaak oeverloze en nutteloze discussies gevoerd. Totaal onzinnige wendingen van agendapunten. Het lijkt soms net een theekransje. Maar wel klaagt iedereen steen en been dat de werkbesprekingen te lang duren.
Voor vanavond had ik twee agendapunten ingediend. En allebei de puntjes zijn NIET aan de orde gekomen, omdat... precies, omdat het weer eens uit liep. GVD.
Tijdens de rondvraag heb ik daar mijn ongenoegen over uitgesproken, maar ik had het gevoel dat het gebagatelliseerd werd. “Dat komt nog wel een keertje.” En: “Je moet het maar per interne mail rondsturen.” En: “Het moet maar tijdens de donderdagochtendbespreking aan bod komen.” Eens per twee weken op de donderdagochtend hebben we namelijk een soort mini-bespreking, waar voornamelijk de nieuwtjes op geneesmiddelengebied meegedeeld worden. Dat zijn dus wel echte mededelingenuurtjes, in tegenstelling tot de tweemaandelijkse werkbesprekingen.
Ik voel me nu dus weer onvoldaan. De werkbespreking is een heel uur uitgelopen en mijn agendapunten zijn zomaar afgescheept. Iedereen heeft zijn eigen taken in de apotheek, en het is de bedoeling dat je verslag doet van je werkzaamheden. Behalve dat ik diabetes-assistente ben, ben ik ook contactpersoon van een organisatie (het AZB, oftewel het Apotheek Zorg Bureau) die apotheken ondersteunt op het gebied van afleveren van hulpmiddelen als verbandmateriaal, incontinentiemateriaal, drinkvoeding, catheters, diabetestestmiddelen etc.
Ik ben wel heel even aan het woord geweest over diabetes, over de komende prikdag die gepland staat voor 28 november (ik mag weer prikken!!), maar het AZB is echt een ondergeschoven kindje. Dat is dus wéér niet aan bod gekomen. Ik vraag me af wat voor nut mijn taak heeft als ik daar niks over kwijt kan.
De nadruk van de werkbespreking lag weer op de nieuwbouwplannen. Over een jaar gaan we verhuizen, naar een nieuw te bouwen locatie. Een heel nieuw gezondheidscentrum, waar een prachtige grote apotheek in gevestigd wordt, compleet met een aantal uitgifterobots.
Het gaat ons natuurlijk heel erg aan, we zijn allemaal reuze benieuwd naar de voortgang van de bouw, maar mij lijkt het handiger om van tijd tot tijd een informatieavond in te plannen over de bouwactiviteiten. Nu werd zeker de helft van de werkbespreking aan de nieuwbouw gewijd. Ik begrijp het wel, het is een hot item. De inrichting van de nieuwe apotheek kost de apothekers aardig wat hoofdbrekens. Iedere keer worden we weer met nieuwe bouwtekeningen opgezadeld. Onze inbreng is gewenst, maar er wordt nauwelijks gehoor aan gegeven. Alles wordt bekokstoofd door de inspectie en de apothekers. Ik heb het gevoel dat wij voor de vorm mogen mee praten, maar er wordt niet echt naar geluisterd.
Al met al vond ik het een onbevredigende werkbespreking. Alweer actiepunten die niet afgehandeld kunnen worden. Doorschuiven naar de volgende werkbespreking, die, zeker weten, wéér uit loopt en wéér een onbevredigend gevoel achter laat.
Wat mij betreft mogen ze afgeschaft worden, die werkbesprekingen.