Ouders moeten gewoon onsterfelijk zijn. Vind ik.In mijn gedachten zijn mijn ouders nog steeds 40 jaar, ook al leeft mijn vader al twee jaar niet meer. Toch zie ik hem nog voor me zoals hij toen was. Actief, humoristisch, opvliegend, betrokken, en een beetje een Einzelgänger. Míjn vader.
Mijn moeder zie ik regelmatig, maar als ik aan haar denk heb ik toch een ander beeld voor ogen dan de vrouw die ze nu is. Ik schrik iedere keer weer een beetje als ik zie hoe oud ze is geworden.
Ze sukkelt met haar gezondheid. Niks voor mijn moeder. Ze heeft nog nooit wat gemankeerd. Nu hangen vele onderzoeken, een opname in het ziekenhuis en hoogstwaarschijnlijk een operatie als een zwaard van Damocles boven haar hoofd. En boven het mijne.
Ik voel een kille greep om mijn hart als ik er aan denk dat ze er ooit niet meer zal zijn. Niemand van mijn ouders meer. Dat voelt ontheemd, eenzaam. Ik weet niet of ik dat kan verdragen.
23 opmerkingen:
Herken het gevoel. Ik heb er ook een tijdje mee rondgelopen. Een tijd dat ik er meer over nadacht dan normaal. Terwijl mijn ouders 63 en 67 en kerngezond zijn. Niets aan de hand. Maar de gedachte dat ze er ooit niet meer zullen zijn. Brrrr.
ik denk dat je er in mee groeit. mijn vader is anderhalf jaar geleden overleden na 2 jaar ziekte en een sterfbed van 7 weken. ik mis hem, maar mijn moeder mist hem vreselijk. ik merk dat als zij plotseling zou overlijden (in haar slaap bijv.) ik hele tegenstrijdige gevoelens heb. ik ben natuurlijk mijn moeder kwijt, wat zeer verdrietig zal zijn, maar aan de andere kant gun ik het haar heel erg om weer bij mijn vader te zijn.
@Mo: Nee, bah bah bah ik wil er gewoon niet aan denken. Helemaal niet eigenlijk, terwijl het toch zomaar ineens kan gebeuren...
@Wies: Mijn moeder was altijd zeer zelfstandig en actief en nu kan ze ineens niks meer. Ze mist mijn vader, maar heeft weer een invulling in het leven hervonden. Ik gun haar een onbekommerde oude dag. En dan in haar slaap overlijden, ja. Maar het loopt nu allemaal anders....
Ik heb beide ouders niet meer en bleef zonder broers of zussen over. Dacht ook, dat ik dat niet zou redden, maar het viel mee.
Het hoort er eigenlijk gewoon bij. Life goes on. Of ik ze heel erg mis? Nee, nu niet meer, ik heb het geaccepteerd, maar praat nog zeer regelmatig over hen.
ja...ik ben het met je eens....ouders zouden onsterfelijk moeten zijn....ik moet er ook niet aan denken dat mijn moeder er op een dag niet meer zal zijn
Tja... het enige waar ik me dan zorgen over maak, is of ik dan als oudste de begrafenis moet regelen. Volgens mij heb ik na hun dood een betere relatie met ze dan nu.
Ouders worden ook ouder, he. Gek genoeg 'zie' ik het eigenlijk alleen als ik foto's van vroeger bekijk, wanneer ik bij mn ouders ben zijn ze gewoon gewoon.
he bah, bah, bah, niet aan denken, niet aan denken.
Een hele nare gedachte inderdaad, ik word ook helemaal panisch als ik eraan denk. Ik hoop dat het mee valt met je moeder en dat ze snel weer een beetje 'de oude' is (maar dan dus op een positieve manier).
Als het daar op aankomt, gedraag ik me altijd als een struisvogel. Gewoon niet aan denken dus, dan is het er ook niet. Heel slecht natuurlijk, maar ik wil er niet aan denken. Dat heb ik ook met mijn enige overgebleven oma trouwens.
@Helen: Dat voelt wel heel alleen: geen directe familie meer... Gelukkig heb je een goed huwelijk :-) (Stel ik me voor dan!)
@Pascha: Rotidee. Ik wil het ook niet....
@Marijne: Echt jammer dat je band met je ouders niet goed is. Soms loopt het zo, maar ik had je graag een warm ouderlijk huis gegund...
@Michiel: Mijn moeder was ook heel lang gewoon gewoon, tot een bepaald moment. Ik denk dat dat na het overlijden van mijn vader was. Toen zag ze er ineens zo kwetsbaar oud uit. Leek wel van het ene op het andere moment.
@Ceebee: Nee, we denken er gewoon niet aan. Pijn doet het toch wel.
@She: We horen komende week wat er allemaal gaat gebeuren. Morgen wordt ze opgenomen en dan volgen allerlei neurologische onderzoeken. Ze kan namelijk helemaal niet meer lopen... Ineens eigenlijk. Heel erg voor haar, ze is daardoor afhankelijk van anderen geworden, wat ze nooit was.
Dank je voor je medeleven!
