Laatste vakantieherinneringen

St. Martin de Canigou, hooggelegen in de Franse Pyreneeën.

Na een aantal dagen logstilte ben ik er weer. Ik was geveld door een akelig virusje, dat me grotendeels aan bed gekluisterd hield.
Ik roep altijd dat ik nooit ziek ben. Maar nu was het goed raak. Te beroerd om me druk te maken over logjes, reacties of andere zaken die niets met mijn lichamelijk welzijn te maken hadden. Tjees, wat kan zo’n griepje je uitputten. Zelfs nu ondervind ik nog de naweeën (bijna letterlijk op te vatten) ervan.
Maar het gaat weer helemaal goed komen. Vast wel. Morgen meld ik me gewoon weer op mijn werk en probeer ik alle klachten en ongemakken die ik dan nog heb te negeren.

Ondanks het feit dat ik nog lang niet opgeknapt was, ben ik gisteren toch naar de verjaardag van mijn nichtje geweest. Naar het gezin waarmee ik op vakantie geweest ben. Ik miste ze, en zij mij.
Van het verjaardagseten zou ik normaal gesproken gesmuld hebben: allerlei soorten Turks brood, Turkse pizza’s, heel veel verschillende soorten kazen, grote knoflookolijven (jammie!), salades, droge worst en heerlijk koele witte wijn. Ik heb slechts zitten knabbelen op wat stukjes stokbrood en Turks brood en dat weggespoeld met slappe thee.
Maar ach, het gezelschap maakte alles goed, én we konden zelfs buiten zitten. Het leek net weer vakantie. Toen het later en kouder werd, deden we gewoon wat aan. Net als toen, op vakantie.
De vakantie werd nog vele malen gememoreerd, vooral tijdens het bekijken van de vele foto’s die gemaakt waren in Frankrijk en Spanje. Als aandenken kreeg ik namelijk een prachtig fotoboek, compleet met leuke teksten en verhaaltjes van de kinderen.
Nadeel van papieren foto's is dat ik ze niet met jullie kan delen, hier op mijn log. Maar neem maar van me aan dat het een prachtig verslag van de vakantie is.

Alles kwam weer boven: de gezellige wandelingen in de bergen, die we aan het eind altijd moesten opleuken voor de jongsten door veel liedjes te zingen. Toute la familie zingend door de bergen. Favoriet was ‘De uil zat in de olmen’, met z’n allen in canon. Heel ouderwets, maar juist daardoor had het iets kneuterigs. Een ander veelgezongen liedje was ‘De rode brievenbus’, van Annie M.G.Schmidt. ‘Er was er eens een brievenbus die op een pleintje stond…’
Het grappige was dat de kinderen zich vooral het zingen herinnerden, en niet zoals wij, de volwassenen, de prachtige natuur en omgeving.

Veel foto’s van abdijen en kloosters. Omdat de kinderen zich altijd een beetje verveelden tijdens die ‘excursies’, mocht altijd één van hen ‘fotograaf van de dag’ zijn. Ze vatten hun taak bloedserieus op en waren dan druk bezig met het vastleggen van allerlei details die een volwassene misschien niet zou opmerken. Heel leuk om zo'n excursie door de ogen van een kind te bekijken!

Bij het bekijken van de foto’s kon je precies zien wie er fotograaf van de dag was geweest. De één lette alleen op minime architectonische details, de ander maakte slechts vage omgevingsfoto’s. Zonder uitzondering waren ze apetrots op hun zelfgemaakte foto’s.
Ik grapte altijd dat ik hun vijfde kind was, en natuurlijk ben ik ook een aantal keren fotograaf van de dag geweest. Dé gelegenheid om allerlei familieportretjes te maken. Zovaak komt dat niet voor dat ze met z’n zessen op vakantiefoto’s staan.
Mijn foto’s waren mooi gelukt, net als de kinderen ben ik trots op mezelf.

