Emoties bij de EO

Na een puzzeltocht door het Hilversumse arriveerden we 5 minuten te laat bij de EO studio's. Mijn routenet beschrijving klopte voor geen meter, of routenet had domweg geen rekening gehouden met éénrichtingsverkeer...Anyway, we mochten er nog in. We werden keurig ontvangen met koffie en koek. Ik had niet anders verwacht van de EO. Onze namen stonden genoteerd (géén blacklist) en we kregen als dank dat we als opvulling van het programma wilden zorgen, een zilveren 5 euro muntstuk aangereikt.
Dat we bij de EO zaten kon ons niet ontgaan: overal posters met 'Horen, zien, geloven'. Er heerste een blije EO-sfeer, en ook de gasten waren van het type 'blije gelovers'. Ik kan het niet anders omschrijven. Er zat ook een groepje jonge meiden, die waren daar volgens mij op de zelfde manier tercht gekomen als wij, via de organisatie die gratis kaarten voor TV programma's aan de man probeert te brengen. Zij waren druk aan het smsen en bellen: iedereen moest even op de hoogte worden gebracht dat zij daar zaten.
Als lammeren werden we naar onze plaatsen geleid, wij kwamen vooraan terecht. Pal achter Inez Weski, de advocate. Hierdoor kon ik haar minder goed verstaan, omdat ik het lipbeeld miste. Maar ze kwam toch niet goed uit de verf, omdat Andries Knevel het debat niet leidde zoals je zou verwachten van iemand die een debat moet leiden. De enige die luisterde naar de anderen was Joost Eerdmans. Ik was het totaal niet eens met zijn standpunt, maar hij had wel respect voor de andere aanwezigen in het debat, en hij beheerste als enige de kunst van het debateren.
Ik begon het programma trouwens bijna met de slappe lach, want na het introductie-praatje van meneer Knevel en Jacobine Geels maakte de heer Knevel nog bijna een gigantische smak door over een losliggend plankje van het decor te struikelen. Ik keek naar mijn dochters, en naar de tribune voor me, en werkelijk iedereen lag in een deuk. Ik móest aan wat anders denken, anders was het van kwaad tot erger geworden met die slappe lach, dus heb ik aan de begrafenis van mijn vader gedacht: hét middel om weer serieus te worden.
Er waren twee gasten in het publiek, één vóór de stelling en één tegen. Toen de vrouw die tegen was haar zegje gedaan had, zag ik mijn dochter rechts van me fanatiek JA knikken. Mijn twee dochters hadden allebei een heel genuanceerde mening over de stelling, goed doordacht en zinnig. In de auto terug naar huis hebben we er nog even over nagediscussieerd. Dus toch wel een geslaagde avond, alhoewel ik Andries Knevel geen tweede keer hoef te zien!

Update na het bekijken van de TV uitzending 'Debat op 1':
Ik heb mezelf veelvuldig (links onder) in beeld gezien, iedere keer als de advocate Inez Weski sprak! Helaas voor mijn dochters waren zij steeds buiten beeld. Zij zaten aan weerszijden van mij.
Op TV leek het debat iets minder chaotisch dan het in werkelijkheid was. Het kwam vast door de close-ups, zodat de aandacht even bij degene die sprak was. In het 'echt' leek het of iedereen maar door elkaar heen riep....