Samen Eén

Het was moeilijk om weer terug te keren in het normale ritme, vanmorgen. Het was nog maar een etmaal geleden dat ik wakker werd in Giethoorn, op een matrasje op de enorme slaapzolder van het huis waar ik ruim drie dagen was. Drie dagen die wel drie weken leken. Het gevoel van vrijheid is denk ik de beste manier om te omschrijven hoe het was, het afgelopen weekend.
Stel je voor: een eiland op de Bovenwiede met slechts één huis er op, zeven boten in het boothuis die je vrij kon gebruiken en een groep mensen waarvan sommigen elkaar kenden, maar anderen weer niet. Allen waren kennissen of familieleden van de twee personen die het weekend georganiseerd hadden. We hadden allemaal minstens één linkje. Het klikte wonderwel.
Er is geen wanklank gehoord. Niet één onenigheidje of irritatie. Natuurlijk waren het maar drie dagen, het zou misschien anders zijn als het drie weken waren geweest, maar iedereen respecteerde en accepteerde elkaar.
Er waren behoorlijk wat kinderen in de leeftijd van vijf tot pakweg tien jaar, en zij pasten naadloos in het geheel. Het klinkt wat extreem, maar er was een soort ‘commune-gevoel’. Onbekende kinderen werden een beetje ieders kinderen. Moeilijk om uit te leggen, een commune lijkt me vreselijk, ik wil slechts duidelijk maken dat alles enorm soepel verliep. Geen gezeur, gezanik, gejengel, scheve ogen of gekibbel. Het was puur gezellig. Geen verplichte corvee’s of roosters, maar taken die op een natuurlijke manier verdeeld werden. De naam van het huis was toepasselijk gekozen: 'Samen Een'.
De locatie was schitterend. Het eilandje waar we zaten is alleen per boot bereikbaar.Alle meren rondom Giethoorn zijn ongeveer een meter diep. Dat heb je niet zo door als je aan het zeilen bent, want zeilpunters zijn speciaal voor dit soort ondiepe wateren gemaakt. Het zijn platbodems. Heel apart is het, als je aan het hannesen bent om behoorlijk aan te meren en uit alle macht probeert om niet aan lager wal te raken, er plotseling een zwemmer, die in de buurt is, gaat staan en je met boot en al naar de kant trekt... We bleven ons iedere keer verbazen over dat ondiepe water. Je kunt lopend het hele meer over!
Het weer was uitstekend. Vrijdag iets frisser, maar niemand bleef er om binnen. Er werden lange maar ook korte tochtjes gezeild. Voor elk wat wils. Wilde je het water op, dan pakte je een boot en je bemanning stond vanzelf klaar. Er was geen kliekjesvorming. Ik denk dat ik bij iedereen wel een keer in de boot gezeten heb!
Nu ik dit zo over lees, klinkt het wel lyrisch allemaal. Maar het was zoals ik beschreven heb.
Ik spreek niet alleen voor mezelf als ik zeg dat ik een heel ontspannen en lekker weekend gehad heb.
Vanmorgen moest ik mezelf echt even toespreken om me weer te motiveren voor mijn werk. Mijn nette werkkleding weer aan in plaats van korte broek, hemdje en Teva’s. Mijn verbrande hoofd is het enige wat me nog herinnert aan het zeilweekend...

De foto is niet van het afgelopen weekend, maar van een paar jaar geleden. Zelfde locatie, iets andere samenstelling van de groep, iets meer wind en iets kouder, maar net zo gezellig als dit jaar!