@BB: Misschien wel het beste om er niet te lang bij stil te staan, want het gebeurt toch, hoe dan ook. Het verdriet komt tóch wel...
Als de tijd rijp is misschien wel. Ik vind dit stukje goed dat je zo persoonlijk bent. Mij schieten deze gedachten ook wel eens te binnen, dat mijn ouders er niet meer zijn. Dan ben je eigenlijk een wees zoals mijn partner zegt over zichzelf, zo had ik het nog nooit bekeken.
@Pollie: Dat je je ouders overleeft is een natuurlijk gegeven. Erger zou zijn als het andersom was... Een ouder hoort zijn kind niet te overleven. Ik weet niet of je dus van wees kunt spreken. Ik ben geen kind meer en ik kan mezelf redden.
@Hanscke: Ik ken dat liedje niet, maar het is wel waar dat er met het sterven van je ouders een deel van je geschiedenis verloren gaat.
Jammergenoeg woont mijn moeder niet naast de deur :-(
Ik vond het al zo vreselijk om mijn grootouders te verliezen. Mijn moeder kwakkelt flink met haar gezondheid en mijn vader wordt duidelijk ouder. Ik moet er ook niet aan denken.
@Moniekie: Iedereen krijgt er vroeg of laat mee te maken... Ik hoop vooral dat mijn moeder weer goed uit de voeten kan en gewoon nog wat plezier in het leven kan hebben. Zelfstandig. Zo hulpeloos is helemaal niks. Dat gun je je moeder helemaal niet.
Zoals je weet heb ik een slechte band met mijn ouders, maar wat je beschrijft herken ik wel mbt mijn opa. Zo'n sterke man, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik zie die jonge twinkeling nog in zijn ogen maar zijn lichaam is oud en zal geen jaren meer meegaan. Hij kan steeds minder en dat is heel confronterend en pijnlijk om te zien. Wat jij zegt over de plotselinge kwetsbaarheid van je moeder die je opviel na het overlijden van je vader, dat had ik hetzelfde bij mijn opa na het overlijden van mijn oma.
Maar het hoort bij het leven, en daarom zijn wij in staat het te handelen.
Sterkte met je moeder, Goentah..
Ja dat herken ik ook wel. Mijn vader overleed 5 jaar geleden behoorlijk onverwacht. Mijn moeder is gezond en 65 dus zou nog wel een poosje mee moeten kunnen. Maar het is een eng idee. Zij is tenslotte de enige nog die jou echt vanaf het allereerste begin met alles heeft begeleid en meegemaakt... onderzoeken en operaties wil nog niet zeggen dat het voorbij is hoor.
ennuh, bedankt voor je felicitaties :)
@Es: Precies, het is pijnlijk om te zien. Een beetje afscheid van je jeugd ook, hoe gek dat ook mag klinken uit mijn mond :-) Ik ben niet echt 27 meer :-) Maar je begrijpt het vast wel.
Ook bedankt voor je medeleven. Vrijdag krijgt ze een MRI-scan. Ik hoop dat die wat duidelijkheid geeft.
@Penguin: Ik weet ook wel dat een operatie niet persé het einde betekent, maar iemand van 78 heeft toch een wankel evenwicht, en door een operatie kan alles uit balans gebracht worden. Ik vind het gewoon zo erg voor haar dat ze zo invalide is geworden. Op zo'n manier is oud worden niet leuk :-( Wie zegt trouwens dat oud worden leuk is.... :-S
Toen mijn opa een aantal jaren terug overleed, hij had er 93 prachtige jaren opzitten, was mijn moeder zeer bedroefd, dat ze nu geen thuis meer had. Ik vond dat toen wat raar, maar nu mijn ouders zelf steeds ouder worden en ook als ik jouw stukje lees, kan het mij ook benauwen.
Natuurlijk kun je dat niet verdragen. Dat kan niemand, maar het moet. Mijn moeder leeft niet meer en mijn vader sukkelt behoorlijk. Ik leef ook met de angst. Heel bang ben ik er voor.
@Erika: Dat gevoel van je moeder kan ik me zó goed voorstellen...
@Petra: Het zal wel weer slijten door de tijd. Ooit zullen herinneringen niet meer pijnlijk zijn, maar mooi. Ik weet nu al dat ik heel veel waardevolle herinneringen heb. Maar toch hoop ik dat ze gezond 100 wordt!!
Je wordt op een moment als dit eigenlijk geconfronteerd met iets waar je helemaal nooit mee geconfronteerd zou willen worden. Je ouders, hoe oud ze ook zijn, wil je nu eenmaal nooit missen.
Ik hoop dat er een oplossing is voor de gezondheidsproblemen van je moeder en wens jou en haar heel veel sterkte toe de komende tijd!
Je lot leer je mee leven.
Zoals bij mijn grootouders.
Beide in het ziekenhuis opgenomen en daar samen, jammergenoeg, in aparte kamers 2 dagen na elkaar gestorven.
Mijn moeder is haar thuis in 1 klap kwijtgeraakt en dat doet pijn.
Ik wens je moeder en jouw heel veel beterschap en sterkte!
Een reactie posten