Ma Reine

Al een tijdje lees ik haar log. Een eerlijke, openhartige log. Ze neemt geen blad voor de mond, durft zich kwetsbaar op te stellen zonder zielig of triest over te komen.
Ik bewonder haar moed. Niet alleen haar openhartigheid op haar log, maar ook haar worsteling om te gaan met bepaalde zaken in het leven. Ze deelt haar onzekerheden, haar zekerheden, haar verdriet, haar plezier met haar lezers. Oké, niet álles natuurlijk, die illusie heb ik niet, maar wel veel.
Dat is niet het enige wat haar log tot mijn lievelingslog maakt, ook de manier waarop ze dingen beschrijft vind ik prachtig. Ze kan spelen met taal, met woorden. Dingen zó vertellen dat het je raakt, precies zoals zij het bedoelt.
Als je haar log leest, lijkt het net of ze nooit hoeft te zoeken naar woorden. Haar woorden vervloeien automatisch in lekker lopende zinnen, haar zinnen vertellen een verhaal. Helder en duidelijk.
Ik ben haast jaloers op haar gave alles zo te verwoorden. 'Hoe doe je dat toch!', denk ik dan. Ik leer er van, van haar inzichten. Daar is het haar natuurlijk niet om te doen, maar dat gebeurt vanzelf. ‘Oppervlakkigheid’ is een woord wat ze niet kent.
Vanmiddag hebben we samen haar befaamde bananen(d)room-taart gegeten, met een glas yogithee erbij, midden in de rosse buurt van Amsterdam.
Marijne heeft ineens een gezicht!
Ze had al een stem door haar wekelijkse audiologs en natuurlijk had ik wel eens een kiekje gezien, maar nu had ik een prachtige driedimensionale audiovisuele Marijne voor me.
Mensen ontmoeten die je alleen van het worldwideweb kent kan tricky zijn, ze kunnen onverwacht anders zijn dan je verwacht, maar ik wist zeker dat dit geen teleurstelling zou worden. Ik had hartstikke gelijk. Natuurlijk had ik gelijk. Ze was zoals ik dacht dat ze zou zijn, zoals ik haar had leren kennen op haar log. Ik vond het zelfs jammer dat we niet meer tijd hadden. Maar ja... vriendje wachtte, haha, daar kan ik niet tegen op...
Ze gaf me een lief, symbolisch cadeau, een Tibetaans teken van vriendschap. Een warme, prachtige pasmina sjaal. Vergezeld met een gedichtje, hoe kan het ook anders, het is per slot van rekening bijna Sinterklaas, geschreven op een kaart met een Tibetaans landschap.

Lieve G.,

Sint wilde je op de valreep
Met nog een cadeautje plezieren
En met een sjaal
Jullie ontmoeting vieren.

Het is een symbolisch gebaar,
Zoals Tibetanen dat doen:
Zij hangen je een (witte) sjaal om de hals
In plaats van je te groeten met een zoen.

Het is voor hen een offer, een geschenk.
Een gebaar van vriendschap en gebed.
Ook al is de Sint er nog niet geweest,
Hij heeft een speciale band met het land Tibet.

Iedere ontmoeting met de ander
Is een ontmoeting met jezelf.
We leven allemaal, waar we ook zijn,
Onder hetzelfde hemelgewelf.

Groeten van de Sint, en liefs van Marijne.

In de trein terug naar huis heb ik het gedichtje een aantal keren herlezen. Ik ben blij met de woorden, blij met de vriendschap, blij met de sjaal. (En de sjaal kleurt perfect bij mijn kleding, ook dat nog!)
Marijne, Ma Reine, je bent mijn logkoningin.