Het afgelopen weekend heb ik geboomd. Niet alleen letterlijk, ook figuurlijk. Als je met een klein clubje in een boot zit, komen al snel allerlei onderwerpen ter sprake. Zo zit je zomaar met 'wildvreemden' de meest uiteenlopende zaken te bespreken. En niet alleen in de boot, als je lekker voor de wind met je gezicht in de zon zit te dobberen, ook ’s avonds bij de wijn en ná de voetbalwedstrijd werden er serieuze gesprekken gevoerd. Via via werden sommige gesprekken vertrouwelijk en persoonlijk. In veel opzichten waardevol.Ik ben weer een inzicht rijker geworden. Of eigenlijk wist ik het al, ik werd het me alleen weer bewust.
We hadden het over 'zeehondjesgedrag'. Bij het vertellen over zijn werk gebruikte mijn gesprekspartner deze term als metafoor om aan te geven hoe initiatiefloos sommige werknemers van bedrijven zijn. Ze gaan zitten wachten tot de manager een probleem oplost zonder zelf naar oplossingen te zoeken. Of zonder zelf actie te ondernemen. Die manager is dan een soort Lenie 't Hart. Ingrijpen bij huilgedrag. De onschuldige hulpeloze ogen van de werknemers niet kunnen negeren, net zoals Lenie 't Hart dat niet kan bij zeehondjes. Zonder die Lenie 't Hart-achtige manager is zo'n bedrijf reddeloos verloren. Werknemers moeten weer verantwoordelijkheid leren, ook voor zaken waar ze in eerste instantie niet verantwoordelijk voor zijn. Delegeren is een kunst, maar te veel delegeren doet meer kwaad dan goed.
Ik realiseerde me dat ik ook in hoge mate zeehondjesgedrag vertoond heb, en nog heb, als ik heel eerlijk naar mezelf kijk. Ik was een 'huiler', en nog steeds vertoon ik 'huilgedrag'. Na de scheiding werd dat zelfs erger. Ik kan panisch worden bij de gedachte aan de toekomst en of ik het allemaal wel ga redden in mijn eentje. Soms zou ik er geen bezwaar tegen hebben om een Lenie 't Hart tegen te komen die mijn problemen voor me gaat oplossen. Mijn zorgen overdragen aan een ander. Lekker vertroeteld en verzorgd worden, terwijl ik me met mijn grote, droevige zeehondenogen alles laat aanleunen.
Zo werkt het niet. Ik ben volwassen, en alleen ík kan verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven. Geen afwachtende drenkelingenhouding meer.
Grappig, hoe je tijdens zo'n gesprekje als in een flits je eigen leven in perspectief ziet. Ineens zie je helder hoe het is, alsof je je eigen leven door andermans ogen bekijkt. Niet dat ik ineens het licht heb gezien, of het wiel heb uitgevonden, maar mijn ogen werden wel een klein beetje geopend. Het duurt bij mij allemaal wat langer, denk ik. Ik ben te lang een zeehondje geweest.
Als ik me weer eens hulpeloos en zielig vind, ga ik aan deze prachtige metafoor denken.
17 opmerkingen:
En als het moet redt je het ook alleen. Ik kan me die tijd ook nog goed voorstellen. Uiteindelijk redden we onszelf.
Herkenbaar. Tegelijkertijd vind ik het ook erg prettig om het heft in eigen handen te nemen en in control te zijn, juist níet afhankelijk te zijn van een Lenie't Hart of wie dan ook. Ik weet zeker dat je het gaat redden! Je lijkt me niet bepaald het type dat initiatiefloos gaat zitten afwachten, daar is deze zelfanalyse al een prachtig voorbeeld van. Succes!
Inderdaad een prachtige metafoor. Gesprekken met vreemden kunnen zo waardevol en inspirerend zijn. En ik sluit me bij de woorden van Teddy aan.
Maar uiteindelijk is het toch ook niet niks wat je meegemaakt hebt. Ik sluit me ook aan bij de woorden van hierboven.
Heel soms zou ik trouwens wel willen dat ik weer klein was. Een jaar of 5. Even alles laten oplossen door papa of mama. Helaas gaat dat nu niet meer.
Eigen verantwoordelijkheid he *zucht*
@Pascal: Ik denk ook dat het me wel lukt. Dat blijkt eigenlijk wel. Maar ik voel me soms nog een beetje een zielig zeehondje...
