Mijn klusvakantie

Ja, hoe gaat dat nou precies in zijn werk, zo’n klusvakantie. Ik wist het eigenlijk niet precies. Geen idee wat ik zou willen aanpakken ook. Alles zo’n beetje, welbeschouwd.
De eerste week van mijn vakantie schoof ik het idee ‘klusvakantie’ wat voor me uit door eerst de parketvloer opnieuw in de was te zetten. Op zich is dat natuurlijk ook een soort klussen. De hele woonkamer op z’n kop, meubels aan de kant, en boenen maar. Een lekker grofstoffelijk werkje, prima om je gedachten te verzetten en om het werk in de apotheek los te laten. Maar laten we wel zijn, het therapeutische effect van klussen is mooi meegenomen, maar is niet het hoofddoel. In de eerste plaats gaat het om het resultaat. En het resultaat is geweldig. Alsof ik een nieuwe vloer heb!
Maar toen.
Waar te beginnen in mijn verpauperde huis. Ik moest een plan maken.
Ik stelde mijzelf voor als een gast die voor het eerst op bezoek komt in mijn huis. De eerste indruk, daar gaat het om. Ik kwam binnen en keek om me heen. Mijn God…..Die hal!!… Dat viezige tapijt op de trap!!… Die smerige, vettige muren vol ondefinieerbare vlekken van het trapgat!!… Gatver, gatver, gatver. Het was somber, vies, pauper. Hoe kwam het dat ik dat nooit gezien had?! Ik schaamde me voor mezelf.
Mijn plan werd geboren.
Ik zou met de zoldertrap beginnen. Tapijt verwijderen, schuren, gronden en daarna schilderen in een vrolijke kleur. Meteen de muren van de trapopgang naar zolder aanpakken en het halletje boven. Daarna zou ik met de beneden trap beginnen. Zelfde werkwijze. Ook gelijk de hal beneden in de latex. Dan zou ik nog laminaat leggen in het halletje boven. Want ook daar ligt datzelfde viezige tapijt waar ook de trappen mee bedekt zijn. Ik stelde me voor dat dan het einde van mijn vakantie ongeveer zou naderen. De laatste dagen zou ik nog wat relaxen. Dat had ik wel verdiend. Ik dacht echt dat ik dat allemaal wel in tweeëneenhalve week zou redden. Mijn vakantie leek oneindig, mijn enthousiasme was groot.
Ik had het mis.
Niet dat ik niet veel gedaan heb, integendeel. Ik heb keihard gewerkt. De zoldertrap is prachtig geworden (maar wat een pokkewerk!), evenals het halletje boven en de beide trapopgangen. Aan de benedentrap ben ik niet toegekomen. Ik heb me aardig in het werk verkeken.

Het was een behoorlijk prestigieus project voor iemand die gewend was het klussen aan anderen over te laten. Nul komma nul ervaring. De eerste keer dat ik door de Praxis liep had ik een enorme black-out. Ik had geen idee wat ik moest kopen en waar het lag. Mijn God, wat een keuzemogelijkheden. Minstens vijf soorten tapijtlijmverwijderaar. Ongeveer dertig soorten plamuurmessen. Superdekkende latex of dubbeldekkende latex? (Wat in godsnaam is het verschil?!) Viltrollers of schuimrollers? Hoogglans of zijdeglans? Alkyd of acryl? En welke kleuren in vredesnaam?? Ik probeerde cool te kijken, maar de ontreddering droop van me af. Tenslotte laadde ik mijn mandje vol. En nog een keer, en nog een keer.

Van een non-klusser ben ik een beginnend klusser geworden. Ik kan de weg in de Praxis blindelings vinden. Als ik met mijn autootje het parkeerterrein van de Praxis op rij, krijg ik al een klusgevoel. (Nou ja, ahum...) Het volk wat er rond loopt lijkt niet meer van een andere planeet te komen, het zijn bijna soortgenoten geworden. (“Wij, Klussers!”) Nu snap ik waarom motorrijders elkaar groeten op de weg. Datzelfde wij-gevoel.

Het was een goede vakantie. Ik ben er achter gekomen dat ik meer kan dan ik dacht. Ik durf nu ook aan de rest te beginnen, zonder gelijk beren op mijn weg te zien.