De foto van zeven paar kletsnatte en doorweekte bergschoenen op een rijtje, roept herinneringen op van de wandeling naar de abdij van St. Martin de Canigou, boven op de berg de Canigou gelegen. Het was al een beetje miezerig toen we vertrokken, en goddank hadden we allemaal onze regenkleding mee. Koud en verkleumd, na een klim van twee uur, kwamen we aan in de abdij, waar we een rondleiding door een Franse non kregen. Ze sprak heel bevlogen, maar ze was niet te volgen. Ze sprak geen woord Engels, en na twee zinnen vergat ze steeds weer ons verzoek om langzaam en duidelijk te spreken. ‘Lentement, s’il vous plaît!’ Afijn, we stonden daar even droog, in die prachtige kleine abdij die nog in gebruik was.
Maar toen moesten we weer terug. We besloten een ander pad te nemen dan op de heenweg, een pad waar de tijdsaanduiding van 20 minuten bij stond vermeld. Dat konden we nog net aan.
Hoe het precies gebeurde weet niemand, maar we raakten van het pad af. Het werd haast een nachtmerrie toen de regen ook nog eens in bakken de lucht uit kwam en het hard begon te onweren. Voor we doorhadden dat het toch echt geen pad was, waren we al meters op ons achterwerk over glibberige keien naar beneden gegleden, ons vasthoudend aan even glibberige takken en boomwortels. Iedere stap was minstens een meter naar beneden.
Ik was in mijn hart echt bang. Daar stonden we, in de middle of nowhere, vies en bemodderd, schrammen op onze handen en armen, en geen pad te zien.
Na een tijdje besloten we dezelfde weg weer terug naar boven te lopen. Dat was nog lastiger, nóg glibberiger. Het mooiste moment was toen we de abdij weer op zagen doemen. De kinderen waren nog nooit zo blij geweest een abdij te zien!
We zagen precies waar we verkeerd waren gelopen, maar de kinderen besloten unaniem dat ze het niet nog eens wilden proberen, die route. Liever de twee uur durende, saaie weg naar beneden, dan de 20 minuten durende, avontuurlijke bergroute. En ik was het helemaal met de kinderen eens!
Er zijn weinig foto’s van die wandeling, omdat ik (ik was de fotograaf van de dag) al mijn ledematen en concentratie nodig had om te klimmen. Slechts een paar, genomen aan het begin, toen nog niet duidelijk was dat we verkeerd zaten. En een paar na afloop: doornat en verkleumd, maar héél opgelucht, blij en opgewekt kijkend!

En dan de foto’s van de drievoudige verjaardag. Op 20 augustus waren we namelijk met z’n drieën jarig: mijn tweelingzus en ik, én mijn oudste nichtje. Zij werd 12 jaar.
Bij het opstaan zien dat tentjes en caravan versierd waren met ballonnen. Het uitpakken van de cadeautjes tijdens het ontbijt. De picknick met heel veel taart. En het feestmaal dat de campingbeheerder en zijn vrouw voor ons bereid hadden. In één familie drie jarigen op één dag, dat moest uitgebreid gevierd worden!
Het zou een verrassingsdiner worden. We hadden slechts opgegeven dat er geen vis mocht zijn. Pas de poisson. Speciaal voor mijn zus en mij.
Het werd een soort streekgerecht, met hele stukken kip erin, van karkassen tot en met vleugels en borst, en rijst. Een beetje vreemd van smaak, maar het was met zorg bereid en opgediend. We aten braaf ons bordje leeg.
Het dessert was fenomenaal: een chocoladetaart zó vol en machtig, met room, echte chocolade en noten, dat we hem met elf personen niet eens op kregen... Ik was niet de enige die na afloop buikpijn had.
Maar wat een geweldige dag was het, die 20ste augustus! Ik voelde me op en top jarig.

En zo kan ik nog pagina’s lang doorvertellen over mijn vakantie. Iedere foto vertelt een verhaal.
Nogmaals: jammer dat ik ze niet kan laten zien hier, maar ik ben blij met mijn analoge fotoboek. Komende tijd ga ik het vaak doorbladeren, en nagenieten.

Dit was mijn laatste vakantielogje. Tijd om weer terug te gaan naar de realiteit van alledag.