Zeemanslied

Ik had een vader die van opera hield. Iedere avond luisterde hij naar muziek, toen nog op de grammofoon, en vaak waren dat opera's. Toen ik jong was, waren de opera's van Mozart zijn favoriet. Ze zijn ons met de paplepel ingegoten. Overdag zong of floot hij vaak hele stukken uit die opera's. Wij (mijn tweelingzus en ik) vonden dat prachtig zoals hij dat kon. Fluiten kon hij erg zuiver, en hij had een mooie strakke klank zonder vibrato. Het lukte ons nooit zo te fluiten als hij dat kon, hoe hard we het ook probeerden.
Onze favoriete aria was "het Zeemanslied". Niet dat dat zo heette, het had niets met zeelieden te maken, maar het ging als volgt:

"Wer so viel Huld vergessen kann,
der seh' man mit Verachtung an."

Het is een stuk uit de opera "Entführung aus dem Serail" van Mozart.
Uit dezelfde opera kwam de volgende tekst:

"Erst geköpft,
dann gehangen,
dann gespiesst
auf heisse Stangen,
dann verbrannte,
dann gebunden,
und getaucht,
zuletzt geschunden."

Wij vonden het geweldig zoals hij dat zong, en vroegen hem dan ook regelmatig het "Zeemanslied" en het "Erst geköpft...etc" te zingen. We snapten geen jota van de tekst, maar genoten van de manier waarop hij het zong. Het had iets magisch voor ons. Het "seh' man" klonk ons als "zeeman" in de oren, en ik herinner me dat ik oprecht teleurgesteld was toen ik Duits leerde en me realiseerde dat het niet over zeemannen ging.

Jaren later, een maand na het overlijden van mijn vader, op vakantie in Frankrijk (zie vorige log), zaten we wat katterig en moe in de auto na het bezichtigen van een of andere abdij. De kinderen van mijn zus waren wat aan het ruziën en kibbelen, en de stemming dreigde tot onder het nulpunt te zakken. Dan maar de radio aan, klassieke zender. En wat klonk er uit de speakers?
"Wer so viel Huld vergessen kann......"
Iedereen werd stil, en met een brok in onze keel luisterden we naar het Zeemanslied. Kippenvel. Zólang niet gehoord, maar nog zó vers in ons geheugen. Terug in de tijd, toen we pakweg een jaar of 8 waren. Ik zag mijn vader voor me zoals hij dat toen zong, en ik zag ons als kleine meisjes in bewondering naar hem opkijkend. Ik kon ons daar nog zien zitten, in ons oude huis met de oude vertrouwde meubels. Vroeger was even zo dichtbij. Het was een hele heldere flashback op het moment dat we nog zo om onze overleden vader rouwden.
Dat we op dat moment juist dát lied moesten horen..."Het Zeemanslied"....Toeval?