Dom

Gisteravond Idols gezien. Eigenlijk ben ik die voorrondes alweer beu, na één keer heb je het wel gehad. Het is eventjes leuk, anderen afgezeken te zien worden. Leedvermaak. Moeten ze ook maar niet zo dom zijn om mee te doen als je niet kunt zingen. En dat de jury daar alleen zit om grove dingen te zeggen ten behoeve van de kijkcijfers, weet ook zo langzamerhand iedereen.
Toch zat er weer een enkele naïeveling tussen. Er was een jong meisje, in gezelschap van haar vader en moeder. Ze geloofden heilig in het kunnen van hun dochter, je kon zien dat ze apetrots waren. Maar bij de eerste blik op het meisje wist ik dat ze het niet zou redden, en ik had al bij voorbaat medelijden met haar. Ze was iets te dik, een beetje vierkant eigenlijk, en had niet echt de uitstraling en de zelfverzekerdheid om door naar de volgende ronde te kunnen. Ze was zich wel bewust van haar onvolmaaktheden, ze vertelde dat ze aan het afvallen was en hoeveel kilo ze al kwijt was. De jury maakte echter korte metten met haar. Het ging niet om haar zangkunst, daar waren ze redelijk positief over. Je zag het meisje al blij en verheugd kijken, ze werd eerst op het verkeerde been gezet. Toen zeiden ze haar glashard in haar gezicht dat het haar ‘voorkomen’ was waardoor ze niet naar de volgende ronde kon. Te dik dus.
Ik heb niet vaak medelijden met kandidaten die worden weggestuurd, maar met dit meisje was het anders. Zij werd gekwetst. Tot in het diepst van haar ziel. Ze was erg jong, onzeker en makkelijk te beschadigen. Met zulke meisjes moet je voorzichtig zijn. De meisjes die geen haar op de tanden hebben. Die een minderwaardigheidsgevoel hebben en zich daarvan bewust zijn. Die zich willen spiegelen aan meisjes die wél een rank figuurtje hebben en een ‘hier-ben ik-uitstraling’ hebben. Op zo’n leeftijd, en bij zo’n meisje, kan er zo gemakkelijk een trauma ontstaan. Als dit meisje doorslaat naar anorexia zal het me niet verbazen.
Ik had mijn armen om haar heen willen slaan, en zeggen: “Je bent een prachtmeid, je komt er wel, en de juryleden zijn allemaal hufters”.
Haar ouders hadden haar niet moeten laten gaan. Die hadden moeten weten wat er ging gebeuren. Ze hadden haar in bescherming moeten nemen. Moeten voorkomen wat er nu gebeurde: onnodig een flinke deuk in het al wankele zelfvertrouwen oplopen.
Die ouders waren bijzonder dom, ook al zeiden ze waarschijnlijk hetzelfde tegen hun dochter wat ik had willen zeggen.