Spinnen

Lichaamsbeweging is goed, zeggen ze. Nu ben ik wel de hele dag in beweging, ik heb géén zittend werk, maar dat soort lichaamsbeweging schijnt niet als sporten mee te tellen. Het is slechts tot nut voor het krijgen van spataderen. Vermoeide benen en voeten krijg je er van en niet een lekker voldaan gevoel wat je krijgt na een uurtje intensief sporten.
Mijn hond is er ook niet meer, dus mijn dagelijkse wandelingetjes moet ik ook al missen. Echt stevig doorstappen was dat trouwens niet, het was een treuzelhond. Iedere molecuul urine van andere honden rook hij, en overal moest hij even zijn poot op lichten om zijn geur er overheen te sproeien. Je vraagt je af waar hij al dat vocht vandaan haalde, maar hij deed het maar mooi! Altijd wel een druppeltje op voorraad voor urgente gevallen.
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben dus lid geworden van een sportschool. Er staan allerlei apparaten die je volkomen uitputten, en een hele reeks attributen die je spieren sterker moeten maken. Meestal worden die apparaten bevolkt door het stoere manvolk, van dat soort mannen wat alleen maar mooi wil zijn en imponeren. Echte sport vind ik het niet. Er zit niets in van enige competitie (of het moet zijn hoeveel kilo je méér kunt heffen dan je maatje), en het spelelement ontbreekt ook volkomen. Toch noemt men dit sporten. Ik ook dus maar. Ik kan nu zeggen: ik sport!
Op die sportschool worden ook groepslessen gegeven. Iets Tae Bo-achtigs (ziet er doodvermoeiend uit), iets met gewichtjes (ik voel mijn spieren al als ik er alleen maar naar kijk) en nog wat gehuppel op muziek met een ingewikkelde choreografie. Daar ga ik me niet aan wagen: vóór ik verstaan en begrepen heb wat ik moet doen en door heb hoe die pasjes moeten, zijn ze al met andere stapjes en beweginkjes bezig. Niks voor mij dus.
Wat me wel geschikt voor mij lijkt is een soort groepsles op fietsen. In een ruimte staan wel 50 fietsen opgesteld met één fiets vooraan voor de instructeur. Ik heb er al vele malen vol bewondering naar gekeken. Ze noemen het ‘spinning’. Op muziek een heel uur lang allerlei bergetappes beklimmen, afdalingen inzetten, sprintjes trekken en vooral afzien.
Ik durf er nog niet echt aan te beginnen, eerst mijn conditie maar wat op pijl brengen. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ik dat spinning een heel uur zou kunnen volhouden. Ik heb nooit iemand zien stoppen, gewoon even uitblazen en uitgeteld over het stuur hangen. Iedereen gaat maar door en door, zweet en ander lichaamsvocht van hen af druipend, koppen paars aangelopen. En er zitten taaie kerels en stoere meiden tussen…Pezige benen, geen grammetje vet. Het ziet er bloedserieus en doodvermoeiend uit.
Voorlopig blijf ik nog een paar weekjes lanterfanten op de cardio-apparaten voor ik me in die groepsles stort. Daar kan ik stoppen als ik geen puf meer heb, gewoon in mijn eigen tempo. Een beetje beweging is nog altijd beter dan géén beweging.
Pas als ik er rijp voor ben ga ik spinnen!

Beetje op het verkeerde been gezet door de titel? Dit was géén kattenlog!