Bijzondere vriendschap

Vanmorgen werd ik gebeld. Op mijn nieuwe telefoon. Nieuw mobieltje, nieuwe ringtone. Ik moest zowaar even nadenken voor ik me realiseerde dat het mijn eigen telefoon was. Ik word nooit op mijn mobiel gebeld. Normaal gesproken verstuur en ontvang ik alleen maar smsjes op mijn mobiel. Iedereen weet mij op mijn vaste lijn te bereiken. Ze weten dat ik daarmee beter kan verstaan.
Het was een onbekend nummer. Toch waagde ik het op te nemen. Wie mij kan vinden op mijn mobiel moet een bekende zijn.
Het was een vriendin van mijn opleiding voor apothekers-assistente. Leuk, leuk, leuk, driedubbel leuk! We hadden elkaar een beetje uit het oog verloren. Niet helemaal, op verjaardagen en met Ramadan, ja, ze is Turkse, sms’ten we elkaar. Zij is zo’n vriendin waarvan ik weet dat als we jaren geen contact hebben, ze nog mijn vriendin is. We hebben ons samen door de opleiding heen gesleept, en deden opdrachten en werkstukken samen als dat mogelijk was. We spraken elkaar moed in, we zaten samen te zuchten over ons drukke leven, maar we bleven positief. Vastbesloten en heel gemotiveerd om de opleiding tot een goed einde te brengen.
God, wat ben ik blij dat ze belde! Ik heb haar gemist! In de pauzes van school waren we altijd samen. Tijdens de lessen zaten we altijd naast elkaar. In tegenstelling tot anderen verzuimden we nooit een les. Ik hielp haar met haar aantekeningen, het Nederlands ging soms iets te snel voor haar en van ‘moeilijke’ woorden probeerde ik een duidelijke uitleg te geven. Die schreef ze dan nauwgezet achterin een schriftje op. Ze sprak bijna foutloos en accentloos Nederlands, maar zelf vond ze van niet. Eerzuchtig als ze was.
Zij, op haar beurt, vertaalde weer voor mij als ik een docent niet goed had verstaan. We vulden elkaar perfect aan. En we haalden samen de hoogste cijfers van de klas.
We hoorden allebei bij het groepje niet-rokers. Onze klas was verdeeld in twee groepen: de rokers en de niet-rokers. Wat ben ik blij dat ik toen mijn niet-roken-periode had. Het niet-rokersclubje was namelijk veel leuker. Tweeëneenhalf jaar lang heb ik niet gerookt, en dat was juist tijdens mijn opleiding. Ik zou ongetwijfeld bij het rokersgroepje gehoord hebben als ik toen wel gerookt had. Die stonden in de pauzes buiten om snel wat nicotine naar binnen te werken. Ik weet zeker dat ik daar dan ook had gestaan. Koffie in de ene hand, peuk in de andere. Mijn vriendschap met haar zou nooit zo geworden zijn als hij nu is, als ik toen gerookt had. Dat is een rare gedachte. Het leven hangt van veel toevalligheden aan elkaar.
We hebben nu een afspraak gemaakt om de vriendschap te hervatten. Ik ben daar ontzettend blij om. Ja, echt heel blij! Sommige vriendschappen zijn veel te waardevol om zomaar te laten verwateren.
Misschien wordt het ook tijd om definitief te stoppen met roken.

Naschrift: Blogger lag vanmiddag weer eens dwars door geen foto's te willen uploaden. Ik had een plaatje bij dit logje geselecteerd van het Groothandelsgebouw in Rotterdam, waarin onze school gevestigd was. Wás, de school is verhuisd. Ik heb mooie herinneringen aan deze plek, waar ik 2,5 jaar lang twee dagen per week naar toe ging.
De kuren van Blogger blijken over te zijn, dus plaats ik alsnog deze foto. Om het verhaaltje compleet te maken.