de Kat

Ik ga mijn derde werkweek alweer in, de vakantie ligt voor mijn gevoel ver achter me. Gek dat je dat ‘sleurgevoel’ al na een paar dagen werken weer voelt. Alsof je niet drie zalige weken hebt kunnen doen wat je wilt, zonder werkdruk, zonder het gebruikelijke stramien.
Mijn vakantie was heerlijk, toch zit er een klein smetje op. Kip, een van mijn katten, is op een avond niet thuis gekomen. Na de avond van de 25ste juli heb ik haar niet meer gezien.
Ik heb me natuurlijk suf gezocht. Heb haar als vermist opgegeven bij allerlei instanties en bij het plaatselijke dierenasiel, maar niks. Kip kwam niet terug.
Meteen al had ik een naar, knagend gevoel: die zie ik niet meer terug. Ondanks het feit dat ze een vrijbuiter was en ’s nachts graag de hort op ging, meldde ze zich iedere dag. Ik maak me geen illusies dat ze voor mij kwam, ze kwam puur voor het eten, maar hoe het ook zij, ze kwám. Ze tolereerde me omdat ik haar eten gaf. Ik vermoed dat ze me maar irritant vond. Soms vond ik haar ook irritant, als ze weer eens jammerend bij de achterdeur stond, en liever op jacht ging dan door mij geknuffeld te worden.
Ik hield echt van dat eigenwijze beest. Ze was een soort katertje, een ondeugend jongetje. Haar roze halsbandje was volkomen misplaatst, ik moest daar altijd een beetje om lachen. Een stoere machokat met een roze halsband.
Een paar dagen na de verdwijning van Kip haalde ik de reproductie van het schilderij ‘de Kat’ van Bart van der Leck van de muur van het halletje boven, om daar te gaan verven. Die reproductie had ik ongeveer 25 jaar geleden gekocht in het Kröller Müller-museum op de Hoge Veluwe. Toentertijd had ik niks met katten, maar die kat had iets bijzonders. Hij staarde me met zo’n eigenwijze blik aan, dat ik hem wel móest kopen. Kip was het evenbeeld van ‘de Kat’. Exact.
Op het moment dat ik het schilderij van de muur haalde, en in een opwelling besloot het niet meer terug te plaatsen omdat de tand des tijds te zichtbaar was, realiseerde ik me het toevallige (of het niet-toevallige) van mijn beslissing.
Zou het moment dat ik het schilderij van de muur haalde, het tijdstip zijn dat Kip haar laatste adem uit blies? Echt waar, die gedachte kwam sterk in me op, terwijl ik de nuchterheid zelve ben. Toen ‘de Kat’ tegen de muur op de grond stond, en me aanstaarde zoals alleen Kip me kon aanstaren, wist ik dat ze dood was. Het was een afscheid.
Ik kreeg er Kippenvel van.

Afbeelding: de Kat, Bart van der Leck