@Teddy: Het geeft wel voldoening als je al je eigen zaakjes regelt.
Het feit dat ik dit zo analyseer, betekent nog niet dat ik er al helemaal ben, maar ik ben al een eindje de goede richting op.
@She: Leuk gevonden, hè, deze metafoor. Ik denk dat ik geen zeehond meer kan zien zonder hieraan te denken! 'It's a beautiful day...' als voorbeeld hoe het níet moet.
@Hette: Was dat maar mogelijk, even weer een klein meisje zijn... En dan vooral op momenten dat je je niet zo lekker voelt of een beetje ziekjes bent... Of als je niet zo lekker in je vel zit. Ik zucht met je mee...
Hier in de familie ben ik de Leny maar wat zou ik graag eens even zeehondje zijn...
Vooral stoppen met dat zeehondjesgedrag, straks knuppelen ze je nog neer :(.
@Petra: Het pleit wel voor je. Geef mij maar wat van dat Lenie-achtige, dan krijg jij mijn grote droeve ogen :-)
@Esther: Neeeeeeeeeee!!! Ik sla iedereen op z'n bek die bij me in de buurt komt!! :-)
Ik sluit me helemaal bij Hette aan: het zou soms heerlijk zijn om gewoon niet te hoeven nadenken over dingen, maar dat je ouders het allemaal voor je oplossen.
Goed van je dat je wel je eigen ding onder ogen ziet en het dus nu kan gaan veranderen. Het lijkt me dat het er dan alleen maar beter van wordt toch?
Zie je, als je eerlijk tegen jezelf bent, kun je werkelijk overal van leren. Daar is moed voor nodig en blijkbaar heb je dat, anders had je dit niet durven inzien van jezelf. Grappig dat je vaak juist in ontspannen situaties ineens iets onverwachts leert of ontdekt :-) Zo blijft het leven interessant.
@Goentah (OT"): Hey Goentah, was idd ook niet echt weg, was erg vervelend om een tijdje niet te kunnen loggen. Ga nu proberen om dagelijks weer te schrijven! Je gaat het toch missen ofzo... Zie dat jij ook nog steeds schrijvende bent, leuk! Overigens bezoek ik jou, knopje, merel, luna en oh! dus nog regelmatig, dus eigenlijk wist dat natuurlijk allang... Mag ik nu weer in je rijtje? haha!
Volgens mij is Storm & Vlinder ook het allereerste loggersalbum, denk je ook niet? Zou grappig zijn!
Tot logs en liefs,
Plompie!
Van binnen blijven we allemaal kinderen die het liefst zeehondjesgedrag vertonen. Maar ja, dat kan nou eenmaal niet. Goed dat je het inziet, kun je er wat aan doen. Maar je redt je wel. Het leven is een leerproces. Alles op z'n tijd.
@Pike: Dat is wel de bedoeling ja :-) Ik ben pas halverwege mijn leven (hoop ik), ik heb dus goede hoop...
@Marijne: Soms helpt iemand anders je onbewust op weg. Die persoon die over dat zeehondjesgedrag begon had het helemaal niet over mij, maar ik zag ineens een overeenkomst tussen mijzelf en een zeehond :-)
@Plompie: Ik had bij Oh! al eens een reactie van je gezien, dus ik wist dat je er nog was :-)
Je hebt gelijk: loggen is leuk!
En wat betreft dat loggersalbum: volgens mij heb je inderdaad de primeur! Gefeliciteerd! Zo te lezen loopt het goed. Van mij moet je overigens geen album verwachten! Zingen kan ik voor geen meter... Ik luister liever :-)
@Es: Ieder mens heeft van tijd tot tijd zeehondneigingen. Ik ben een laatbloeier, ik leer nog steeds. Door schade en schande wijs...
@Hanscke: Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen. Alle Lenie 't Harten de deur uit!! Het leven is hard.
Lenie 't Hard!
Ik vind het woord wel mooi gevonden, ik heb er zelf nooit last van gehad maar ik ken er wel een paar.
Een mooi stukje, iets om te onthouden.
@Erik: Ik ken er ook een paar, maar het gekke was dat ik me er zelf nooit toe rekende :-) Bij een ander zie ik het wél...
@Erika: In een huwelijk worden sommige mensen al snel zeehondjes. Pas als je alleen staat, zie je wat je altijd aan de ander over gelaten hebt.
Een reactie posten