Too much to tell

Zelfs mijn computer herinnert me aan het vierdaagse bezoekje aan Londen: op het bureaublad prijkt de plattegrond van de Underground. Die plattegrond was vier dagen onze bijbel. Aan het eind van ons tripje konden we hem dromen.
Vanuit ons hotel op the Strand hadden we de keuze uit de volgende lijnen: de blauwe Piccadilly line, de zwarte Northern line, de gele Circle line, de groene District line en de bruine Bakerloo line. Vier Underground Stations elk binnen vijf tot tien minuten loopafstand. Meestal vertrokken we vanaf Embankment Station. Van daaruit konden we de meeste kanten op. (En we kwamen langs twee Starbucks!) Maar ook Leicester Square, waar de Piccadilly line en de Northern line elkaar kruisen, was een fijn vertrekpunt.

We hadden een overladen programma. Het dagprogramma begon om half 8: het hotelontbijt. Een feest! Engels én Continental breakfast. De eerste ochtend hebben we heel enthousiast álles geprobeerd. Bijna alles dan: de witte bonen in tomatensaus hebben we gelaten voor wat het was. Mijn ontbijt zag er als volgt uit: een vettig en superzout worstje, champignons, een warme rimpelige tomaat, scrambled eggs op toast, bacon, een pistoletje met gezouten roomboter, een croissantje, een zoet Deens broodje met rozijnen, fruit met yoghurt, grapefruitsap en een kan koffie. Ik voelde me als een kind in een snoepwinkel. Natuurlijk kon ik niet alles op, en hebben we daarna nog minstens een uur moeten uitbuiken. Dat uitbuiken bleef een vast programmaonderdeel, want iedere ochtend overaten we ons grandioos. De rest van de dag hadden we geen honger.

Kilometers hebben we gelopen. Langs de Thames natuurlijk, gelijk al na aankomst in Londen zondagmiddag. Via het Financial District (Downing Street!) naar the Tate Modern, waar we een paar uur rondgekeken hebben. Helemaal geweldig. Op het moment dat ik een beetje indutte, kwam ik in een prachtig zaaltje met schitterende Impressionisten (Monet!), Picasso’s en Matisse’s. Meteen weer klaarwakker.
Via de Millennium Bridge en de St. Paul’s Cathedral naar Covent Garden, naar de gezellige overdekte markthallen. Gelukkig lag ons hotel op een steenworp afstand, want we stortten haast in van vermoeidheid. Die ochtend waren we om half 6 opgestaan, we hadden er een lange dag op zitten. Wat een genot om lekker te chillen en te badderen in ons eigen domeintje. Languit op bed, drie kussens in de rug en Cold Case op de TV.

Als ik zo uitgebreid door blijf vertellen over wat we allemaal gezien en gedaan hebben, haakt u af. Veel te lang en te langdradig. Ik hou het nu kort. (Probeer ik.)

We moesten en zouden in de London Eye, en dat hebben we gedaan, en we moesten en zouden een West End musical zien, en die hebben we gezien. Het werd ‘We will rock you’, de musical van Queen in het Dominion Theatre aan Tottenham Court Road. Apart publiek, die Engelsen (af en toe leek het of je in een voetbalstadion zat), maar een heel mooie show. Vooral mijn 19-jarige dochter genoot met volle teugen. Ik genoot voornamelijk omdat zij zo genoot.
Verder zijn we in het Science Museum geweest (knopjes waar je op kunt drukken blijven een grote aantrekkingskracht houden) en in het British Museum. Daar kun je wel een hele dag rondhangen, maar we hebben ons bezoek beperkt tot de Grieken, de Romeinen en de Egyptenaren. Tussen alle Aziaten kon ik nog net de steen van Rosette ontwaren. Over Aziaten gesproken: de stad is er mee overspoeld. Waar ze vandaan komen weet niemand, maar ineens zijn ze overal. Dan sta je weer totaal klem.

Het mooiste woord wat we gehoord hebben was ‘whoopsadaisies’. Uitgesproken door een keurig in pak gestoken zakenman met laptop, die net als wij tevergeefs op de liften van het hotel stond te wachten en alle liften onze verdieping voorbij zag schieten. Niet nodig te vertellen dat we de rest van de dagen te pas en te onpas ‘whoopsadaisies!’ riepen.

Ik kan nog wel een A-4tje doorgaan over Londen, over hoe misselijk we werden op de roltrappen van de Underground (de wandtegeltjes staan daar niet horizontaal, maar lopen evenwijdig aan de roltrappen, waardoor je evenwichtsorgaan compleet van slag raakt), over het ‘Mind the gap between the train and the platform’ (mijn dochter zei iedere keer quasi serieus tegen mij als we dat bandje weer hoorden: ‘Do yóu mind the gap? I don’t mind!’) en nog veel, veel meer. Maar dat zou u maar vervelen. We hebben het super gehad, en die boodschap is duidelijk.