Ik begrijp mijzelf soms niet. Mijn melancholische buien. Waarom voel ik me nu ineens zo kut? Waarom lijkt alles zo somber en zwart? Waarom kan ik niet blij zijn? Waarom word ik maar niet warm?Zou het komen door het bericht dat mijn collega haar kindje heeft verloren dat ze al 23 weken onder haar hart droeg? Of komt het door de log die ik net gelezen heb, ook al over het verlies van een kind?
Het hakt als een moker in mijn gemoedstoestand. Ik denk aan mijn eigen verliezen. Het verlies van mijn maatje, die nu mijn maatje niet meer is, maar die toch altijd mijn maatje zal blijven. Dagelijks worden er huwelijken ontbonden, maar wat voor drama dat is besef je pas als je het zelf mee maakt. Niets is meer hetzelfde. Het vertrouwde gevoel is verdwenen. Dat eenzame gevoel en het gemis suddert nog dagelijks.
Het verlies van mijn vader. Mensen sterven. Leven betekent ook dood, maar er mee omgaan is niet makkelijk. Zelfs na twee jaar nog niet.
Ik heb heimwee. Heimwee naar vroeger. Naar mijn gezinsleven. Naar mijn ouderlijk huis. Naar alles wat zo vertrouwd was.
Ik wil nieuwe vertrouwdheid, maar dat lukt niet. Ik kan het nog niet vinden.
10 opmerkingen:
Maar is het niet een beetje zonde, om je energie te steken in onherroepelijke zaken? Richt je op het nu en probeer het positief te benaderen.
Dan geef ik je nu een goedbedoelde schop onder je kont! :-)
Anders moet je deze kant maar even opkomen, foute jassen passen? :-P
Kop op, meid!
Probeer je niet teveel te verliezen in het verleden en koester dat wat er NU is, wat je NU beleeft. Kijk vooruit! Soms kan je even triest voelen en gewoon een potje janken best even 'lekker zijn' en daar heeft iedereen wel es behoefte aan, maar blijf er niet te lang in hangen hoor!
:( *knuf* Het is heel logisch, maar niet in blijven hangen idd. Wat nu is, is straks ook verleden, en dan kan het maar beter mooi zijn om op terug te kijken.
Ik kan alleen maar zeggen "kop op Goentah." Als je zin hebt om even lekker te bluesen moet je daar gewoon aan toegeven. (Maar ook weer niet te lang, maar dat weet je zelf ook wel).
Sterkte.
@Allen: Bedankt voor de schoppen, de schouders en de knufs! Alledrie heb ik van tijd tot tijd nodig :-)
U roept maar, hoor! ;-)
Af en toe zo'n bui is helemaal niet erg toch? Okay, je voelt je dan wel naar, maar volgens mij ben jij prima in staat om jezelf op een gegeven moment weer een schop onder de kont te geven. Heimwee naar wat geweest is en niet meer terugkomt, daar kan ik me alles bij voorstellen. Ik heb er ook af en toe nog last van. Dan baal ik weer van hoe de dingen gelopen zijn.
Dat voelt rot...
Toch denk ik dat je ergens vertrouwd voelen, begint bij je vertrouwd voelen in en bij jezelf. Het klinkt zijïg als wat natuurlijk, maar ja... dat is mijn ervaring.
Kom thuis bij jezelf en alles voelt als thuis.
Sterkte***
@She: Het is vaak maar tijdelijk. Het zijn van die momenten... Je kent ze :-(
@Marijne: Hoe doe je dat dan? Zucht. Maar het gaat wel weer hoor. Ik heb ook veel om blij van te worden.
Ja, inderdaad =;~)
Een reactie posten