Cursus is afgerond. Huiswerk ingeleverd. Certificaten worden opgestuurd, ná beoordeling van het huiswerk. Het zal wel....die certificaten liggen vast en zeker al voorgecalligrafeerd klaar. Het zal me trouwens een dikke zorg zijn, ik wilde die cursus volgen omdat ik dacht er wat van te kunnen opsteken, en niet om een waardeloos stukje papier te ontvangen. Dat verdwijnt in mijn mapje "Certificaten en Diploma's". Mijn vakdiploma ligt daar niet tussen, daar ben ik wel reuze trots op. Die heb ik veilig opgeborgen.
Op de eerste avond van de cursus ben ik (zoals ik altijd doe), naar de cursusleider toegestapt om hem te vertellen over mijn slechthorendheid. In de loop der jaren heb ik wel geleerd een beetje voor mezelf op te komen. Het is handig als anderen er van weten, dan kunnen ze er rekening mee houden. Maar wat gebeurde er nu op deze cursus? Het licht ging uit, de beamer ging aan, en de tekst (en vieze plaatjes) verschenen op een groot scherm. Nu is liplezen in het donker best lastig, om niet te zeggen onmogelijk, dus ik miste een hoop. Ik denk dat er ongeveer hetzelfde werd verteld als er op het scherm verscheen, maar helemaal zeker weten doe ik dat niet. Jammer.
Als ik aan een cursus begin, let ik altijd goed op waar ik zit. Met mijn rug naar het licht (met tegenlicht kan ik niet liplezen), met mijn goede oor naar de docent en met goed zicht op mijn mede-leerlingen/cursisten. Mocht het op één of andere manier niet lukken om op een gunstige plek terecht te komen, dan probeer ik in de pauze met een ander te ruilen. Na uitleg is dat nooit een probleem. Maar goed, de opzet van deze cursus was dus zo, dat ik er stukken van miste. De docent verontschuldigde zich wel iedere keer als het licht weer uitging, hij wist dat ik hem dan niet meer goed kon verstaan. Maar daar bleef het bij.
Ik ben vaak afhankelijk van de goodwill van anderen. En ik realiseer me dat het voor anderen ook lastig is, die slechthorendheid. Dus ik zeur niet. (Ok, een klein beetje dan.)
Ik moet voor de meest normale en vanzelfsprekende zaken méér mijn best doen dan een ander. Het vergt inspanning. Een klein beetje begrip is alles wat ik vraag. De rest doe ik zelf.
woensdag, oktober 05, 2005
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Tja, wat heb je aan zijn excuses wanneer je het niet kunt volgen.
"De volgende keer" maar een zaklantaarn meenemen en constant op zijn mond schijnen... als hij zich daar onprettig bij voelt, moet hij maar een andere oplossing zoeken.[grin]
Wat een toestanden zo, met zo'n cursus. Ik vind het heel goed dat je opkomt voor jezelf, dat is ook je volste recht! De cursusleider had wel wat meermoeite kunnen doen in het zoeken naar een wenselijke situatie voor iedereen. Jammer dat hij dat niet heeft gedaan...
mensen accepteren een handicap van de ander, daar is men nog trots op ook! maar ermee te leren omgaan kost teveel van hun inspanning, ze hebben het niet eens door, zo kortzichtig zijn ze.
het kan zo eenvoudig zijn, vragen aan de desbetreffende persoon hoe WE dit euvel misschien op kunnen lossen was al een eerste stap geweest, er zijn tal van mogelijkheden.
jammer.
xx
Een reactie posten